ဖိုုးထက္ – ေခတ္သစ္ ဖက္ဆစ္ရိွဆဲလား

Photo credit – US Campaign for Burma (2008)

 ဖိုုးထက္ – ေခတ္သစ္ ဖက္ဆစ္ရိွဆဲလား

(မိုုးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၈၊ ၂၀၁၅

ဖက္ဆစ္စနစ္ဆိုးၾကီးလို႔ ဆိုတာနဲ႔ ျမန္မာသမိုင္း ဖတ္စာေတြ သင္ယူေလ႔လာခဲ႔ရသည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ ဂ်ပန္ ကင္ေပတုိင္ေတြကိုဘဲ မ်က္လံုးထဲ ေျပး ေျပးျမင္ပါသည္။ မ်က္လံုးထဲ ေျပးျမင္တယ္ဆိုလို႔  ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ေတြ႔ႀကံဳခဲ႔ရလုိ႔ ဂ်ပန္ ဖက္ဆစ္ေတြကို ျပန္ေတြးႏိုင္ျခင္းမဟုတ္။ ကိုသီတင္စိုး၊ ကိုေနထက္လင္းတို႔ ဇာတ္လမ္းေတြထဲက တယ္လီယာေခြးအုပ္ထုပ္ (ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေခၚ) ေတြေဆာင္းတားသည္႔ ဂ်ပန္ေတြႏွင္႔ ရြာက ေအးမိတို႔၊ ခင္ျမတို႔ ကို ဖ်က္ဆီးသည္႔ အဆီျပန္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင္႔ ဂ်ပန္ေတြကိုဘဲ ေတြးဆ၊ မွန္းဆႏိုင္ပါသည္။

ဘယ္လိုဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေပၚ ရက္ရက္စက္စက္ ျပဳမူခဲ႔သလို တရုတ္ေတြအေပၚ၊ ကိုရီးယားေတြအေပၚမွာလည္း လူမဆန္သည္႔ ကိစၥ အမ်ားၾကီး က်ဴးလြန္ခဲ႔ၾကသည္က သမိုင္းမွာ အထင္အရွား။ မန္ခ်ဴးရီးယားမွာ နားလွည္႔ ပါးရိုက္စနစ္ျဖင္႔ အုပ္ခ်ဳပ္၊ တရုတ္ေတြကို အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္ခဲ႔သည္။ ေဒသခံ လူေပါင္းမ်ားစြာကို ေခၽြးတပ္ဆြဲ၊ အစာ မ၀ေရစာေကြ်း၊ အလုပ္ႀကမ္းၾကီးေတြ မညွာမတာ ခိုင္းခဲ႔ၾကသည္။ သံျဖဴဇရပ္ ႏွင္႔ ဘုရားသံုးဆူ ရထားလမ္း ေဖာက္ရာမွာ လူသား ဂုဏ္သိကၡာကို စုန္းစုန္း နစ္ျမဳပ္ေစခဲ႔ၿပီး တိရစာၦန္နဲ႔ မျခား ခိုင္းေစခဲ႔ၾကသည္။ လူ႔အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ စေတးခဲ႔ၾကရသျဖင္႔ ေသမင္းတမန္မီးရထားလမ္းဟု ကမာၻမွာ အမည္တြင္ခဲ႔သည္။

ဒါေတြက ကၽြန္ေတာ္ မေမြးခင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဘိုး၊ အဘြားတို႔ ေခတ္က။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဖ၊ အေမတို႔ ကေလးဘ၀က။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမြးေတာ႔ က.စ.လ စက္ရံုၾကီးေတြ၊ သံုးဘီးကားေတြ၊ မီးရထား စက္ေခါင္းၾကီးေတြကို ဂ်ပန္က စစ္ေလ်ာ္ေၾကး ေပးခဲ႔တယ္လို႔ ၾကားရျပန္ေတာ႔ ဘယ္ဆိုးလို႔လဲလို႔ ေကာ႔ေနေအာင္ ခံခဲ႔ရသည္႔ အဘိ္ုး၊ အဘြားေတြ မ်က္ႏွာမွ မေထာက္ဘဲ ေတြးမိခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိမွီေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားက ကိုယ္မွားရင္လဲ မေတာင္းပန္၊ မာန္မေလွ်ာ႔တာေတြဘဲ ႀကံဳခဲ႔ရေတာ႔ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္က သူ႔အမွားအတြက္ စစ္ေလ်ာ္ေၾကးေပး ေတာင္းပန္သည္ကို စိတ္ထဲ ဘ၀င္က်မိတာေတာ႔ အမွန္။ သူတို႔ မွားခဲ႔တယ္။ ေတာင္းပန္တယ္။ ေလ်ာ္ေၾကးေပးတယ္။ ၿပီးတာ ၿပီးပါေစေတာ႔လို႔ ေတြးမိသည္။ လက္စားေခ်ျခင္း ဘီးလံုးကို လွည္႔ခ်င္သည္႔ အေတြးအေခၚ မရိွခဲ႕။ 

ဖက္စစ္စနစ္ကို ကိုးကြယ္ ယံုၾကည္ခဲ႔ၾကတာ ဂ်ပန္တစ္ႏိုင္ငံတည္း မဟုတ္တာ လူတိုင္း သိၾကပါသည္။ ဂ်ာမဏီ ႏွင္႔ အီတလီ။ ဟစ္တလာႏွင္႔ မူဆိုလိုနီ။ မူဆိုလိုနီကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မသိ။ သူ႔အေၾကာင္းကို စာေတြထဲမွာ ခပ္က်ဲက်ဲဘဲ ဖတ္ဘူးခဲ႔သည္။ သိပ္စိတ္မ၀င္စားတာလဲ ပါ ပါသည္။ 

ဟစ္တလာက်ေတာ႔ ဒီလို မဟုတ္။ သူ႔အေၾကာင္း စာအုပ္ေတြ အေတာ္ မ်ားမ်ား ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဘူးသည္။ ဖက္ဆစ္ စနစ္ကို အဆိပ္အေတာက္ ျဖစ္ေစသည္႔ (သူ႔အထင္) စာအုပ္ေတြကို မီးပံုရိွဳ႕ခိုင္းခဲ႔ ေသာ္လည္း သူ႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ စာၾကည္႔တိုက္ၾကီး တစ္ခုေတာင္ ထားၿပီး စာဖတ္တယ္ဆိုေတာ႔ (တကယ္ ဖတ္၊ မဖတ္ သူမွ သိမည္) ဘယ္ဆိုးလဲလို႔ ထင္မိသည္။ ကိုယ္တိုင္ေရး စာအုပ္ေတြ ဘာေတြ ေရးတယ္လို႔ သိထားျပန္ေတာ႔ နည္းနည္းေတာ႔ ဖ်ားသြားပါသည္။ တရားမွ်တျခင္းကို ထည္႔သြင္း မစဥ္းစားဘဲ သူ႔ဘ၀တက္လမ္းကို ရွာေဖြေလွွ်ာက္လွမ္းခဲ႔သည္႔ သူ႔အရည္အခ်င္းကိုလဲ မၾကိဳက္ေပမယ္႔ အထင္ၾကီးမိသည္။ ေသေတာ႔လဲ ကိုယ္႔ ကိုယ္ ကိုယ္ ပစ္သတ္ေသတယ္ဆိုေတာ႔ နည္းတဲ႔ “ဇ” ေတာ႔ မဟုတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိသည္။ နည္းနည္းေတာင္ သနားခ်င္သလိုလို။ ဂ်ပန္ ဖက္ဆစ္ေတြကို မုန္းလို႔ ရေပမယ္႔ ဟစ္တလာကိုေတာ႔ ေမတၱာ မပ်က္ခ်င္။

သို႔ေသာ္ စာအုပ္တစ္အုပ္က ကၽြန္ေတာ္႔ အေတြးအေခၚ အမွားမ်ားကို ေထာက္ျပခဲ႔သည္။ အမွန္ကို ေတြးဖို႔ တြန္းအားေပးခဲ႔သည္။

စာဖတ္တာ နည္းနည္း စံု၊ အရသာ ခံၿပီး စာဖတ္တတ္လာေတာ႔ (ဒါလဲ ကိုယ္႔ဘာသာ အထင္) စာအုပ္ေကာင္းၾကီးေတြကို တစ္ေခါက္ထက္ မနည္း ဖတ္သင္႔တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခံယူပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခဏ ခဏ ညႊန္းေနလို႔ ဖန္တရာ ေတေနၿပီ ျဖစ္သည္႔  ရုရွား စာေရးဆရာၾကီး အီလ်ာအာရင္ဘတ္ ၏ “လူမ်ား၊ သကၠရာဇ္မ်ား၊ ဘ၀” ကိုလဲ ဒုတိယ အၾကိမ္ ျပန္ဖတ္ေနမိသည္။ ကိုယ္ပိုင္ အဂၤလိ္ပ္စာ အရည္အခ်င္း၊ မ်ိဳးနဲ႔ ရိုးနဲ႔ အပ်င္းၾကီးမွဳမ်ားေၾကာင္႔ မူရင္း အဂၤလိပ္စာ ဘာသာျပန္သာ ကိုယ္႔ဘာသာ ဖတ္မည္ဆိုလွ်င္ ကမာၻပ်က္ရာသုိ႔ စာအုပ္ၾကီး ဆြဲခ်သြားရမည္။ စာအုပ္က ဖတ္လို႔ ၿပီးမည္ မဟုတ္။ ဆရာၾကီး ျမသန္းတင္႔၏ ၾကီးမားလွစြာေသာ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင္႔သာ ျမန္မာဘာသာျပန္ကို ခပ္လြယ္လြယ္ ဖတ္ေနႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ 

အခုေနာက္ပိုင္း ဆရာ႔ရဲ႕ အဆိုပါ ဘာသာျပန္ကို စုေပါင္းၿပီး ႏွစ္တြဲသာ ထုတ္သည္။ အရင္က စာအုပ္တြဲေတြ အမ်ားၾကီး၊ အမ်ားၾကီး ခြဲထုတ္ခဲ႔သည္။ ထိုစဥ္က ၾကံဳၾကိဳက္လွ်င္ ၀ယ္။ ဖတ္။ မႀကံဳရင္ မ၀ယ္ျဖစ္၊ မဖတ္ျဖစ္ျပန္ေတာ႔။ ဖတ္ရတာ ထံုပိုင္း။ ထံုပိုင္းဆိုေတာ႔ အရသာလဲ မရိွ။ တန္ဖိုးနားမလည္။ အခု ျပန္ထုတ္သည္႔ စာအုပ္ အထူၾကီး ႏွစ္တြဲဆိုေတာ႔ ဖတ္ရတာ စိုက္လိုက္ မတ္တပ္ ရိွလွသည္။ ေနာက္ၿပီး အသက္အရြယ္ကြာသြားတာလဲ ပါႏိုင္ပါသည္။ ဘ၀အျမင္ တန္ဖိုးေတြ ေျပာင္းကုန္တာလဲ ပါႏိုင္ပါသည္။လူေတြ၊ သကၠရာဇ္ေတြ၊ ဘ၀ေတြ၏ အရသာကို ပိုမို ခံစားႏိုင္လာသည္လို႔ ထင္မိသည္။

လူသည္ စာတစ္အုပ္ကို ဖတ္မိလွ်င္ မိမိ စိတ္အခံႏွင္႔ အတြဲအစပ္မိသည္႔ ကိစၥေတြကို ပိုၿပီး မွတ္မိၾကပါသည္။ ပိုမို စုပ္ယူထားတတ္ၾကသည္။ ဆရာၾကီး အီလ်ာအာရင္ဘတ္ စာအုပ္ထဲမွ ဥေရာပတုိက္က အႏုပညာရွင္ေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ စာေရးဆရာေတြ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြ အကုန္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ သူတို႔ေတြ နာမည္ကို ၾကားဘူးဖို႔ ေ၀း။ သူတို႔ စာအတို အစေလးေတာင္မွ မသိသူဆိုေတာ႔ အာရင္ဘတ္၏ အတိတ္က ကၽြန္ေတ္ာ႔အတြက္ တစိမ္း တရံ ဆန္ပါသည္။ ကိုယ္ဖတ္ဘူးသည္႔ စာေရး ဆရာေတြ ျဖစ္ၾကသည္႔ ခ်က္ေကာ႔၊ ဂိုးဂိုးလ္၊ ဟဲမင္းေ၀း စသည္႔ စာေရးဆရာေတြကို သိသည္႔ သူ႔ အတိတ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ တန္ဖိုး ရိွလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္ကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဆံုးေတြက သူ႔ျဖတ္သန္းခဲ႔သည္႔ ႏိုင္ငံေတြ၏ သမုိင္းေတြ၊ စစ္ပြဲေတြ။

ဆရာၾကီး အီလ်ာအာရင္ဘတ္က ပထမ ကမာၻစစ္ကိုလဲ မွီသည္။ စပိန္ျပည္တြင္းစစ္မွာလဲ ပါခဲ႔သည္။ ဒုတိယ ကမာၻစစ္က်ျပန္ေတာ႔လဲ ရုရွားျပည္ထဲမွာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေနခဲ႔ၿပီး ဂ်ာမန္ေတြကို ခံခ်လာသည္႔ ရုရွ တပ္နီေတာ္ႏွင္႔ တစ္သားတည္း ရိွခဲ႔သည္။ သူ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းကလဲ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာ ဆရာ။ ဥေရာပ ႏိုင္ငံေတြကို လွည္႔ပါတ္သြားလာၿပီး သတင္းေထာက္ လုပ္ရင္း ဟစ္တလာ၊ မူဆိုလိုနီ တို႔ ဦးေဆာင္သည္႔ ဖက္ဆစ္ စနစ္ၾကီး အညႊန္႔ အတက္ေပါက္လာျခင္းကို အေစာၾကီးကတည္းက ၾကိဳတင္ သိျမင္ခဲ႔ၿပီး မႏွစ္ျမိဳ႕ခဲ႔သူ ျဖစ္သည္။ 

သမိုင္းစာအုပ္ေတြထဲက အေၾကာင္းအရာေတြ မွန္သမွ် ယံုၾကည္လုိ႔ မရ။ ကိုယ္႔ အျမင္နဲ႔ ကိုယ္ စာေရး ဆရာမ်ားက ေရးၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က ခ်ီးပင္႔ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က နင္းေျခၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က ေျမွာက္ထိုး ပင္႔ေကာ္လုပ္သည္။ အခ်ိဳ႕က တည္တည္တံ႕တ့ံရိွသည္။ အခ်ိဳ႕က သမာသမတ္ရိွသည္။ ဘက္မလိုက္။ တရား မွ်တသည္။ အရိွကို အရိွ အတိုင္း ေရးသည္။  အခ်ိဳ႕ကေတာ႔ တဖက္ေစာင္းနင္း ႏိုင္လြန္းသည္။ အခု ဆရာၾကီး အီလ်ာ အာရင္ဘတ္ရဲ႕ စာအုပ္ထဲက သမိုင္း အျခင္းအရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါသည္။ သူ႔ဘ၀တစ္ခုလံုး ႏွင္႔ သူခံစားရသမွ်ကို မခၽြန္းမခ်န္ ေရးျပရဲခဲ႔သည္။ သမာသမတ္ရိွသလို သတိၱရိွသည္႔ စာေရးဆရာၾကီးလို႔လဲ ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။ သူတို႔ ေခတ္က တန္ခိုးအလြန္ထြားသည္႔ ရုရွားေခါင္းေဆာင္ၾကီး စတာလင္ ကိုေသာ္မွ အမ်ားေခါင္းေဆာင္ၾကီးတိုင္း လိုက္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္ ‘မၾကီး’ ခဲ႔သည္႔ စာေရး ဆရာ။ အမွားကို အမွားအတိုင္း ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္ရဲခဲ႕သူဆုိေတာ႔ သူ႔ကို ယံုၾကည္ ေလးစားမိသည္။ ေနာက္ၿပီး သူက အႏုပညာသမား။ ကဗ်ာဆရာ။ ပန္းခ်ီပညာ နားလည္ ခံစားႏိုင္သူ။ ေကာက္က်စ္ ပက္စက္ၿပီး မရိွကို အရိွလုပ္မည္႔ သူမဟုတ္လို႔ ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အက္ေဆးက အီလ်ာအာရင္ဘတ္ ဟိမ၀ႏၱာခ်ီးမြမ္းခန္း မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက သူ႔စာအုပ္ထဲက ဒုတိယ ကမာၻစစ္က နာဇီ ဂ်ာမဏီေတြရဲ႕ အျပဳအမူေတြ။ 

ဟစ္တလာ၏ နာဇီ ဂ်ာမန္တပ္ေတြ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြထဲကို ၀င္တိုက္လွ်င္ တိုက္ပြဲမွာ က်ဆံုးသည္႔ သူတို႔ ဂ်ာမန္တပ္သားေတြကို သူတို႔ သိမ္းပိုက္မိသည္႔ ျမိဳ႕၏ ျမိဳ႕လယ္ေခါင္ ပန္းျခံမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျမျမဳပ္ သျဂိဳလ္သည္တဲ႕။ သူမ်ား ျမိဳ႕၊ ႏိုင္ငံ၊ တုိင္းျပည္၏ အထြတ္အျမတ္ထားရာ ျမိဳ႕လယ္ ပန္းျခံကို သူတို႔ စစ္သင္းခ်ိဳင္း လုပ္သည္။ သူမ်ား မီးဖိုေခ်ာင္မွာ သံုးသည္႔ ထမင္းအိုး၊ ဟင္းအိုးကို ေျခေထာက္ ေရေႏြးစိမ္ရာမွာ သံုးသည္။ ကေလးငိုသံေၾကာင္႔ အိပ္မရသျဖင္႔ ထိုကေလးကို ေရတြင္းထဲပစ္ခ်သည္။ ကေလးေတြကို အသက္အရြယ္မေရြးသတ္တာမွ တစ္ႏွစ္သားကေလးကိုေတာင္ နံရံနဲ႔ ရိုက္သတ္သည္။ ဒူးဖက္ ေတာင္းပန္သည္႔ ဆယ္ႏွစ္သား ကေလးမေလးကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္သည္။ ရြာလံုးကၽြတ္ မီးတင္ ရိွဳ႕သည္။ ျမိဳ႕ၾကီးေတြကို မီးေလာင္တိုက္သြင္း ေျမလွန္ပစ္ခဲ႔သည္။ အေဆာက္အဦးေကာင္းၾကီးေတြကို ဒိုင္း နမိုက္ေထာင္ၿပီး ျဖိဳခ်သည္။ ကုန္ကုန္ ေျပာရလွ်င္ သူတို႔ ရွံဳးလို႔ ေျပးရလွ်င္ေတာင္ သစ္သီးပင္ေတြကို လႊနဲ႔ တိုက္ခဲ႔သည္။ ဓားျဖင္႔ ခုတ္လွဲခဲ႔သည္။ 

ဆရာၾကီးက စစ္အတြင္းမွာ ရုရွားတပ္နီေတာ္ သတင္းစာ ျဖစ္သည္႔ “ၾကယ္နီ” သတင္းစာအတြက္ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးခဲ႔သူျဖစ္သည္။ သူ႔ေရးသားခ်က္ေတြက သူတို႔ ရုရွားစစ္သားေတြကို စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ မုန္းတီး ခက္ထန္စိတ္၀င္ေအာင္ လွံဳ႕ေဆာ္ ေရးသားခဲ႔သည္လုိ႔ သံသယ ၀င္လွ်င္လဲ ရႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဂ်ဴးလူမ်ိဳး သန္းေပါင္းမ်ားစြာကို အဆိပ္ေငြ႕ေပး သတ္ခဲ႔သည္႔ ဖက္ဆစ္ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးေတြ ႏွင္႔ အႏုပညာရွင္ ဆရာၾကီး ဘယ္သူ႔ကို ပိုယံုမလဲဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ဆရာၾကီးကိုဘဲ ယံုပါမည္။ ကေလးေသာ ေခြးေသာ မေရြး။ ေတြ႔ကရာ အကုန္သတ္ခဲ႔သည္႔ ဖက္ဆစ္ ဘီဘူး ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးေတြသည္ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔က်ေတာ႔ “မီးရွဴးတန္ေဆာင္ ကိုင္ေဆာင္သူေတြ” တဲ႕။ လမ္းျပမည္႔ လူမ်ိဳးတဲ႕။ ရူးသြပ္ ျခင္း တစ္မ်ိဳး။ ဘ၀င္ရူး။

လူသည္ အမွားက်ဴးလြန္လွ်င္ (၀ါ) က်ဴးလြန္ခဲ႔လွ်င္ ျပင္ဆင္ဖို႔ နည္းလမ္း ရိွပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေတြး အေခၚမွားၿပီး ဦးေဏွာက္ လမ္းေခ်ာ္သြားလွ်င္ေတာ႔ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္လဲ အမွန္မေတြးႏိုင္ေတာ႔။ ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္သူမွန္သမွ်ကိုလဲ ရန္သူလို႔ ျမင္ေတာ႔၏။ ငါတို႔ လုပ္သမွ် မွန္တယ္၊ တရားတယ္ဟူသည္႔ ဘ၀င္စိတ္က အမွန္တရားႏွင္႔ သူတို႔ကို ျပဒါး တစ္လမ္း ၊ သံတစ္လမ္း ျဖစ္ေစတတ္ပါသည္။ 

ဒုတိယ ကမာၻစစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဂ်ာမန္စစ္တပ္ကို အားလံုးက ကြပ္ညွပ္ထိန္းသိမ္းခဲ႔တာ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္အထိ သူတို႔ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးေတြ ခံစားရဆဲ။ ဂ်ာမန္စစ္တပ္ ဆိုတာ ကမာၻေပၚမွာ မ်က္ႏွာငယ္စရာၾကီး အျဖစ္ ရိွေနဆဲ။ တေလာက ဂ်ပန္ ပါလီမန္ လႊတ္ေတာ္တြင္ ႏိုင္ငံျခားသို႔ စစ္တပ္ ပို႔ေရး၊ မပို႔ေရး အေျခအတင္ စကားမ်ားၾက။ ေ၀ဖန္စရာ ျဖစ္ခဲ႔သည္။ လက္ရိွ ဂ်ပန္ေတြကို ကမာၻၾကီးက ယံုၾကည္ကိုးစားေသာ္လည္း အတိတ္တေစၦေျခာက္လန္႔ မွဳကိုေတာ႔ ေၾကာက္ေနၾကဆဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။ 

ဆရာၾကီး၏ စာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးေသာ အခါ ဟစ္တလာကို နည္းနည္း အထင္ၾကီးခ်င္သည္႔ အေတြး ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ေၾကးမွံဳမွာ ကြယ္ေလၿပီ။ သူ႔ကိုယ္သူ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ခဲ႔သည္႔ ဟစ္တလာကို ‘ဇ’ ေတာ႔ မေသးဘူးလို႔ မထင္ေတာ႔ဘဲ သူရဲေဘာေၾကာင္မွဳ တစ္ခုလို႔ ျမင္လာတတ္ခဲ႔ၿပီ။ ကုိုယ္႔ အလွည္႔တံုးက ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္၊ ႏိွပ္ကြပ္ခဲ႔ၿပီးမွ ကိုယ္ခံရမယ္႔ အလွည္႔ေရာက္လာေတာ႔ ရင္မဆိုင္ရဲဘဲ အလြယ္လမ္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ႔ျခင္းလို႔ ျမင္ခဲ႔ပါၿပီ။ အာဏာရွင္ေတြ၏ စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာ အမူအက်င္႔၊ သူရဲေဘာေၾကာင္မွဳေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်ိဳးဆက္က ေကာင္းစြာခံစားနားလည္ႏိုင္ပါသည္။ 

မိမိလူမ်ိဳးသာ အေကာင္း၊ မိမိတို႔သာ အေကာင္း၊ မိမိတို႔သာ အရွင္သခင္ဆိုသည္႔ ရူးသြပ္ မိုက္မဲမွဳေတြက ဟစ္တလာ၏ ဖက္ဆစ္ စနစ္ဆိုးၾကီးနဲ႔ အတူတူ ေသသြားၿပီဟု ယူဆလို႔ မရဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။ အခုအခ်ိန္အထိ ကမာၻမွာလဲ ရိွေနေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလဲ ရိွေနေသးသည္။ 

လူတစ္ဦး၊ တစ္ဖြဲ႕၏ အေတြးအေခၚ မွား၊ ဘ၀င္ရူးျခင္းမ်ားသည္ သူတို႔မ်ိဳးဆက္မ်ားကို အေၾကာက္တရားျဖင္႔ ပဲ႔ပိုင္ ေမာင္းႏွင္သည္သာ မက ေနာက္ မ်ိဳးဆက္ေပါင္မ်ားစြာအထိ ေပးဆပ္လို႔ မကုန္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနတတ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ သုမဏ က ေက်ာမွ ဒဏ္ရာေတြကို စမ္းရင္း ေတြးေနမိေတာ႔သည္။ 

ဖိုးထက္