ထူးထူး (ေတာင္ငူ) – ေတာ္ေတာ္ေလး လိုေသးတယ္ ၂၈၊၁၀၊၂၀၁၄

 ေအာက္တုိဘာ ၂၈

အခန္း (၁)

စာေရးသူတစ္ေယာက္ ကမၻာ့ေတာင္ဘက္စြန္းပိုင္း၊ပစိဖိတ္သမုဒၵရာနဲ႔တတ္စမန္ပင္လယ္ၾကားက ေအးခ်မ္းသာယာလွပတဲ့ ေအာ္တဲရိုအာ (သို႔မဟုတ္) နယူးဇီလန္ႏိုင္ငံကိုေရႊ႕ေျပာင္းအေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ တာ ယခုဆို (၃)ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ သူတို႔ႏိုင္ငံကို သန္႔ရွင္းၿပီး၊ စိမ္းစိုလန္းဆန္းေနတဲ့ႏိုင္ငံ (Clean & Green) လို႔အၿမဲဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစြာ ေၾကြးေၾကာ္ ေလ့ရွိတဲ့ နယူးဇီလန္ျပည္ဘြားကီ၀ီလူမ်ိဳးေတြ မသိေသးတဲ့အခ်က္ေတြထဲက အခ်က္တခ်က္ကေတာ့ သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ၊အင္မတန္မွဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြား ထိုက္တဲ့ နယူးဇီလန္တပ္မေတာ္ရွိေနျခင္းပါပဲ။

စာေရးသူတစ္ေယာက္၊ သံုးႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာ နယူးဇီလန္မွာ စစ္တပ္ရွိေကာရွိရဲ႕လားလို႔

သံသယ၀င္ခဲ့မိပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ယူနီေဖာင္း၀တ္တပ္မေတာ္သားေတြ၊စစ္ကားေတြကို ျမင္ရခဲလို႔ပါပဲ။ သံုးႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာ စစ္ကားဆိုလို႔ တင့္ကားတစ္စီးကိုၿမိဳ႕ထဲမွာ တစ္ခါပဲေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မီးပြိဳင့္မွာမီးနီေနလို႔ ကားကိုအရွိန္ေလွ်ာ့ၿပီးရပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္၊ စာေရးသူရဲ႕ကားနဲ႔ေဘးခ်င္းယွဥ္ၿပီးလာရပ္တဲ့ကားကို ရုတ္တရက္ျဖတ္ခနဲလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ နည္းနည္းေနာေနာအျမင့္ႀကီးပါလား၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့မွေရွ႕မွာအေျမွာက္ႀကီးနဲ႔ စစ္တပ္ကတင့္ကားႀကီးပါလား။

စာေရးသူတင္ အံ့ၾသဘနန္းလည္ျပန္ၾကည့္တာမဟုတ္ဘူး၊ မီးပိြဳင့္မွာရပ္တဲ့ကားတိုင္း လက္ကိုင္ဖုန္းေတြနဲ႔လွမ္းလွမ္းၿပီး ဓာတ္ပံုေတြရိုက္ၾကတာ။ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြမွာ သူတို႔ႏိုင္ငံကစစ္တပ္ တင့္ကားကိုမျမင္ဘူးလို႔အထူးအဆန္းျဖစ္ၿပီး အံ့ၾသေနၾကတာအသိသာႀကီး။ ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ စာေရးသူရဲ႕ အမ်ိဳးသမီး ကေတာ့ ဒါမ်ားဘာထူးဆန္းလို႔လဲ၊ ဆူးေလဘုရားအ၀ိုင္း- ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာဘယ္ႏွစ္စီးၾကည့္ခ်င္ သလဲ၊ သူတို႔ကိုေခၚျပလိုက္ခ်င္တယ္တဲ့။

×××××

အခန္း (၂)

ၾကားရက္တရက္မွာ စာေရးသူတို႔ၿမိဳ႕က Pak n Save လို႔ေခၚတဲ့ စူပါမားကပ္မွာ တပတ္စာလိုအပ္တဲ့ အသား၊ ငါး၊ အေျခာက္အျခမ္းေလးေတြ၀ယ္ေနတုန္း၊ နယူးဇီလန္စစ္တပ္က ေပ်ာက္က်ား၀တ္စံု ၀တ္ထားတဲ့ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း၊ ခန္႕ခန္႕ျငားျငား စစ္သားႀကီးတေယာက္ကို စူပါမားကပ္ထဲမွာရုတ္တရက္ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ သူ႔ေဘးမွာ ကေလးေတြ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနၿပီး၊ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ဓာတ္ပံုတြဲရိုက္ေနၾကတာ၊ ကေလးမိဘေတြကေက်နပ္၊ ပီတီျဖစ္တဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြတဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ေနၾကတာမ်ား၊ စာေရးသူေတာင္ၾကည့္ၿပီး သူတို႔အေပ်ာ္ေတြ၊ ပီတီေတြရင္ဘတ္ထဲေရာက္လာတယ္- ျမင္ကြင္းကၾကည္ႏူးစရာအျပည့္ဗ်ာ။ ကေလးေတြအလွည့္ၿပီးေတာ့၊ မိဘေတြအလွည့္ေပါ့- မိဘေတြကေတာ့စစ္သားႀကီးေဘးမွာ၀ိုင္းၿပီး စစ္သားႀကီးနဲ႔စကားေတြအျပန္အလွန္ေျပာေနၾကတာ။ စကားေျပာေနၾကတဲ့အထဲမွာ တြန္းလွည္းနဲ႔ေစ်း၀ယ္လာတဲ့အဖိုးႀကီးေတြလည္း ပါတယ္ဗ်၊ သူတို႔ၾကည့္ရတာ ကမၻာစစ္က စစ္ျပန္ႀကီးေတြ ျဖစ္ဟန္တူတယ္။ အားလံုးဟာ ၿပံဳးေပ်ာ္ၿပီး၊ ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက စာေရးသူတသက္မွာ မယံုႏိုင္စရာမို႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ဘယ္မွမသြားႏိုင္ေတာ့ပဲအေတာင့္လိုက္ရပ္ၾကည့္ေနမိ ပါေတာ့ တယ္။

ျမင္ကြင္းက မူလအစမွာ စာေရးသူအတြက္ၾကည္ႏူးစရာျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္၊ ရုတ္တရက္ သတိျပန္လည္လာ သလို ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ- ေၾသာ္ ကြာလိုက္တာလို႔ေတြးရင္း ရင္ထဲစို႔နင့္စြာတေယာက္တည္းေၾကကြဲခဲ့ ရပါတယ္။ တလက္စတည္း ဆရာဦးေအာင္သင္းစာေပေဟာေျပာပြဲတခုမွာ ေျပာခဲ့တာကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့သတိရမိပါတယ္…

ဆရာေျပာခဲ့တာက- ဟိုတုန္းက၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္တေယာက္ ကာကာဆိုင္ထိုင္ၿပီး၊ ပိုက္ဆံရွင္းမယ္လုပ္ ေတာ့ ဆိုင္ရွင္က တေလးတစားနဲ႔ ရွင္းၿပီးသြားပါၿပီခင္ဗ်ာ။ အဲ့ေတာ့ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္က မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္စားေသာက္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္ရွင္းမွာေပါ့ဆိုေတာ့ …..

ဆိုင္ရွင္က – မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ၊ ေဟာ့ဒီ့ကဆရာေလးအတြက္ ပိုက္ဆံရွင္းေပးခ်င္တဲ့ သူေတြမ်ားလြန္းလို႔ ဘယ္သူ႔ပိုက္ဆံကို လက္ခံရမွန္းေတာင္မသိဘူးျဖစ္ရပါတယ္တဲ့…..

ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြ ရြာမွာစခန္းခ်တယ္ဆိုရင္၊ တအိမ္တခြက္လာပို႔တဲ့ ထမင္းနဲ႔ဟင္းဟာ ရဲေဘာ္ေတြ အ၀စားၿပီးတာေတာင္ ပိုေလ့ရွိတယ္။ ရြာသားေတြက ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကို ခ်စ္သလို၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကလည္း ျပည္သူေတြကို အရမ္းရိုေသေလးစားတာတဲ့…..

ဆရာဦးေအာင္သင္းေျပာျပလို႔သာၾကားရတာ၊ အခုျမန္မာျပည္က စစ္တပ္အေနအထားနဲ႔ဆို နည္းနည္းေလးမွယံုႏိုင္စရာ မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ စဥ္းစားေလ….. အသည္းနာေလ၊

ေတြးၾကည့္ေလ ….. ေၾကကြဲေလပါပဲ ဗ်ာ။

×××××

အခန္း (၃)

စာေရးသူတေယာက္-သမိုင္းအလိမ္ အညာေတြကို သင္ခဲ့ရမွန္းသိလာတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး လက္လွမ္းမီသေလာက္ ႀကိဳးစားၿပီး သမိုင္းကိုျပန္ေလ့လာၾကည့္ေတာ့၊ ဆရာဦးေအာင္သင္းေျပာျပခဲ့တဲ့ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ဆိုတာ တကယ္ရွိခဲ့ တာပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္ တကယ့္ကိုရွိခဲ့တာပါ။ ျပည္သူကလည္း တပ္မေတာ္ကိုခ်စ္သလို၊ တပ္မေတာ္ကလည္း ျပည္သူကိုမိဘသဖြယ္ရိုေသေလးစားခဲ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာရူးေန၀င္း လက္ထက္ကစၿပီး၊ ယေန႔ခ်ိန္အထိ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ ဟာ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ (သို႔) ျပည္သူ႔စစ္တပ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ တနည္းအားျဖင့္ လက္တဆုပ္စာ လူတစုရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္-ေၾကးစားစစ္တပ္ ျဖစ္မွန္း မသိျဖစ္လာတဲဲ့အခ်ိန္မွာ၊  ျပည္သူေတြ ေအာ့ႏွလံုးနာၿပီး၊ ရြံရွာတာလည္း မဆန္းပါဘူးေလ။

ဟုတ္တယ္ေလ …. ၈၈၈၈ ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုႀကီးတုန္းကလည္း ရဟန္းရွင္လူျပည္သူ (၃၀၀၀) ေက်ာ္ကို ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ခဲ့တာေလ…..

ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာလည္း ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္မ်ားကို ရက္ရက္စက္စက္ၿဖိဳခြင္းခဲ့လို႔၊ ဂ်ပန္သတင္းေထာက္ေတာင္အဆစ္ပါလိုက္ေသးတယ္ …..

တိုင္းရင္းသားေက်းရြာေတြကိုမီးရိႈ႕ဖ်က္ဆီး၊ ရြာကအိမ္ေမြးတိရစာၦန္ေတြကိုဖမ္းဆီး သတ္ျဖတ္ စားေသာက္၊တိုင္းရင္းသူေလးေတြကို အတင္းအဓၶမမုဒိန္းက်င့္ေစာ္ကား၊ စပါးခင္းေတြဖ်က္ဆီး၊ ေနာက္ဆံုး ေကာက္ရိုးပံုပါမက်န္၊ ရြာရွိသစ္ငုတ္တိုပါမေရွာင္ အကုန္မီးရိႈ႕ဖ်က္ဆီးၿပီး၊ ေစာ္ကားခ်င္တိုင္း ေစာ္ကားေနတဲ့ ဖက္ဆစ္ စစ္တပ္ျဖစ္ေနမွေတာ့ ျပည္သူ ခ်ဥ္တာလည္း မမွားပါဘူး …..

စစ္သားေတြသာလွ်င္တိုင္းျပည္အတြက္အသက္ေပးထားတာ၊ က်န္တဲ့သူေတြကအလကားလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေသြးနထင္ေရာက္ခ်င္တိုင္းေရာက္၊ ရမ္းခ်င္တိုင္းရမ္း ၾကမ္းခ်င္တိုင္းၾကမ္းေနခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာရွိခဲ့ၿပီ မဟုတ္ပါလား …..

ျပည္သူကေမြး၊ ျပည္သူကေကၽြးၿပီး ျပည္သူ႔ၾကားကေပါက္ဖြားလာတဲ့ စစ္သားေတြဟာ၊ စစ္တပ္ထဲေရာက္မွ တပ္မေတာ္သာအမိ၊ တပ္မေတာ္သာအဖ ျဖစ္ကုန္ၿပီး၊ လက္ရဲ ဇက္ရဲ၊ သတ္ရဲ ျဖတ္ရဲ၊ ခိုးရဲ ၀ွက္ရဲနဲ႔ ရိုင္းစိုင္းယုတ္မာကုန္ၾကတာ ျငင္းမရတဲ့ အခ်က္ေတြထဲက အခ်က္တခ်က္ပါ ….

လက္ပန္းေတာင္းေတာင္မွာ မီးသကၤန္းကပ္တာလည္းစစ္ေဘာင္းဘီခၽြတ္လူတသိုက္ပါပဲ …..

တိုင္းျပည္ရဲ႕သဘာ၀သယံဇာတေတြကိုေ၀သာလီျပည္ဘီလူး၀င္သလို ခုတ္ထစ္၊ ျဖတ္ေတာက္ၿပီး ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားရွာေနၾကတဲ့သူေတြဟာလည္း အစိမ္းေရာင္၀တ္ သူခိုးမ်ားနဲ႔ သူတို႔၏အေပါင္းအပါ ခရိုနီ၊ ခရိုျပာ တသိုက္ပါပဲ …..

တခ်ိန္ကအာရွတိုက္ရဲ႕စပါးက်ီျဖစ္ခဲ့တဲ့တိုင္းျပည္ဟာ စြမ္းရည္ျပည့္၀တဲ့စစ္သားေတြေၾကာင့္ ကမာၻ႔ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတတ္မႈအနည္းဆံုးႏိုင္ငံတခုအျဖစ္စံခ်ိန္တင္ေရာက္ရွိခဲ့ရျပန္ပါတယ္ …..

လက္နက္မပါတဲ့ ရဟန္းရွင္လူ၊ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြကိုေတာ့ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာ ေသနတ္ေတြ တကားကား၊ တုတ္ေတြတ၀င့္၀င့္နဲ႔ေတာ့ သတၱိျပရဲၾကတယ္ …..

အျပစ္မရွိတဲ့ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားကို တိုင္မွာသံႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္၊ ဗံုးသီးငံုခိုင္းၿပီး ေသနတ္ဒင္နဲ႔ေသေအာင္ထုရဲ၊ ရိုက္ရဲတဲ့ မဟာသတၱိ ေတာ့ရွိၾကတယ္ …..

တိုင္းရင္းသားေတြကိုသတ္ျဖတ္၊ အႏိုင္က်င့္လို႔ရလာတဲ့ သူရ၊ သီဟ၊ သူရသီဟ စတဲ့ လူသတ္သမား ဆုတံဆိပ္ေတြကို အရွက္မရွိတပ္ရဲၾကျပန္တယ္ …..

ျမန္မာ့စစ္တပ္ကဒီေလာက္စြမ္းရည္ျပည့္၀ေနေပမယ့္၊ ဒီေလာက္စစ္ေရးအျမင္ရွိတဲ့ စစ္သား ေကာင္းႀကီးေတြေနတဲ့တိုင္းျပည္ဟာ တျခားထုတ္ကုန္ေတြ၊ မထုတ္ႏိုင္ဘူး၊ ႏိုင္ငံတကာကို ထုတ္ကုန္ ေတြမပို႔ႏိုင္သည့္တိုင္ေအာင္ အနည္းဆံုး- ျမန္မာ့စစ္ေရးစြမ္းရည္ကို ေလးစားတန္ဖိုးထားတဲ့အေနနဲ႔ တျခားအိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံ တႏိုင္ငံက သူႏိုင္ငံသားေတြကိုစစ္ပညာသင္ေပးဖို႔ ကမ္းလွမ္းလာတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ျပင္ဦးလြင္က စစ္တကၠသိုလ္ကို ႏိုင္ငံတကာကေက်ာင္းသားေတြ ေလ့လာေရး လာတာ ေတြလည္း တခါသားမွ မၾကားမိပါဘူး …..

နယူးဇီလန္မွာေတာ့ ရွိတဲ့လူဦးေရ (၄)သန္းခြဲ ေက်ာ္ထဲက၊ ေထာင္ခ်ီတဲ့နယူးဇီလန္ ၾကည္း၊ေရ၊ေလ စစ္သားေတြဟာ အာဖကန္လိုေနရာမ်ိဳးမွာ၊ ကမာၻ႔အေရးႀကီးတဲ့ေနရာေတြမွာ၊ နယူးဇီလန္ႏိုင္ငံ အတြက္သာမက ကမာၻ႔ႏိုင္ငံမ်ားအတြက္ အေမရိကန္၊ အဂၤလန္၊ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမဏီ၊ အီတလီ စတဲ့ႏိုင္ငံကစစ္သားေတြနဲ႔တန္းတူ ရင္ေဘာင္ တန္းၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကတာ- တခါမွလည္း အမိေျမမွသားေကာင္းမ်ားဆိုၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ကား တီဗီြကေန ျပရေကာင္းမွန္းမသိၾကဘူး …..

တပ္မေတာ္အင္အားရွိမွ၊ တိုင္းျပည္အင္အားခ်ည့္မည္ဆိုတဲ့ ဆိုင္းပုဒ္ေတြလည္းမေတြ႔ရဘူး …..

နယူးဇီလန္ႏိုင္ငံသားေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေလ့လာဖို႔လိုေသးတယ္ဗ်ာ။