ဒီမုိကေရစီ အကူးအေျပာင္းႏွင့္ ႏုိင္ငံေရး ပဋိညာဥ္

လက္ရွိအစိုးရမွ ေရြးေကာက္ပြဲအႏုိင္ရ အန္အယ္လ္ဒီ အစိုးရသစ္သို႔ အာဏာလႊဲေျပာင္းေပးမည့္ အစီအစဥ္မ်ား စတင္လ်က္ရွိၿပီ။ ဖြဲ႔စည္းပုံပါ အခ်ိန္ဇယား ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားအရမူ လႊဲေျပာင္းမႈသည္ ၂၀၁၆ မတ္လတြင္ အၿပီးသတ္မည္ ျဖစ္၏။ ဤတြင္ ယခု အလႊဲအေျပာင္း (transfer of power) ႏွင့္ ၿပီးခဲ့သည့္ ၄-၅ ႏွစ္လုံးလုံး က်ေနာ္တုိ႔ ေျပာဆုိလာခဲ့ၾကသည့္ ဒီမုိကေရစီ အကူးအေျပာင္း (democratic transition) တုိ႔ကို ဆက္စပ္ စဥ္းစားမိ၏။ အဓိကက အာဏာလႊဲေျပာင္းမည့္ အဆင့္ထိ ဆုိက္ေရာက္လာေသာ အေနအထားႏွင့္ လႊဲေျပာင္းၿပီးလွ်င္ က်ေနာ္တို႔သည္ ဒီမုိကေရစီ ခရီးလမ္း၏ မည္သည္ေနရာေလာက္ဆီ ေရာက္ရွိမည္နည္းဟူေသာ အခ်က္တုိ႔ကို သုံးသပ္ ခ်င့္တြက္လုိျခင္း ျဖစ္၏။ သည္အတြက္၊ ေနာက္ဘက္ကို အတန္အသင့္ ျပန္ၾကည့္ေသာ္၊ သည္တုိင္းျပည္ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံျဖစ္ဖို႔ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾက၏။
ေစာေစာပိုင္းကာလမ်ားကို ေက်ာ္လႊားၿပီး မ်ားမၾကာမီကကုိ ၾကည့္လွ်င္၊ ၂၀၀၈ မွာ နအဖ အစုိးရက ဖြဲ႔စည္းပုံတရပ္ကို ျပ႒ာန္း၏။ ၎ဖြဲ႔စည္းပုံတြင္ ဒီမုိကေရစီဆုိတာ ပါလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ အမ်ားျပည္သူ စိတ္မ၀င္စားခဲ့။ တနည္းတဖုံ တီထြင္လာျပန္ျခင္းပဲဟုသာ သေဘာထားၾက၏။ ေရွးအစဥ္အဆက္ကလည္း ေခါင္းစဥ္အမည္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းသည့္တုိင္ ၎တုိ႔ပင္ အုပ္စုိးသည္ျဖစ္ရာ အရပ္က မယုံၾကည္ျခင္းသည္ အံ့ၾသစရာမရွိ။ သို႔ေသာ္ ႏုိင္ငံေရး သုေတသီအခ်ဳိ႕ကမူ ဒါသည္ စစ္အစုိးရအေနျဖင့္ ၎တုိ႔၏ အုပ္စိုးမႈအေပၚ သိမွတ္လက္ခံမႈ တစုံတရာ ရရွိလာေအာင္ ႀကိဳးပမ္းျခင္းျဖစ္သည္ဟု ႐ႈျမင္ကာ၊ တကယ္ လက္ေတြ႔တြင္ (သုိ႔မဟုတ္ ေနာင္တေန႔တြင္) ဘယ္အတုိင္းအတာအထိ သြားမည္ မသိေသာ္လည္း စစ္အာဏာရွင္စနစ္မွ ဒီမုိကေရစီဘက္သို႔ ေရွး႐ႈသည့္ အကူးအေျပာင္းတခု စတင္လိုျခင္းျဖစ္သည္ ဟူ၍ကား မွတ္ယူခဲ့ၾကသည္။ ဒါကို ယုံသူတုိ႔ ယုံၿပီး၊ အမ်ားက မယုံၾကည္ၾက။ ၂၀၁၀ မွာ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပသည့္အခါ ယုံခ်င္သူတခ်ဳိ႕ ၀င္ပါၾက၏။ ၁၉၉၀ က အလိမ္ခံရဖူးသူ အမ်ားစုကေတာ့ ေနာက္တႀကိမ္ အလိမ္ခံလွ်င္ လိမ္သူအျပစ္မဟုတ္၊ အလိမ္ခံသူအျပစ္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ႐ႈျမင္ကာ ၎ေရြးေကာက္ပြဲကို ေရွာင္ခဲ့ၾကသည္။ စင္စစ္ ပါတီစုံ ေရြးေကာက္ပြဲဟုဆုိကာ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ၾကရန္ ဖိတ္ေခၚၾကေသာ္လည္း ဘယ္သူဘယ္၀ါ ပါမရေအာင္ ကန္႔သတ္ တားဆီးခ်က္ေတြ ပါရွိေနရာ အႏုိင္ရႏုိင္သူတုိ႔ကို ဖယ္ထားၿပီးမွ ၿပိဳင္ပြဲက်င္းပျခင္းဟုလည္း ဆုိႏုိင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၎တုိ႔ပင္ အႏုိင္ရခဲ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိေရြးေကာက္ပြဲမွ တက္လာသည့္ အစိုးရဆုိတာကို လူထုက ျပည္သူ႔ကုိယ္စားလွယ္ အစိုးရဟု လက္ခံႏုိင္ဖို႔ ခဲယဥ္းခဲ့၏။ ၎တုိ႔က လူမေျပာင္းေသာ္လည္း မူေျပာင္းပါမည္ဟု ဆုိခဲ့၏။ လူထုကလည္း ၎တုိ႔ ရွိေနသေရြ႕ အေျပာင္းအလဲ မျဖစ္ႏုိင္ဟုပင္ ယုံၾကည္ခဲ့ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ထုိအေနအထားမွာပင္ ၂၀၁၁ အစိုးရသည္ မူေျပာင္းေသာ အလုပ္တခ်ဳိ႕ကို တကယ္လုပ္ခဲ့ပါ၏။ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပခြင့္ စသည္မ်ား လုပ္ကုိင္ခြင့္ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ဒီမုိကေရစီ အကူးအေျပာင္းေဗဒ ပါရဂူတုိ႔ကေတာ့ ဒါကုိ အကူးအေျပာင္း၏ ပထမအဆင့္ျဖစ္ေသာ လြတ္လပ္ခြင့္မ်ား စတင္ဖြင့္လွစ္သည့္ (liberalization) အဆင့္ဟု ဆုိၾက၏။ အေျခခံရပုိင္ခြင့္ လြတ္လပ္ခြင့္မ်ား က်င့္သုံး ခံစားျခင္းကို အတုိင္းအတာ အကန္႔အသတ္ျဖင့္ ေပးၿပီး၊ အကန္႔အသတ္ ေက်ာ္သည္ထင္လွ်င္ ရရာနည္းျဖင့္ ျပန္လည္ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းတုိ႔ကုိလည္း ျမင္ခဲ့ရ၏။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ၊ ၂၀၁၀ တြင္ တဦးတည္း (လုိလုိ) ၿပိဳင္ဆုိင္ အႏုိင္ရခဲ့ေသာ လက္ရွိ အစုိးရသည္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုံပါ ေရြးေကာက္ပြဲျဖင့္ တင္ေျမႇာက္ေသာ အစိုးရစနစ္ကို ဆက္လက္ က်င့္သုံးရန္ စီမံခဲ့သည္။ ၂၀၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပမည့္အခါတြင္ အတုိက္အခံ အန္အယ္လ္ဒီပါတီကိုပါ (ေထာက္ခံအင္အား စမ္းသပ္သည့္ သေဘာလား၊ မိမိတုိ႔၏ ဒီမုိကေရစီ ကူးေျပာင္းမႈ အစီအစဥ္ကို အမ်ားယုံၾကည္ လက္ခံေစလုိေသာ သေဘာေၾကာင့္လား မသိ) ယခင္ ဟန္႔တားထားသည့္ စည္းမ်ဥ္းမ်ားကို ဖယ္ရွားကာ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္ခြင့္ေပးခဲ့သည္။ ၾကားျဖတ္တြင္ ၎တုိ႔ အျပတ္အသတ္ ႐ႈံးေသာအခါ၊ သည္အတုိင္းဆုိလွ်င္ ၂၀၁၅ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲတြင္လည္း ၎တုိ႔ အလားတူပင္ ႐ႈံးနိမ့္လိမ့္မည္ဟု အမ်ားက ႐ႈျမင္ခဲ့သည္။ ဤတြင္ ႏုိင္ငံေရး သုေတသီအခ်ဳိ႕က အကယ္၍ အန္အယ္လ္ဒီ အျပတ္အသတ္ ႏုိင္ခဲ့ေသာ္ အာဏာလႊဲေျပာင္းေရးတြင္ ျပႆနာရွိလိမ့္မည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရြးေကာက္ပြဲမတုိင္မီ ေစာစီးစြာကပင္ ႏွစ္ဘက္ ညႇိႏႈိင္း သေဘာတူညီမႈမ်ား (political pact) ရယူထားသင့္သည္ဟု ဆုိခဲ့ၾကသည္။ ေရြးေကာက္ပြဲ အႀကိဳကာလက အန္အယ္လ္ဒီ ဥကၠ႒ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ၄ ပြင့္ဆုိင္ ေတြ႔ဆုံပြဲ ေတာင္းဆုိခဲ့ျခင္းသည္ ထုိအတြက္ ျဖစ္မည္ဟု မွတ္ယူရသည္။ သို႔ေသာ္ အာဏာလက္ရွိ ပုဂ္ၢိဳလ္တုိ႔က ျငင္းဆန္ခဲ့သည္။ ဤတြင္ အဓိက အခ်က္သည္ အာဏာလက္ရွိတုိ႔ အေနျဖင့္ အန္အယ္လ္ဒီသည္ ၂၀၁၅ ၌ ၾကားျဖတ္တုန္းကေလာက္ အႏုိင္မရႏုိင္၊ မိမိတုိ႔ပင္ ဆက္၍ အစိုးရဖြဲ႔ႏုိင္ေျခရွိသည္ဟု ယုံၾကည္ (သို႔မဟုတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားေသး) ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ယူဆသည္။ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပ၍ အျပတ္အသတ္ ႐ႈံးျပန္ေသာအခါ အာဏာ အလႊဲအေျပာင္းအတြက္ မလြဲမေသြ ညႇိႏႈိင္းရမည့္ အေနအထား ေရာက္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခုလပိုင္းအတြင္း ေတြ႔ဆုံမႈေတြ ဆက္တုိက္ ျပဳလုပ္လာရျခင္း ျဖစ္သည္။ သည္ေတြ႔ဆုံမႈမ်ားမွ ဘာသေဘာတူညီခ်က္ေတြ ရခဲ့သနည္း။ သို႔မဟုတ္ ဘာေတြ ညႇိႏႈိင္း သေဘာတူညီခဲ့ၾကသနည္း။ ယခု ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ရတာ တခုကေတာ့ အစိုးရသစ္သို႔ အာဏာလႊဲေျပာင္းမႈျပဳမည္၊ အဲဒါကို ေနာင္အတြက္ ထုံးစံျဖစ္ေအာင္ပင္ စနစ္တက် ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္မည္ဆုိတာ ျဖစ္သည္။ အဲသည္အတြက္ အန္အယ္လ္ဒီဘက္က ဘာေတြလိုက္ေလ်ာ သေဘာတူခဲ့သလဲဆုိတာ ပီပီသသ မသိရေသး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရးကို အေလးေပး ေျပာဆုိထားသျဖင့္ အစိုးရဖြဲ႔လွ်င္ အာဏာလက္ရွိအုပ္စုမွ ပုဂ္ၢိဳလ္တခ်ဳိ႕လည္း ပါ၀င္ႏုိင္သည္ ဆုိတာမ်ဳိး ေျပာဆုိေနၾကတာသာ ၾကားရေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သည္ၾကားထဲ ထြက္ေပၚလာသည့္ သတင္းတခုက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား သမၼတျဖစ္ခြင့္ မရွိေအာင္ တားဆီးထားသည့္ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၅၉(စ) ကုိ ဆုိင္းငံ့ေပးထားမည္ဟူေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။ အဲဒါသည္ pact ထဲတြင္ ပါလာမည္လား။ ဖြဲ႔စည္းပုံပါ ျပ႒ာန္းခ်က္ကို ဆုိင္းငံ့၍ ရမရ ဆုိတာႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ႐ႈေထာင့္အမ်ဳိးမ်ဳိးမွ ေျပာဆုိေနၾကတာေတြ ရွိသည္။ တခ်ဳိ႕က ျဖစ္ႏုိင္ မျဖစ္ႏုိင္ ျငင္းခုံၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က ျဖစ္သင့္ မျဖစ္သင့္ သုံးသပ္ ေ၀ဖန္ၾကသည္။ အကူးအေျပာင္း ေဗဒသုေတသီတုိ႔ကေတာ့ အကူးအေျပာင္းကာလဟူသည္ ႏုိင္ငံေရး အေနအထား ေျပာင္းသလို စည္းကမ္းကလနား သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားလည္း ေျပာင္းလဲသြားတတ္ေသာ ကာလမ်ဳိး ျဖစ္သည္၊ တည္ဆဲ ႏုိင္ငံေရး အေဆာက္အအုံ၏ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားက ပကတိ ႏုိင္ငံေရးဘ၀ႏွင့္ မညီမၫြတ္ျဖစ္လာလွ်င္ ယင္းကို ညႇိႏႈိင္းျပင္ဆင္ဖုိ႔ လုိလာမည္၊ ထုိ႔ျပင္ ယာယီညႇိႏႈိင္း ေျဖရွင္းမႈတခုသည္လည္း ေနာင္တြင္ ပုံမွန္ ထုံး-စံ တခု ျဖစ္သြားႏုိင္သည္၊ စသျဖင့္ ဆုိၾကသည္။ သည္သေဘာအရမူ ၅၉(စ) သည္လည္း သက္ဆုိင္သူတုိ႔ ညႇိႏႈိင္းေျပလည္ကာ ယခု ဆုိင္းငံ့၍ ေနာင္ ျပင္ဆင္ရန္ သေဘာတူေသာ အခ်က္တခ်က္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္လာႏုိင္သည္။ အဲဒါဆုိလွ်င္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုံျဖင့္ စတင္သည္ဟု ဆုိၿပီး ၂၀၁၁ တြင္ တက္လာေသာ အစုိးရက တရား၀င္ ေၾကညာခဲ့သည့္ ဒီမုိကေရစီ အကူးအေျပာင္းသည္ ၂၀၁၆ မွာပင္ အေတာ္ ႐ုပ္လုံးေပၚေအာင္ ခရီးေပါက္သြားသည္ဟု ဆုိရလိမ့္မည္။ ခရီးေပါက္သည္ဆုိရာ၌ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပုံ၏ အေရးႀကီးေသာ အကန္႔အသတ္ေဘာင္ တခုကို ေက်ာ္လႊားႏုိင္ေသာ အတုိင္းအတာအထိ ေရာက္ရွိသည္ဟု ဆုိလုိျခင္း ျဖစ္သည္။ သည့္ထက္ ေရွ႕သို႔ တုိးတက္ကာ ဒီမုိကေရစီ ျပည့္၀ေသာ အေနအထားသို႔ ေရာက္ရွိရန္မူ လႊတ္ေတာ္မ်ား၌ ေရြးေကာက္ခံ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္မ်ားခ်ည္း တည္ရွိရန္အတြက္ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ညႇိႏႈိင္း ေဆြးေႏြးအေျဖရွာသြားဖို႔ လိုအပ္မည္။ သည္ကိစၥတြင္ ဆက္စပ္ေနသည့္ အေရးႀကီးေသာ ျပႆနာတခု ရွိသည္။ အဲဒါက ျပည္တြင္း လက္နက္ကုိင္ ပဋိပကၡ ျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္ပုိင္းမ်ားအတြင္း စတင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားႏွင့္ မၾကာမီ စတင္မည္ဆုိသည့္ ႏုိင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ေခ်ာေမြ႔ေအာင္ျမင္ ၿပီးေျမာက္ၿပီးေနာက္တြင္သာ က်ေနာ္တို႔တုိင္းျပည္သည္ ဒီမုိကေရစီ ျပည့္၀ေသာ ႏုိင္ငံအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိႏုိင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ေဖျမင့္ (ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္၊ အတြဲ – ၂၊ အမွတ္ – ၆၆၊ ေဖျမင့္ ေဆာင္းပါးကို ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ေဖာ္ျပသည္)