ေရြးေကာက္ပြဲ စနစ္မ်ားႏွင့္ က်ား/မ ညီမွ်မႈအေပၚ ႏိႈင္းယွဥ္ေလ့လာမႈ ဧၿပီ ၅

စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို က်င့္သံုးတဲ့ အစိုးရတစ္ရပ္ ျဖစ္လာေစဖို႔အတြက္ အစိုးရ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ပံု အားလံုးရဲ႕ စာမ်က္ႏွာတိုင္းလိုလိုမွာ အမ်ဳိးသမီး၊ အမ်ဳိးသား ဘယ္သူမဆိုဟာ အတူတကြ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖို႔နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြမွာလည္း ညီတူညီမွ် အျပည့္အဝ ပူးေပါင္းပါဝင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရးနဲ႔ တရားစီရင္ေရးမ႑ိဳင္ သံုးရပ္လံုးမွာ ျပည္သူလူထုကေန အမွန္တကယ္ ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္လိုက္တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြဟာ က်ား/မ ခြဲျခားမႈမရွိရဘဲ၊ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ကိုယ္စားျပဳလုပ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းအေပၚ မွီတည္ေနရမွာျဖစ္တယ္။ အတိအက်ေျပာရရင္ေတာ့ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈ (Discrimination) လံုးဝကင္းမဲ့ဖို႔ပါပဲ။ အဲ့ဒီရည္ရြယ္ခ်က္ကို ျပည့္မီေစမယ့္

အေနအထားေတြကို ေရြးေကာက္ပြဲ စနစ္ကေန အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိေတာ့ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္ဖို႔ အလြန္ကိုလိုအပ္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကမာၻအႏွ႔ံအျပားက ႏိုင္ငံေဒသ အသီးသီးက အေရးယူကိုင္တြယ္ေဆာင္ရြက္ပံု အေၾကာင္းေတြကို အနည္းအက်ဥ္းေလာက္ တူးဆြေလ့လာၾကည့္ရေအာင္။ အေျခခံစည္းမ်ဥ္းမ်ား ပါလီမန္မ်ားသမဂၢ (IPU) ကေနၿပီး ၁၉၇၇ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ျပန္တဲ့ `ဒီမိုကေရစီ ေၾကညာစာတမ္း (Declaration of Democracy)´ ထဲမွာေဖာ္ျပထားတာက- `ဒီမိုကေရစီေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းမႈသည္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ရပ္၏ ကိစၥအ၀၀ကို စီမံေဆာင္ရြက္ရာမွာအမ်ိဳးသမီးႏွင့္ အမ်ိဳးသားမ်ားအၾကား စစ္မွန္မွ်တသည့္ မိတ္ဖက္သဖြယ္ ဆက္ဆံေရးတစ္ရပ္ကို တည္ေဆာက္ထားရမည့္ အခ်က္မွာ မျဖစ္မေနတည္ရွိေနရမည့္ အေၾကာင္းအခ်က္တစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ ၎တို႔အၾကား လိင္အရမတူညီသည့္ က်ား/မျဖစ္မႈကေန၍ အျပန္အလွန္ တန္ဖိုးထားေစမႈကို ဆြဲယူေစျခင္းျဖင့္ ညီမွ်မႈႏွင့္ အျပန္အလွန္ျဖည့္စြမ္းေဆာင္ရြက္ႏိုင္မႈမ်ား ဒြန္တြဲလုပ္ေဆာင္ရမည္ ျဖစ္သည္´လို႔ပဲျဖစ္တယ္။ ဓနသဟာယႏိုင္ငံေတြရဲ႕ အႀကီးအကဲေတြကလည္း ၁၉၉၁ ဟာရာရီေၾကညာစာတမ္း (Harare Declaration in 1991) ထဲမွာ- `အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေနျဖင့္ ၎တို႔၏ ျပည့္ဝညီမွ်သည့္ အခြင့္အေရးမ်ားကိုက်င့္သံုးေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေစရန္အတြက္ တန္းတူညီမွ်မႈ (Equality) ရွိရမည္´ လို႔ အတိအလင္းထည့္သြင္းေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ ဒီမိုကေရစီအယူအဆကိုက ႏိုင္ငံေရးမူဝါဒေတြရဲ႕ ဥပေဒျပဳေရးကိစၥရပ္ေတြကို ဆံုးျဖတ္ရာမွာ ႏိုင္ငံလူဦးေရစုစုေပါင္းရဲ႕ ထက္ဝက္ခန္႔စီရွိတယ္လို႔ ယူဆရတဲ့ က်ား/မအေရအတြက္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သေဘာထားခံယူခ်က္ေတြ၊ အက်ဳိးစီးပြားေတြ ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းဖို႔ရာ အတူတကြပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖို႔ကို ဦးတည္တာပဲျဖစ္တယ္။ အ့ဲဒီလို ဦးတည္ေဆာင္ရြက္ရာမွာလည္း ဒီမိုကေရစီအယူအဆကသာ စစ္မွန္ၿပီး ေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ သိသာထင္ရွားမႈကို ထင္ဟပ္ေပၚလြင္ေစတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသေဘာတရားကေနၿပီးေတာ့ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ပါလီမန္မ်ားသမဂၢကေန ကမကထလုပ္တ့ဲ လက္ေတြ႕ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ အစီအစဥ္ကို ေစ့ေဆာ္ေပးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္၊ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ၊ ေပက်င္းၿမိဳ႕မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ေလးႀကိမ္ေျမာက္ ကမာၻ႔အမ်ိဳးသမီးမ်ားညီလာခံမွာ ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ တရုတ္ပါလီမန္ရဲ႕ ေၾကညာစာတမ္းမွာလည္း ႏိုင္ငံေရးမွာ အမ်ဳိးသမီးနဲ႔အမ်ိဳးသား ပါဝင္ပတ္သက္ ႏိုင္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မညီမမွ်ျဖစ္ေနတာကို အေရးယူေဆာင္ရြက္ဖို႔အတြက္ ပါလီမန္မ်ားသမဂၢရဲ႕ လက္ေတြ႕ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈအစီအစဥ္ကို ေထာက္ခံအတည္ျပဳခဲ့တယ္။ အ့ဲဒီညီလာခံမွာပဲ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ အထူးသျဖင့္ အေျခခံစာတတ္ေျမာက္မႈမွာဆိုရင္ ကမာၻ႔ေနရာေဒသေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ နိမ့္က်ေနၿပီး အဲ့ဒီအတြက္ ေလ့က်င့္ေပးမႈနဲ႔ ပညာေရးဆိုင္ရာအခြင့္အလမ္းရရွိႏိုင္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းန႔ဲပတ္သက္လို႔ ညီမွ်ျပည့္ဝမႈရွိဖို႔ မျဖစ္မေနလိုအပ္ေနတာကိုလည္း သေဘာတူလက္ခံခဲ့တယ္။ ကမာၻ႔လူဦးေရအားလံုးရဲ႕ သန္းတစ္ေထာင္နီးပါးဟာ စာမတတ္ေျမာက္သူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ သန္းတစ္ေထာင္ထဲကမွ သံုးပံုႏွစ္ပံုဟာ အမ်ိဳးသမီးေတြျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံအသီးသီးက လူဦးေရတိုးႏႈန္းေပၚ မူတည္ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီကြာဟခ်က္ကလည္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တိုးလာေနတာပါ။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ဓနသဟာယႏိုင္ငံေတြက အစိုးရအႀကီးအကဲေတြဟာ ၂၀၀၅ ေနာက္ပိုင္းကစၿပီး ႏိုင္ငံေရး၊ ျပည္သူ႔ေရးရာနဲ႔ ပုဂၢလိကက႑ေတြမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ပါဝင္လုပ္ေဆာင္မႈကို ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းထက္ မနည္းရေအာင္ ဦးတည္ခ်က္ထားၿပီးလုပ္ေဆာင္ဖို႔ သေဘာတူညီခ့ဲၾကတယ္။ အဲ့ဒီညီလာခံတေလွ်ာက္လံုးမွာ ထပ္ခါတစ္လဲလဲ ေဆြးေႏြးေျပာဆုိေနရတဲ့အေၾကာင္းအရာကလည္း ဓနသဟာယႏိုင္ငံေတြတင္မကဘဲ ကမာၻတစ္၀ွမ္းလံုးမွာ ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္ရတဲ့ ရာထူးေနရာေတြမွာ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ပါဝင္လုပ္ကိုင္ႏိုင္မႈ တိုးတက္ေစဖို႔ လိုအပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲျဖစ္တယ္။ ပါလီမန္ လႊတ္ေတာ္ထဲက အမ်ဳိးသမီးမ်ား ၁၉၇၅ ခုႏွစ္တုန္းကဆိုရင္ တစ္ကမာၻလံုးမွာရွိတဲ့ ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္ေတြမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးအေရအတြက္ဟာ ၁၀ ဒသမ ၉ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၇၇ ကစၿပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တိုးတက္လာခဲ့တာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ၁၄ ဒသမ ၈ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိ ရွိလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မခံလိုက္ပါဘူး။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွာ ၁၁ ဒသမ ၆ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိ ျပန္ၿပီးေလ်ာ့က်သြားခဲ့တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္တုန္းက အေနအထားကို ေရာက္လုနီးျဖစ္သြားတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ကိုေတာ့ အတိမ္းအေစာင္းမခံတဲ့ ထုထည္ပမာဏျဖစ္တယ္လို႔ အမ်ားစုက ေတြးထင္ခဲ့ၾကပံုပါ။ အဲ့ဒီအဆင့္အေနအထားဟာ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ပါ၀င္လုပ္ကိုင္ႏိုင္မႈနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သိသာထင္ရွားတဲ့ သက္ေရာက္မႈနဲ႔ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ ျဖည့္သြင္းမႈတစ္ခုအျဖစ္ စတင္ၿပီးတည္လာတဲ့သေဘာပဲျဖစ္တယ္။ သေဘာကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ပါဝင္မႈဆိုတာကို လက္ေတြ႕မွာ မ်က္ကြယ္ျပဳမရတဲ့ပံုစံ ျဖစ္လာတာကို ဆိုလိုတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္က လိင္အရသင့္တင့္တဲ့ သာတူညီမွ်ရိွမႈကို ကိုယ္စားျပဳတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ဘာသာေရး၊ လူမ်ဳိးစု၊ ယဥ္ေက်းမႈအရ ဒါမွမဟုတ္ လူနည္းစုအုပ္စုျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အဆက္အစပ္ေတြေပၚမူတည္ၿပီးမွ်တမႈဆိုတဲ့ ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေျပာဖို႔ကလည္း ခက္ခဲပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားကိုခ်ည္းပဲေတာ့ သိပ္ၿပီးစဥ္းစား သံုးသပ္ေနလို႔ မရပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ကာ အမ်ဳိးသမီးေတြ ႏိုင္ငံေရးမွာသာမကဘူး၊ က႑ေပါင္းစံုမွာ ပါ၀င္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ႏိုင္ငံတကာ အတိုင္းအတာမွာ အျပဳသေဘာေဆာင္တ့ဲ ထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြ၊ ေၾကညာခ်က္ေတြ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ဘယ္လိုပဲ အတည္ျပဳလက္ခံၾကသည္ျဖစ္ေစ အေျပာသက္သက္ကေန လက္ေတြ႕ရလဒ္ေတြဆီေရာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲလုပ္ေဆာင္ေပးဖို႔အတြက္က ဘာအေရးယူေဆာင္ရြက္မႈလမ္းေၾကာင္ေတြ လိုအပ္ေနလဲဆိုတာ ဆက္ၿပီးေလ့လာၾကည့္ရေအာင္။ ေရြးေကာက္ပြဲ စနစ္ေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္မႈ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကမာၻအႏွ႔ံအျပားက ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ပါလီမန္ေတြကေနၿပီး ဝက္စ္မင္းစတာ မိုဒယ္နဲ႔အတူ အေမြဆက္ခံထားတဲ့ ‘first-past-the-post’ စနစ္ဟာဥပေဒျပဳေရးက႑ေတြမွာ ႀကီးထြားမ်ားျပားလာေနတဲ့ က်ား/မ အရညီမွ်မႈျဖစ္ေနတဲ့အေပၚ အႏုတ္သေဘာေဆာင္တဲ့ လႊမ္းမိုးမႈတစ္ခုရွိေနတယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ ဒီအဆိုအရဆိုရင္ေတာ့ အခ်ိဳးက်ကိုယ္စားျပဳစနစ္ (Proportional Representation System) က ဥပေဒျပဳေရးပိုင္းမွာအမ်ိဳးသမီးေတြ ပိုၿပီးပါဝင္ခြင့္ရေစတယ္ ဆိုတဲ့သေဘာပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆို PR စနစ္က မျဖစ္မေနသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ပိုၿပီးေတာ့ အားလံုးပါဝင္ရမယ္ ဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္ေနလို႔ပဲျဖစ္တယ္။ ဒါဆိုအဲ့ဒီအဆိုက တကယ္ျဖစ္လာေအာင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးမလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေပၚလာတယ္။ ကမာၻတစ္ဝန္းက ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ လူမ်ားစုျဖစ္ေပမယ့္ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္း မေက်ာ္တဲ့စနစ္ က်င့္သံုးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို အခ်ိဳးက်စနစ္က်င့္သံုးတဲ့ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုရလဒ္ေတြ ရလာႏိုင္မလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကလည္း ထပ္ဆင့္ေပၚလာမွာျဖစ္တယ္။ IPU ကေနၿပီးနိုင္ငံေပါင္း ၁၉၇ ႏိုင္ငံက အခ်က္အလက္ေတြေပၚ အေျခခံစုစည္းထားတဲ့ ထုတ္ျပန္ထားမႈေတြကို အထက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီထုတ္ျပန္မႈဟာ ပံုမွန္အားျဖင့္ ႏွစ္စဥ္ေနာက္ဆံုးရ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ မြမ္းမံထားတာျဖစ္တယ္။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွာေရရွည္တည္တံ့ႏိုင္မယ့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကိုအားေပးျမွင့္တင္ဖို႔နဲ႔ ေရွ႕ကိုေျခလွမ္းဆက္ႏိုင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ `ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ေရြးေကာက္ပြဲအေထာက္အကူျပဳ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္းကို ဆြီဒင္ႏိုင္ငံထဲမွာ အေျခစိုက္ဖြဲ႔စည္းခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအဖြဲ႕ကေန Women in Parliament ; Beyond Numbers ဆိုတဲ့ လက္စြဲစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ထုတ္ေဝခဲ့ၿပီးကမာၻတစ္၀န္းလံုးက ပါလီမန္ေတြမွာ အမ်ိဳးသမီးပါဝင္မႈရဲ႕ ထိေရာက္မႈကို တိုးတက္ေစမယ့္ မဟာဗ်ဴဟာေတြနဲ႔ လုပ္ထံုးလုပ္နည္း ယႏၱရားေတြအေပၚ အျပန္အလွန္ ဆန္းစစ္ထားတာျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြအေနနဲ႔ ပါလီမန္ထဲမွာ ကိုယ္စားျပဳႏိုင္မႈကို ဘယ္လိုတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မလဲဆိုတဲ့ နည္းလမ္းေပါင္းစံုကိုလည္း ၾကည့္ရႈဆန္းစစ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါလီမန္ထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြပါ၀င္မႈရာခိုင္ႏႈန္းအျမင့္ဆံုးနဲ႔ အနိမ့္ဆံုးရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကိုေလ့လာၾကည့္ရင္ ဘာေတြ ေတြ႔ရွိႏိုင္မလဲ။ ဆြီဒင္၊ ဒိန္းမတ္၊ ေနာ္ေ၀၊ ဖင္လန္၊ နယ္သာလန္၊ အိုက္စ္လန္၊ မိုဇင္ဘစ္၊ ဂ်ာမနီနဲ႔ နယူးဇီလန္စတဲ့ ႏိုင္ငံေပါင္း၉ ႏိုင္ငံဟာပါလီမန္ထဲမွာအမ်ိဳးသမီးအေရအတြက္ကို ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ အထက္အထိ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီထဲက အစဥ္အတိုင္းေျပာရရင္ ပထမဆံုး ၇ ႏိုင္ငံဟာ PR စနစ္ကို က်င့္သံုးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြျဖစ္တယ္။ ဂ်ာမနီနဲ႔ နယူးဇီလန္ႏိုင္ငံတို႔ကေတာ့ အခ်ိဳးက် ေရာေႏွာေပါင္းစပ္ထားတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲပံု စနစ္ေတြကို က်င့္သံုးၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အ့ဲဒီ့ ကိုးႏိုင္ငံစလံုးဟာ ပါလီမန္ထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းန႔ဲအထက္ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ထားၿပီး PR စနစ္ကိုအျပည့္အဝသံုးတာ ဒါမွမဟုတ္ရင္ PR ပံုစံတစ္မ်ိဳးကို အသံုးျပဳေနတာလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြကိုဥပေဒျပဳေရးပိုင္းမွာ၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေအာက္သာေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံေပါင္း ၃၄ ႏိုင္ငံရွိၿပီး အမ်ားစုက အာဖရိက၊ ပစိဖိတ္ကြ်န္းႏိုင္ငံေတြနဲ႔ အာရပ္ႏိုင္ငံေတြပဲျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီထဲကမွ ၂၅ ႏိုင္ငံကလူမ်ားစုျဖစ္ေပမယ့္ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းမေက်ာ္တဲ့စနစ္ကို က်င့္သံုးၿပီးအဲ့ဒီ ၂၅ ႏိုင္ငံထဲက ၅ ႏိုင္ငံက first-past-the-post စနစ္ကို က်င့္သံုးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြျဖစ္တယ္။ ၃၄ ႏိုင္ငံေတြထဲက က်န္တာေတြျဖစ္တဲ့ လက္ခ်က္စ္စတိန္း၊ သီရိလကၤာ၊ တူရကီ၊ အယ္လ္ဂ်ီးရိးယားနဲ႔ ပါရာေဂြးႏိုင္ငံေတြဟာ PR စနစ္ကိုက်င့္သံုးၾကၿပီးေတာ့ အာေမးနီးယား၊ ႏိုင္ဂ်ာနဲ႔ ေဂ်ာ္ဒန္ႏိုင္ငံေတြက တစ္၀က္အခ်ိဳးက် ေရြးေကာက္တဲ့ စနစ္ကိုအသံုးျပဳတယ္။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ကိုယ္စားျပဳခြင့္ အနည္းဆံုးေပးထားတဲ့ ႏိုင္ငံက အာရပ္ေစာ္ဘြားမ်ား ျပည္ေထာင္စု (UAE) ႏိုင္ငံပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်က္အလက္ေတြကိုၾကည့္ရင္ အမ်ိဳးသမီးေတြ ကိုယ္စားျပဳမႈ အေရအတြက္ အထိုက္အေလ်ာက္ ျမင့္မားတဲ့ႏိုင္ငံေတြဟာ PR က်င့္သံုးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြျဖစ္ေန တာကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ PR စနစ္ကပဲအမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္မႈကို အလုိအေလ်ာက္ ျမႇင့္ေပးတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ အေၾကာင္းက ဥပေဒျပဳေရးမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ပါဝင္ႏိုင္မႈ အနည္းဆံုးျဖစ္ေနတဲ့ႏိုင္ငံေတြထဲက ၂၅ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္က PR ပံုစံခြဲတခ်ိဳ႕ကို က်င့္သံုးေနၾကလို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြရဲ႕ အပုိင္းကေနၿပီး သူတို႔ေရြးေကာက္ခံမယ့္ လူစာရင္းထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ပါဝင္လို႔ရေအာင္ ေနရာခ်ထားဖို႔ စိတ္ဆႏၵအမွန္ တကယ္ရွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ က်ား/မ အခ်ိဳးညီမွ်တ့ဲလူဦးေရရွိတ့ဲ ႏိုင္ငံေတြက ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ပါတီလူစာရင္းမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြကို မွ်မွ်တတ ျဖန္႔ေ၀ထည့္သြင္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ ပါတီတည္ေဆာက္ပံုကို အေသအခ်ာ လုပ္ေဆာင္ထားရမွာျဖစ္တယ္။ ဥပမာ အႏိုင္ရႏိုင္ေျခမ်ားတဲ့ အမတ္ေနရာေတြမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ အမည္စာရင္းကိုေပးဖို႔အတြက္ အေလးသာတဲ့ plurality-majority system ကိုက်င့္သံုးတာမ်ိဳးလိုေပါ့။ စိန္ေခၚမႈႏွင့္ အတားအဆီးမ်ား ကမာၻ႔ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဘာသာေရး ဒါမွမဟုတ္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ အေၾကာင္းခ်င္းရာေတြက ႏိုင္ငံေရးမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈကို အတားအဆီးတစ္ခုလို ျဖစ္ေနတာကို ျမင္ေတြ႕ရမွာျဖစ္တယ္။ ပါလီမန္မ်ားသမဂၢကေန ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာထုတ္ျပန္တဲ့ လက္ေတြ႕ေဆာင္ရြက္မႈအစီအစဥ္ (၁) ကလည္း အမ်ိဳးသမီးေတြ အမ်ားျပည္သူဆိုင္ရာနယ္ပယ္ေတြမွာ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ ေရွ႕ေျပးလုပ္ေဆာင္ရမယ့္ စာရင္းကို သတ္မွတ္ျပ႒ာန္ေပးခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဘာသာေရးနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ သိသာထင္ရွားတဲ့ စံတန္ဖိုးေတြသာမက ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အလုပ္အကိုင္၊ စီးပြားေရး နယ္ပယ္ေတြမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈေတြအျပင္ က်ား/မ ညီမွ်မႈ အတြက္ ဥပေဒဆိုင္ရာအေျခခံေတြကို တည္ေဆာက္တဲ့အထိ ပါ၀င္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်က္ေတြကို ကိုင္တြယ္ေဆာင္ရြက္မႈ မရွိဘဲနဲ႔ က်င့္သံုးေနတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲစနစ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေနတာကေတာ့ အေတာ့္ကို ဆက္စပ္ပတ္သက္မႈ မရွိတဲ့လုပ္ရပ္ပါပဲ။ က်ား/မ မညီမွ်မႈေတြကေတာ့ ကမာၻအႏွ႔ံအျပားမွာ ပ်ံ႕ႏွ႔ံျဖစ္တည္ေနတဲ့ ကိစၥျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီလို က်ား/မ ျဖစ္မႈအေပၚ အေျခခံတဲ့ မညီမွ်မႈေတြ ကမာၻ႔ေနရာေဒသတစ္ခုခ်င္းစီနဲ႔ ႏိုင္ငံတစ္ခုခ်င္းစီအလိုက္ အေသးစိတ္သတ္မွတ္ထားတဲ့ ခ်ဥ္းကပ္မႈေတြအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ကို အေလးထားေနတာျဖစ္တယ္။ ဥပမာ ဖြံံ႕ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာဆိုရင္ လူေတြဟာအလုပ္အကိုင္နဲ႔ ပညာေရးက႑ေတြမွာ ညီမွ်တဲ့အခြင့္အလမ္းေတြကို ရရွိခံစားၾကေပမယ့္ အမ်ားျပည္သူဆိုင္ရာ နယ္ပယ္ေတြမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ကိုယ္စားျပဳခြင့္က သိသိသာသာကို နိမ့္က်ေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါဟာ ဘာကိုျပေနတာလဲ ဆိုေတာ့ က်ား/မအရညီမွ်မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ အားရေက်နပ္ေလာက္တဲ့ အေနအထားကို ေရာက္မလာေသးဘူး ဆိုတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးနဲ႔ လူမႈေရးဆ္ိုင္ရာညီမွ်မႈနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အႏိၱမရည္မွန္းခ်က္က ေနရာအႏွ႔ံအျပားမွာ အိပ္မက္နဲ႔ေဝးကြာေနဆဲအေျခအေနမွာပဲ ရွိေသးတဲ့သေဘာျဖစ္ၿပီး အဲ့ဒီမမွ်တမႈေတြကို ျပဳျပင္ဖယ္ရွားဖို႔ အတြက္ အထူးအေရးယူ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြ လုပ္ဖုိ႔ကေတာ့ လိုအပ္ေနဆဲပါပဲ။ (ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။) (လူ႔အခြင့္အေရးႏွင့္ ဒီမိုကေရစီဂ်ာနယ္ပါ ေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)

ထူးေက်ာ္ဝင္း