စံပယ္ျဖဴ – ဒိုင္းခင္ခင္ကို ခံစားၾကည့္ျခင္း ၂၈၊၁၀၊၂၀၁၄

 ေအာက္တုိဘာ ၂၈

ငယ္ငယ္က ေမာင္ေဖငယ္လို အခ်စ္မ်ိဳး ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို နားရည္၀ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒုိင္းခင္ခင္ရဲ႕ ဘ၀ရာဇ၀င္ ဇာတ္လမ္းကို ကၽြန္မ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ပါ။ ဆရာမ စိမ့္(ပညာေရး) ရဲ႕ ဒိုင္းခင္ခင္ ၀တၳဳကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ဒိုင္းခင္ခင္ရဲ႕ ဘ၀ရာဇ၀င္က ကၽြန္မ ႏွလံုးသားမွာ စြဲက်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဇာတ္က သိပ္နာလြန္းျပီး၊ စာေရးသူရဲ႕ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ ေကာင္းေတြေၾကာင့္၊ စာဖတ္ရင္း မ်က္ရည္က်ရပါတယ္။ သတိ သံေ၀ဂေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ရလိုက္ပါတယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ဒိုင္းခင္ခင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္မ ခံစားမိတာ၊ စဥ္းစားဆင္ျခင္ မိတာေတြကို စာတစ္ပုဒ္ေရးဖို႔ စိတ္ကူးရွိခဲ့တာကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေရးလိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္မက စာအုပ္ေကာင္းေတြ ဖတ္ရရင္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြကို ေပးဖတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒိုင္းခင္ခင္ ၀တၳဳကို ဖတ္ရတဲ့လူတိုင္းက ဒိုင္းခင္ခင္ဘက္ကေန နာက်င္ခံစား ၾကပါတယ္။ သီေပါမင္းက ဘုရင္ျဖစ္ျပီး၊ ေယာက်္ားမပီသဘူးလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္လည္း စဥ္းစာဥာဏ္နည္းေသာ ကတိသစၥာ မတည္ေသာ သီေပါဘုရင္ကို  အထင္ၾကီးေလးစားလို႔ မရပါ။ မိဖုရားေျမွာက္မယ္လို႔ အလြယ္တကူ ကတိေပးျပီး၊ အရိုးခံ မိန္းမပ်ိဳေလးကို အနိဳင္ယူသိမ္းပိုက္တယ္။ ဘုရင္မို႔ မျငင္းဆန္ရဲတာကို အခြင့္ေကာင္းယူတယ္။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္စႏွစ္မွာ မိန္းမလွ ျဖစ္ရတဲ့ ဘ၀က မသက္သာပါလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ လွပေခ်ာေမာတဲ့ ဒိုင္းခင္ခင္ကို စြဲလန္းႏွစ္သက္မိတဲ့ သီေပါမင္းရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းဟာ ရယူလိုစိတ္ တခုကိုသာသိတဲ့ ခ်စ္ျခင္း၊ တာ၀န္ယူမွဳကင္းေသာ ခ်စ္ျခင္း။ ရယူလိုမွဳဆႏၵကို ေရွ႕တန္းတင္ျပီး၊ အမ်ိဴးေကာင္းသမီးေတြကို တန္ဖိုးထား ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိမရွိျခင္း သာျဖစ္ပါတယ္။

ရက္စက္လြန္းတဲ့ စုဖုရားလတ္ကိုေတာ့ သီေပါမင္းအေပၚ အခ်စ္ၾကီးတာလို႔ ကၽြန္မ မျမင္ပါဘူး။ အတၱသိပ္ၾကီးတာ လ႔ိုပဲျမင္ပါတယ္။  မုန္႔ကိုသာေ၀စားနိဳင္မယ္၊ အခ်စ္ကို ေ၀မစားနိဳင္ဘူးဆိုတာကို ကၽြန္မ နားလည္လို႔ ရတယ္။ တစ္လင္တစ္မယားစႏွစ္ကို က်င့္သံုးခ်င္တာကိုလည္း ကၽြန္မလက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိန္းမသားခ်င္း စာနာစိတ္ကင္းမဲ့တဲ့ စုဖုရားလတ္ရဲ႕ စရိုက္၊ အမအရင္းေခါက္ေခါက္ အေပၚလည္း ညွာတာစိတ္မရွိတဲ့ စရို္က္ကို စက္ဆုပ္မိပါတယ္။ ဥာဏ္ပညာနဲ႔ ဆင္ျခင္နိဳင္စြမ္းမရွိပဲ  နန္းတြင္းေရး တုိင္ျပည္အေရးမွာ ၀င္စြက္ဖက္ျပီး၊ အရာရာတိုင္းမွာ အတၱကိုေရွ႕တန္းတင္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ျမန္မာ့သမိုင္းနဲ႔ စုဖုရားလတ္ရဲ႕ ရာဇ၀င္က အက်ည္းတန္ခဲ့ ပါတယ္။

ေျမနိမ္ရာ လွံစိုက္ၾကတဲ့ အသိုက္အ၀န္းမွာ အမ်ိဴးေကာင္းသမီး ဒိုင္းခင္ခင္ရဲ႕ဘ၀ မရွဳမလွ ေၾကြပ်က္ခဲ့ရတာ ရင္နင့္စရာေကာင္း ပါတယ္။ ဒိုင္းခင္ခင္က မိဖုရား ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ သီေပါဘုရင္ရဲ႕ ကတိစကားအေပၚ သာယာတပ္မက္သြားတယ္လို႔ စာဖတ္သူတဦးက ေကာက္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္အခါက မိန္းမသားေတြ မိဖုရားဘ၀ကို မက္ေမာၾကတာ မဆန္းဘူးလို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ။ နန္းတြင္းသူဘ၀ကို အလိုမတူပဲ အေၾကာက္တရားေၾကာင့္ လက္ခံခဲ့ရတယ္။ သီေပါမင္း ေျခေတာ္တင္တာကို မျငင္းရဲလို႔ လိုက္ေလ်ာခဲ့ရာက သီေပါမင္းကို ခ်စ္ၾကိဳက္စြဲလန္းသြားတယ္။ ေနာက္ဆံုး ျပန္ရလိုက္တဲ့ အခ်စ္ဆုလာဒ္က စုဖုရားလတ္ရဲ႕ အမ်က္ေတာ္ရွမွဳေၾကာင့္ မာယာပရိယာယ္ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲက ရာဇဒါဏ္။ တႏြယ္ငင္ တစင္ပါ၊ အျပစ္မဲ့တဲ့ မိဘႏွစ္ပါးလည္း ေသဒါဏ္ရခဲ့တယ္။ ပါးစပ္ထဲကလာတဲ့ ဥပေဒနဲ့ စီရင္ခ်က္ခ်တဲ့ ရွင္ဘုရင္ေတြေခတ္က အစဥ္အလာေတြကို ကၽြန္မ ေၾကာက္ရြံ႕ တုန္လွဳပ္မိပါတယ္။

ခ်စ္သူေကာင္းစားေရးကို ဦးစားေပးတဲ့ ေတာင္သမန္လယ္စား ေမာင္ေဖငယ္ကိုေတာ့ စာေပသမားမို႔ ေလးစားစိတ္ျဖစ္မိသလို စိတ္ထဲ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္မိပါတယ္။ ဘုရင့္အမိန္႔ကို တေသြမတိမ္းလိုက္နာရတဲ့ ေခတ္စနစ္ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား။ ရာဇမာန္ကို ေၾကာက္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ အမိန္႔ေပးသမွ် ေဆာင္ရြက္ေပးၾကတဲ့ ေမာင္ေဖငယ္လို မင္းခေယာကၤ်ားမိ်ဳးကို သတၱိေၾကာင္တယ္လို႔ အျပစ္ဖို႔ရမလား။ တရားသည္ျဖစ္ေစ၊ မတရားသည္ျဖစ္ေစ အမိန္႔အတိုင္း လုပ္ရတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မလက္ခံ ၾကည္႔လို႔မရပါ။ ေမာင္ေဖငယ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ေမာင္တုတ္လို မင္းခစားမ်ိဳးကေတာ့ ဘယ္ေခတ္အခါမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ရွိေနမွာပါ။ ရာဇ၀င္တြင္ေလာက္တဲ့ ဘီလိန္မကလို႔  ဘာၾကီးပဲျဖစ္ေနပါေစ၊ စည္းစိမ္ယစ္မူးခြင့္ရဖို႔ကိုသာ အဓိကထားတဲ့လူေတြ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ေနရာရ ေနၾကလို႔ ျမန္မာ့သမိုင္းက ပိုပိုျပီး အရုပ္ဆိုးလာခဲ့တာ မဟုတ္လား။

ဒီစာေရးရင္း ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို တုန္႔ျပန္ထားတဲ့ မွတ္ခ်က္တစ္ခုကို သတိရလိုက္ပါတယ္။ မွတ္ခ်က္ေရးတဲ့ သူက လူငယ္တေယာက္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေဆာင္းပါး အေၾကာင္းအရာကို ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့ မွတ္ခ်က္ကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနပါတယ္။ ျမန္မာ့သမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ အကုန္လံုး လထစ္ေတြ ခ်ည္းဘဲ လို႔ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္မ အဲဒီမွတ္ခ်က္ကို ဖတ္ျပီးျပံဳးလိုက္ မိပါတယ္။ ဆရာမ စိမ့္ (ပညာေရး) ေရးတဲ့ ဒိုင္းခင္ခင္နဲ႔ ရွင္ဘို႔မယ္ အေၾကာင္းေတြကို ဖတ္ရျပီး၊ သက္ဦးဆံပိုင္ အာဏာရွင္ ျမန္မာဘုရင္ေတြနဲ႕ ဂုဏ္ေမာက္တဲ့ မိဖုရားေတြအေပၚ ေလးစားမွဳေရခ်ိန္က်ေနတဲ့ ကၽြန္မက လထစ္ေတြ ခ်ည္းဘဲ ဆိုတဲ့မွတ္ခ်က္ကို သေဘာက်သလို ျဖစ္မိလို႔ပါ။ လူေတြ ကိုယ့္ရာဇ၀င္ကို ကိုယ္တိုင္ပဲ ေရးၾကသူမို႔ လထစ္ေတြခ်ည္းပါလို႔ အေျပာခံရမယ့္ ရာဇ၀င္မ်ိဳး ဆက္ေရးေနၾကမယ္ ဆိုရင္လည္း ကၽြန္မတို႔ ဘာတတ္နိဳင္မွာလဲ။ ဘယ္အရာကိုမွ အစိုးရတဲဲ့သေဘာ၊ ကိုယ့္အလိုတိုင္းမျဖစ္ သူ႔သေဘာသူေဆာင္တဲ့ သေဘာေတြလို႔သာ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ျပီး လူဘ၀တိုတိုေလးမွာ ေနတတ္ေအာင္ ေနသြားၾကဖို႔ပဲ ရွိပါတယ္။

ဒို္င္းခင္ခင္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းကို အေၾကာင္းျပဳျပီး၊ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြအေၾကာင္းကို ကၽြန္မ စဥ္းစားၾကည့္မိ ပါတယ္။ ရာဇ၀င္တြင္ခဲ့တဲ့ ဒိုင္းခင္ခင္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းကိုေတာ့ လူသိမ်ားၾကတယ္။ လူမသိ သူမသိ ေၾကြခဲ့ၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ အေၾကာင္းကို လူေတြ မွန္းဆေတြးၾကည့္မိ ပါရဲ႕လား။ နိုင္ထက္စီးနင္း အက်င့္ခံရတဲ့ မိန္းကေလးေတြ၊ ေငြေၾကးေၾကာင့္ အနိဳင္ယူ သိမ္းပိုက္ခံရတဲ့ အမိ်ဳးသမီးေတြ၊ ပ်ားရည္ထက္ခ်ိဳေသာ ခ်စ္စကားအလွေတြေၾကာင့္ မျငင္းရဲ မျငင္းရက္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ အေလွ်ာ့ေပးလုိက္ရတဲ့ မိန္းကလးေတြ။ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြကို ေခၽြခ်တဲ့ သူေတြအမ်ားစုက ျမန္မာေယာက်္ားေတြပဲ မဟုတ္လား။ လူမ်ိဳးျခားေၾကာင့္ ေၾကြသြားတဲ့ မိန္းေလးေတြထက္ ျမန္မာေယာက်္ားေတြေၾကာင့္ ေၾကြခဲ့တဲ့ မိန္ကေလးအေရအတြက္က ပိုမ်ားမယ္လို႔ ဆိုရင္ မမွားဘူးထင္ပါတယ္။ ခ်င္းေတာင္လို ေဒသမ်ိဳးမွာ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြကို ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္အျဖစ္ သံုးခဲ့ၾကတာ ျမန္မာအရာရွိ လူၾကီးလူေကာင္း ဆုိသူေတြပဲ မဟုတ္လား။ တိုင္းရင္းသူေတြကို အနိဳင္က်င့္ ေစာ္ကားၾကတာလည္း တျပည္တည္းက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ကိုေရႊျမန္မာေတြပဲ မဟုတ္လား။ တဖက္နိဳင္ငံေတြမွာ ျမန္မာမိန္ကေလးေတြ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိုဳးနဲ႕ ဘ၀ေတြ နစ္မြန္းရတာဟာလည္း၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူၾကီးမင္းမ်ားက ျပည္သူေတြရဲ႕ ဘ၀လံုျခံဳေရးကို ေကာင္းစြာ မေစာင့္ေရွာက္တတ္လို႔ပဲဆိုတာ စဥ္းစားတတ္သူတိုင္း နားလည္ၾကပါတယ္။

တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးကို သိပ္ခ်စ္တယ္ ဆိုသူေတြ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးေတြကို တကယ္တန္ဖိုးၾကရဲ႕လားလို႔ ေမးခ်င္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ကို တည္ေဆာက္ရာမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ မိခင္ေတြရဲ႕ အခန္းက႑က အလြန္အေရးၾကီး ပါတယ္။ လူငယ္ေတြက တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ဆိုရင္ လူငယ္ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ မိခင္ေတြ၊ မိခင္ေလာင္းေတြဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ပါ။ မိခင္ေလာင္းေတြရဲ႕ ဘ၀ သာယာ လွပမွသာ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြရဲ႕ ဘ၀ ေတာက္ပ လန္းဆန္းမယ္၊ တုိင္းျပည္ကို ေကာင္းစြာ ဖန္တီး၊ တည္ေဆာက္ နိဳင္ပါလိမ့္မယ္။ အမိ်ဳးကို တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားရဲ႕ တန္ဖိုးကို နားလည္ရမယ္၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ေနရာေပး ေလးစားတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဆူၾကံဳ နိမ္ျ့မင့္ အလႊာေပါင္းစံုက မိန္းကေလးတိုင္းဟာ တန္ဖိုးကိုယ္စီရွိၾကတဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ရတနာေတြလို႔ ျမင္နိဳင္ရမယ္။ မိန္းမေတြဟာ ေယာက်္ားေတြကို ေပ်ာ္ေေတာ္ဆက္ဖို႔ တစ္ခုတည္းအတြက္ ေမြးဖြားလာျခင္း မဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို မွ်ေ၀ခံစားတတ္ဖို႔၊ လူေတြ ကမၻာေျမေပၚမွာ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူလက္တြဲ ေနနိဳင္တတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးဖို႔ မိခင္မ်ားအျဖစ္ တည္ရွိေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒိုင္းခင္ခင္လို ဘ၀ဇာတ္သိမ္းမ်ိဳးက နာက်င္စရာ ေကာင္းလြန္းလို႔၊ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေၾကြက်ေနတဲ့ ျမန္မာ့သမီးပ်ိဳေလးေတြကို ႏွေမ်ာလြန္းလို႔ ဒီစာကိုခံစား ေရးလိုက္ရပါတယ္။ ျမန္မာ့လူမ်ိဳးေတြ ၾကီးျမတ္ေသာ ႏွလံုးသားမ်ားနဲ႔ ကိုယ့္ေသြးခ်င္းေတြကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တတ္ၾကပါေစ။ ျမန္မာ့ သမီးပ်ိဳေတြ အသိဥာဏ္ ျမင့္မားျပီး ပညာမ်က္စိ  ရွိေစဖို႔ အေျခခံပညာ အုတ္ျမစ္ေတြ ခိုင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္ေပး နိဳင္ၾကပါေစ။ ေလာက ျငိမ္းခ်မ္းသာယာေရးကို တည္ေဆာက္ရာမွာ ျမန္မာအမိ်ဳးသမီးေတြ တတပ္တအား ပါ၀င္နိဳင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳပါတယ္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။