ေမာင္ရင္ငေတ – ငါ့ရင္ထဲမွာ ဧရာဝတီ

 ေမာင္ရင္ငေတ – ငါ့ရင္ထဲမွာ ဧရာဝတီ  
ၾသဂုတ္ ၆၊ ၂၀၁၄

 

မိေခ်ာင္းရဲၿမိဳ႕အနီးက ဧရာဝတီ (၂၀၁၄ ခုႏွစ္ ဇြန္လလယ္) (Photo AMM MPE)

 • ဘန္ေကာက္အိပ္မက္ထဲက ေက်ာက္ဖရားေရစီးသံ

 ဧရာဝတီေရ ဒီ ေန႔ ဒီ ညေနမွာ အိပ္မက္တခု “စ” မက္တယ္ကြာ။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ေတာ့ မဟုတ္ေသးလို႔ ေတာ္ေသးတာေပ့ါ။ တျခား ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ေရစီးသံေပ့ါ။ မင္းကို တိုင္တည္ရတာကေတာ့ ေရစီးသံတခု အေၾကာင္းမို႔ေပါ့။ ငါ့နားထဲမွာ ခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရတဲ့ ေရစီးသံတခုကိုကြ။ အိပ္မက္တခုေပါ့ကြာ။ အိပ္မက္ေပ့ါ။ ငါမက္တဲ့ အိပ္မက္က မသြားေတာ့ဘူးဆိုၿပီး စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်ထားတာကို မက္တာ၊ မသြားဘူးေပါ့ကြာ။ မသြားဘူးဆိုၿပီး အဲဒီဘက္ကို၊ အဲဒီ ေဒသကို၊ အဲလို စိတ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီးေနခဲ့တာ အေတာ္ေတာင္ၾကာသြားခဲ့ၿပီေပ့ါ။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းကစတြက္ရင္ အခုဆို ဘာလိုလိုနဲ႔ ရွစ္ႏွစ္နီးပါး ရွိခဲ့ၿပီေပါ့။ မသြားဘူးဆိုတာ မသြားခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊။ သြားခ်င္တာမွ တပိုုင္းေသေနတာ၊ ၾကာၿပီ။ စိတ္ထဲမွာလည္း ေန႔တိုင္းေရာက္၊ ဂူဂဲလ္မွာလည္း ေန႔တိုင္းေရာက္ေပ့ါကြာ။ ဒါေပမယ့္ တခုေတာ့ ႀကိဳေျပာ ခ်င္တယ္ ဧရာဝတီရာ၊ မင္းဆီေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ မင္းရွိရာကိုေတာ့ ငါလာဖို႔ ဘာတခုမွ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးဘူးကြာ။ မင္းတင္မက ပါဘူး။ ငါ့ရဲ႕ အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းေဟာင္းေတြ အားလံုးကေတာ့ ေမးေနၾကတာ အျမဲပါ။ ဘယ္ေတာ့လာမလဲ၊ မလာေသးဘူးလားေပါ့။ ဘာလို႔မလာလဲေပ့ါကြာ။ စံုလို႔ေပါ့။ ေအးကြာ။ မင္းဆီကိုေတာ့ ငါမလာျဖစ္ေသးပါဘူး။ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ကြာ။ မင္းတို႔နဲ႔ ေတြ႔တာေတာ့ ေတြ႔ခ်င္ တာေပ့ါ။ မင္းရဲ႕နေဘးက ငါ အရင္က ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေျခရာထပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာေတြေကာ ေျခမခ်ဖူးေသးတဲ့ ေနရာေတြေကာ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အျမဲလိုလို ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ငါ့ ရင္ထဲက ဧရာဝတီေလကြာ။ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတာဘဲ။ အဲဒီအိပ္မက္အပိုင္းအစေတြကေတာ့ ေဝး သြားလိုက္နီးသြားလိုက္ဘဲကြ။ မင္းဆီမွာက ငါမႀကိဳက္တဲ့ လက္မခံခ်င္တဲ့ အတားအဆီးေတြက မ်ားလြန္းလွတယ္ကြာ။ ဟိုဟာလုပ္ပါ ဒီဟာလုပ္ပါ၊ ဟိုဟာမလုပ္နဲ႔ ဒီဟာမလုပ္နဲ႔ အထိမ္းေတြ မ်ားလြန္းလွတယ္ကြ။ ကဲ ထားပါကြာ။ ေျပာရင္ကုန္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဆက္မေျပာတာ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္။

ေက်ာက္ဖရားဆီသို႔ (Photo NONP BKK)

အခု ငါ့အိပ္မက္က ေက်ာက္ဖရားအိပ္မက္၊ ေက်ာက္ဖရားေရစီးသံရဲ႕အိပ္မက္၊ ေစာေစာက ေျပာသလို စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်ထားတယ္။ မသြားဘူး။ မသြားဘူး။ မသြားဘူးလို႔ ေနေနတာ၊ သြားဖို႔ အေျခအေန မေပးဘူးေပါ့။ ေငြေၾကး မတတ္ႏိုင္တာလည္း ပါတာေပါ့။ အရင္လို တည္းခိုစရာ စားစရာအတြက္ ပူစရာမလိုတဲ့ ငါ့ မိသားစုအိမ္လည္း ရွိမွ မရွိေတာ့တာကိုး၊ စိတ္ထဲမွာလည္း သြားရမွာ တခုခုလိုေနသလို ဟာတာ တာေပ့ါကြာ။ တကယ္တမ္း ေျပာၾကေၾကးဆိုရင္ေတာ့ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးက ပထမအိမ္ဆိုရင္ ထိုင္းကို ငါ့တို႔ရဲ႕ ဒုတိယအိမ္လို႔ ေျပာလို႔ရႏိုင္ တာေပါ့။ အခုလက္ရွိ ေရာက္ေနတဲ့ ျပင္သစ္ကေတာ့ ငါ့ရဲ႕ တတိယအိမ္ေပ့ါကြာ။ ပထမအိမ္ကိုေတာ့ မသြားႏိုင္ မသြားျဖစ္ေပမယ့္ ဒုတိယ အိမ္ကိုေရာက္ျဖစ္ရင္ေတာ့ ပထမအိမ္ကို ေနာက္ေဖးေပါက္က လာေခ်ာင္းၾကည့္မိတာေပ့ါကြာ။ ငါကေတာ့ ေခ်ာင္းရံုသာ ေခ်ာင္း ၾကည့္ တာပါ။ ေခ်ာင္းၾကည့္ရရင္ကိုဘဲ ေက်နပ္ေနတတ္ပါၿပီ၊ ေၾကာက္တယ္လို႔ ထင္ရင္လည္း ထင္ၾကပါေလ့ေစ။ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ေခ်ာင္းရရံုနဲ႔အားမရေတာ့ ျခံစည္းရိုးေက်ာ္ခြ ဝင္ၾကသူေတြလည္း မနည္းေပဘူး။အခုေနေတာ့ ျခံစည္းရိုးေပါက္က ဝင္ရတာ သိပ္မခက္ဘူးလို႔ေတာ့ ေျပာၾကပါတယ္။အရင္တုန္းကေတာ့ ငါတို႔လို တတိယအိမ္ေတြမွာ အာရ္ဇာနည္လက္မွတ္နဲ႔ ေနတဲ့သူေတြ ျခံစည္းရိုး
တိုးဝင္ရမွာ ေၾကာက္ၾကေတာ့ လိုင္းေၾကးေပး ဝင္ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက လိုင္းေၾကးက ျမင့္တယ္ကြ။တတိယအိမ္ကို ေရာက္ေနသူေတြက ေဒၚလာစားေတြ ယူရိုစားေတြ (အင္း ဒီလို ….. ေျပာလို႔သာ ေျပာရတာကြ တကယ္ေတာ့ ေထာက္ပံေၾကး စားေနသူက ခပ္မ်ားမ်ားပါကြာ) ဆိုေတာ့ကာ ျခံစည္းရိုး ခြထိုင္ေနတဲ့ ပြဲစားႀကီးေတြက ဆက္ေၾကးေကာင္းေကာင္း ေတာင္းေတာ့တာေပ့ါကြာ။ ျခံစည္းရိုးေပါက္ ေက်ာ္ဝင္ တဲ့သူေတြက ပုဆိုးေတြဘာေတြလဲဝတ္ၿပီး ဗမာအေယာင္ျပန္ေဆာင္ၿပီး ဝင္ၾကေပမယ့္ အဲဒီလမ္းေၾကာင္းကို သြားေနက် လာေနက် ကိုယ္ ေတာ္ေလးေတြ မယ္ေတာ္မေလးေတြကေတာ့ ဖလဲေတြ ဂလဲေတြနဲ႔ေပ့ါကြာ။ အခုေတာ့ အိုင္ဖုန္းနဲ႔ တက္ပလက္ေခတ္ ေရာက္ၿပီေပါ့။ အဲဒီတုန္းက အစိမ္းတေထာင္ေပးသြားခဲ့ဖူးတဲ့ ဂ်ာမဏီက ငါ့ေဘာ္ဒါေတြက ျပန္ေျပာျပတာေပါ့။ ခုေတာ့ လမ္းေၾကာင္းက ေျဖာင့္ေနေတာ့ ပါလာတဲ့ဖုန္းတို႔ တက္ပလက္တို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ပြတ္ခါ ပြတ္ခါ ဝင္ေနၾကေလရဲ႕။ အေျခအေနေတြ ဒီထက္ ပိုေကာင္း ပါေစ ဆုေတာင္းပါတယ္ကြာ။

ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕နဲ႔ ေက်ာက္ဖရားျမစ္ (Photo KAA BKK)

ဒုတိယအိမ္ကို အလြမ္းစာေတြ ဟိုအရင္တေလာက မိုးမခမွာ ေရးခဲ့မိတာ သံုးေလးပုဒ္ ရွိၿပီေပါ့။ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္လည္ မွတ္တမ္း တင္ေနမိရာကေန လက္ေတြ႔ ကြင္းျပန္ဆင္းဖို႔ သိပ္ေမွ်ာ္လင့္ မထားမိပါဘူးကြာ။ ခုေတာ့ အဲဒီလို ေက်ာက္ဖရားအိပ္မက္ မယ့္နမ္ ေက်ာက္ဖရားအိပ္မက္ ျမစ္ေရစီးသံရဲ႕အိပ္မက္က အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ ေပၚလာတယ္ဆိုပါစို႔၊ ဘယ္အဖြဲ႔ကမွ စပြန္ဆာေပး ဖိတ္ေခၚတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ငါလိုေကာင္ ပါမႊားေကာင္ကိုလည္း ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းေတြကမွ ဘယ္သူကမွ မသိၾကပါဘူး။ ေတဇလူငယ္တို႔ ေရွ႕ေဆာင္လူငယ္တို႔က ထြက္လာကတည္းက ငါကလည္း ဘယ္အဖြဲ႔မွ မဝင္ျဖစ္ခဲ့တာ ခုထိေလကြာ။ဒီကေန ခရီးစရိတ္ (ေလယာဥ္စီး ခေလာက္) အကုန္ခံႏိုင္ရင္ တတ္ႏိုင္ရင္ ဟိုမွာ တည္းဖို႔ ခိုဖို႔ ေနဖို႔ စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ ပံ့ပိုးေပးမယ့္ သူေတြက ေပၚလို႔လာတယ္ဆိုၾကပါစို႔၊ ပထမတေယာက္က ေလယာဥ္လက္မွတ္ရွိရင္ လိုက္ခဲ့လို႔ေခၚတယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဟိုမွာ ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးမယ္ေပါ့။ အဲေတာ့ ဒုတိယတေယာက္ ငါကရွာတယ္။ ေနဖို႔ေပ့ါကြာ။ ေနာက္တေယာက္ ေနာက္တေယာက္ေတြကေတာ့ သြားဖို႔ရယ္ စားဖို႔ရယ္ ေသာက္ဖို႔ရယ္ ေပါ့။ ငါကလည္း ေနဖို႔မပူရရင္ က်န္တာေတာ့ သိပ္စိတ္မပူမိပါဘူး။ သူ႔ဟာသူ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ ေက်ာက္ဖရားရဲ႕ ေရစီးသံကို တဖန္ျပန္လည္ ခံစားနားေထာင္ဖို႔ အိပ္မက္ေတြ ဆက္တိုက္ ဆက္တိုက္ မက္ပစ္လိုက္တာေပ့ါကြာ။ ကဲ မေကာင္းလား၊ ငါ့ရဲ႕ စိတ္ကူးအိပ္ မက္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အိပ္မက္ အခန္းတစ္လည္း အခု “စ”  ျဖစ္တယ္ေပ့ါကြာ။

Mae Ping River near Bhumibol dam (Photo MN Google)

• မယ့္နမ္ေက်ာက္ဖရာ ေရစီးသံအိပ္မက္ အခန္း (တစ္)
အဲဒီ แม่น้ำเจ้าพระยา (Chao Phraya) မယ့္နမ္ေက်ာက္ဖရားမွာက ထူးျခားမႈ ရွိတယ္ကြ။ မယ့္နမ္ေက်ာက္ဖရားရဲ႕ အရွည္က ၂၃၁ မိုင္ ၃၇၂ ကီလိုမီတာသာ ရွည္တာမဟုတ္လား၊ ေက်ာက္ဖရား ျဖစ္လာတာက ဘယ္ဘက္က Ping ရယ္ ညာဘက္က Nan ဆိုတာရယ္ ျမစ္ႏွစ္ စင္း ေပါင္းဆံုၿပီးမွ ျဖစ္လာတာေလ၊ အဲဒီ “မယ့္နမ္ပင္” ေကာ “မယ့္နမ္နန္” ေကာ ျမစ္ေသးေသးေလးေတြ တိုတိုေလးေတြ မဟုတ္ဘူးကြ။ ငါဆိုလိုခ်င္တာက မင္း ဧရာဝတီက မိုင္ေထာင့္သံုးရာေက်ာ္ရွိၿပီး ေမခတို႔ မလိခတို႔က မိုင္ရာဂဏန္း သာသာ အရွည္ရွိတာမ်ိဳး ရွိတာကို ဆိုလိုတာေနာ္၊နာမည္ႀကီး ေက်ာက္ဖရားျမစ္က မိုင္ႏွစ္ရာေက်ာ္သာ ရွည္ၿပီး အဲဒီ “မယ့္နမ္ပင္” က ၆၅၈ ကီလိုမီတာ မိုင္ေလးရာေက်ာ္ “မယ့္နမ္နန္” က မိုင္ ၄၆၀ ကီလိုမီတာ ၇၄၀ ေက်ာ္ရွည္ၾကတာ ဆိုေတာ့ မင္းစဥ္းစားၾကည့္ ဒီလိုမ်ိဳး ျမစ္ႀကီးႏွစ္စင္း ေပါင္းၿပီး ေနာက္ျမစ္ႀကီး တစင္း ျဖစ္သြားတာက ေတာ္တန္ရံု မရွိဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား၊

ေက်ာက္ဖရားျမစ္ (Photo MN Google)

“မယ့္နမ္ပင္” ျမစ္က ရွမ္းေတာင္တန္းေတြနား ထိုင္းအေနာက္ေျမာက္ဘက္ ေတာင္တန္းေတြက ျဖစ္ဖ်ားခံၿပီး နာမည္ေက်ာ္ Chiang Mai ခ်င္းမိုင္နယ္ Lamphun လန္ဖြန္နယ္ကို ျဖတ္သန္းစီးဆင္း လာတာကြ။ “မယ့္နမ္နန္” ကေတာ့ လာအိုနယ္စပ္နားကေန စတာကြ။ အဲဒီ ျမစ္ႏွစ္စင္း Nakhon Sawan ၿမိဳ႕နားမွာ ဆံုေတြ႔ၿပီး ေက်ာက္ဖရားဆိ္ုတဲ့ ျမစ္ႀကီးတစင္း ထိုင္းႏိုင္ငံအတြက္ ျဖစ္ေပၚလာရတာေပါ့၊ ထိုင္းျပည္တြင္းျဖစ္ ျမစ္စစ္စစ္လို႔ ေျပာရင္ရတဲ့ ျမစ္ႀကီးသံုးစင္း ေပါင္းဆံုရာေပ့ါကြာ။အဲလို ေက်ာက္ဖရားကို ျဖစ္ေပၚလာေစတဲ့ ျမစ္ႏွစ္သြယ္ကလည္း ခပ္ေသးေသး မဟုတ္ေတာ့ ျမစ္ေရႀကီးမႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ရျပန္တာေပါ့။ ရွားပါးေက်းငွက္ေတြ က်က္စားၾကတဲ့ Bueng Boraphet ရႊံ႕ညႊန္ ေရအိုင္ႀကီး တခုကလည္း အဲဒီၿမိဳ႕ အနီးမွာ ရွိေနတာမို႔ အဲဒီေဒသ တဝိုက္က မိုးသည္းတာနဲ႔ ေရႀကီးေလ့ရွိတာပါ၊ ဟိုးအရင္ကေတာ့ ခုလိုမ်ိဳး ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ သိပ္ျဖစ္ေလ့ မရွိဘူးလို႔ ေျပာၾကသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ႀကီး ေရလႊမ္းမိုးမႈ ျဖစ္ခဲ့ရတာကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္း အဆိုးဝါးဆံုးေပ့ါကြာ။ အဲဒီ ေရလြမ္းတာမ်ိဳး ျမစ္ေရႀကီးတာမ်ိဳး မဟုတ္ရင္ေတာင္မွ ဘန္ေကာက္ ၿမိဳ႕နားတဝိုက္က ေက်ာက္ဖရားျမစ္ကို ငါျမင္မိတာကေတာ့ ျမစ္ျပင္ႀကီးက အေတာ္ က်ယ္ျပန္႔တာကိုး၊ ဒီေရ တက္ခ်ိန္ဆိုရင္ ျမစ္ေရျပင္က ကမ္းနဖူးတိုက္ေနတာ မဟုတ္လား၊ ေနာက္ၿပီး ၿမိဳ႕တည္ရာက ပင္လယ္ဝနဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ့အျပင္ (ဘန္ေကာက္က ပင္လယ္ဝနဲ႔ ၁၆ မိုင္ သာေဝးၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကေတာ့ ၂၁ မိုင္ေဝးတယ္)  ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ထက္ ေလးေပသာ ပိုျမင့္တာ ဆိုေတာ့လည္း ေတာ္ရံုတန္ရံု ေရႀကီးတာနဲ႔ ကမ္းနားေဘးမွာ ေရလွ်ံေတာ့တာပါဘဲကြာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ျမစ္ေရရဲ႕ အေရာင္ကလည္း ရန္ကုန္ျမစ္ေရလို ရႊံ႕ပုတ္ေရေရာင္ေတြပါ၊ သေဘၤာအဝင္အထြက္ မ်ားလွၿပီး နဂိုထဲက ဘန္ေကာက္ေျမက ရႊံ႕ညႊန္ေတာေျမလို႔ ဆိုတာကိုး၊ ဘန္ေကာက္ျမစ္ကတင္ ရႊံ႕ေရာင္ေပါက္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ျမစ္ထဲစီးဝင္ၾကတဲ့ တူးေျမာင္းေရေတြ ကလည္း မင္းသိတဲ့အတိုင္း နာမည္ႀကီး၊ အနံ႔ေရာအေရာင္ေရာ၊ နာမည္ေတာ့ ဆိုးေနတာ အမွန္ကြ။ 

ဘန္ေကာက္-မယ့္ဆိုင္ အျမန္လမ္းမႀကီးရဲ႕အစဦး Anusawari ေက်ာက္တိုင္      (ဓါတ္ပံု မရငတ)

အဲဒီ နာကြန္ဆဝန္ဆိုတာ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ၁၀၀၅ ကီလိုမီတာ ရွည္လွ်ားတဲ့ Phahonyothin လမ္းလို႔ ေခၚၾကတဲ့ ဘန္ေကာက္-မယ့္ဆိုင္ အျမန္လမ္းမႀကီး အမွတ္တစ္ ျဖတ္သြားတဲ့ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ေပါ့ကြာ။အျမန္လမ္းမ အမွတ္တစ္ ဖာဟိုရိုသင္လမ္းမႀကီး ဆိုတာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕လယ္က နာမည္ႀကီး လူစည္ကားလွတဲ့ Anusawari Chai Samoraphum (Victory Monument) ေက်ာက္တိုင္ႀကီးရွိတဲ့ ေနရာေပါ့ကြာ။ စကားစပ္လို႔ အဲဒီ အႏုဆဝါလီေက်ာက္တိုင္ႀကီးက ၁၉၄၀-၄၁ မွာ (Guerre franco-thaïlandaise) ထိုင္းနဲ႔ ျပင္သစ္ စစ္ျဖစ္တာ ရပ္စဲတဲ့ အေနနဲ႔ စိုက္ထားတာတဲ့ကြ။ငါတို႔ေတြ ဘန္ေကာက္ေရာက္စကဆိုရင္ အဲေနရာက ပို စည္ေသးတယ္ ထင္တယ္ကြ။ ဘတ္စ္ကားလိုင္းေတြ ၅၀ ေက်ာ္ ဆံုတဲ့ေနရာဆိုေတာ့လည္း စည္ကားတာေပ့ါကြာ။ေနာက္ဆံုးတေခါက္ ငါ ေရာက္ေတာ့ မိုးပ်ံလမ္းမႀကီးေတြ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြက မိုးပ်ံတံတားႀကီးေတြေအာက္ ေရာက္ကုန္ၿပီး အရင္လို သဘာဝ အလင္းေရာင္ အရ နည္းကုန္ေတာ့တာေပါ့။ အခုဆိုရင္ သုဝဏၰဘုမၼိေလဆိပ္ကေန ၿမိဳ႕လယ္ကို သြားတဲ့ မိုးပ်ံလမ္း ၿပီးသြားၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္လိုေနသလဲ ဆိုတာ သြားရင္ ၾကည့္ရအံုးမွာေပ့ါကြာ။အဲဒီမွာ ငါတို႔ ပါရီၿမိဳ႕အေၾကာင္း ထည့္ေျပာခ်င္တာ တခုရွိတယ္ကြ။ ပါရီၿမိဳ႕ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ထားတဲ့ ရပ္ကြက္ႀကီး ၂၀ ရွိတယ္။ အဲဒီရပ္ကြက္ ၂၀ အတြင္းမွာ ဘာ မိုးပ်ံတံတားေတြမွ ေဆာက္ခြင့္မရွိဘူး။ကပ္ေျပာရင္ေတာ့ရတာ တခုရွိတယ္။ ၁၉၀၀ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္ ေျမေအာက္ရထားေတြ ေဖာက္တုန္းက မျဖစ္မေန ေျမေအာက္မွာေဖာက္လို႔ မတတ္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ေျမေပၚတံတားထိုး ေဖာက္ခဲ့ရတာ နည္းနည္း ရွိတယ္။ မိုးထိုးေနတဲ့ တိုက္ႀကီးေတြလည္း ေဆာက္ခြင့္မရွိဘူး။ ေဆာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ၿမိဳ႕ျပင္အစြန္ စပ္စပ္မွာ ေဆာက္ခြင့္ေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဓါတ္ႀကိဳးေတြနဲ႔ ႐ႈတ္ရွက္ခတ္ေနတတ္တဲ့ ဓါတ္ရထား လမ္းေတြ လံုးဝေဆာက္ခြင့္ မေပးဘူး။ အဲလိုၿမိဳ႕ေဟာင္းကို ထိမ္းသိမ္းထားၿပီး လာၾကည့္တဲ့သူေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာေအာင္ စြဲေဆာင္တာေပါ့။ ဘန္ေကာက္ကေတာ့ ဒို႔ ပါရီနဲ႔ေတာ့ တျခားစီပါ၊ဘန္ေကာက္ကေတာ့ မိုးပ်ံလမ္းေတြနဲ႔ မိုးပ်ံလမ္းမေတြ ပလူပ်ံေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးေပါ့။ဘန္ေကာက္မွာ ငါ အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ အျခားမဟုတ္ဘူး။ လမ္းေဘးက အေငြ႔တေထာင္းေထာင္း ထေနတဲ့ ပလက္ေဖာင္း စားေသာက္ဆိုင္ေလးေတြဘဲကြ။ ကဲကြာ အဲဒီ ဆိုင္ေလးေတြအေၾကာင္း ေနာက္မ်ားက်မွ ဆက္ၾကရေအာင္ကြာ။ ခုေတာ့ နာကြန္ဆဝန္အေၾကာင္း ျပန္ဆက္ၾကရေအာင္၊ဘန္ေကာက္ကေန ကီလိုမီတာ ငါးရာေဝးတဲ့ ငါတို႔ ေရႊျပည္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္ေဖးေပါက္လို႔ တင္စား ေခၚၾကတဲ့ မဲေဆာက္ဆိုတာကို သြားရင္လည္း နာကြန္ဆဝန္က လမ္းတဝက္ေပ့ါကြာ။ အေဝးေျပး ဘတ္စ္ကားေတြ အမ်ားစု ခဏရပ္ နားၾကတဲ့ ၿမိဳ႕ေပါ့။ ဘန္ေကာက္က စထြက္ရင္ အယုဒၵယ ေနာက္ နာကြန္ဆဝန္ ၿပီးရင္ တခ္ၿမိဳ႕ အဲဒီကေန အေနာက္ဘက္ လမ္းခြဲထြက္ရင္ မယ့္ေဆာက္ အေရွ႕ဘက္သြားရင္ ဆူခိုထိုင္း၊တခ္ကေန ေျမာက္ဘက္ဆက္သြားရင္ ဗမာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြရွိတယ္ဆိုၿပီး နာမည္ႀကီးတဲ့ လန္ပန္ၿမိဳ႕ အဲဒီမွာလည္း ခ်င္းမိုင္သြားခ်င္ရင္ အေနာက္ေျမာက္ဘက္ကို လမ္းခြဲထြက္သြားရတယ္။ခ်င္းမိုင္မေရာက္ခင္မွာ လန္ဖြန္ၿမိဳ႕ ဆိုတာကလည္း ဗမာေတြမြန္ေတြရဲ႕ သမိုင္းေတြ ရွိခဲ့တာေပါ့ကြာ။လန္ပန္ၿမိဳ႕ကေန အမွတ္တစ္ လမ္းမႀကီးအတိုင္း ဆက္သြားရင္ ငါ့ဖားသားႀကီး အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ Mae Mo မယ့္မိုနယ္ေျမေပါ့၊ အဲဒီက ဆက္သြားရင္ ခ်င္းရိုင္ ေနာက္ဆံုး ဖာဟိုရိုသင္လမ္းမႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ဂိတ္ဆံုးၿမိဳ႕ကေတာ့ မယ့္ဆိုင္ၿမိဳ႕ေပ့ါကြာ။ မယ့္ဆိုင္ျမစ္ေလးကို ကူးသြားရင္ေတာ့ ထိုင္း လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အကိုႀကီးေတြ ထိုင္းယိုင္ေတြေနတဲ့ ရွမ္းျပည္ တာခ်ီလိတ္ကို ေရာက္ၿပီေပါ့ကြာ။ အဲဒီေနရာေတြကိုေတာ့ ငါ့ဖားသားႀကီး ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္အႏွံ႔ ေရာက္ဖူးခဲ့ပါတယ္။မွတ္ေတာ့ ဘယ္ သိပ္မွတ္မိပါမလဲ၊ မယ့္မိုနယ္ေျမ ေတာေတြေတာင္ေတြၾကားထဲကေတာ့ တကယ့္ ထိုင္းလူမ်ိဳးစစ္စစ္ ဆိုသူေတြကို ေတြ႔ဖူးခဲ့ရတာေပ့ါကြာ။ အလြမ္းေျပေတာ့ ေရာက္ေအာင္ ထပ္သြားခ်င္ပါေသးတယ္။ အစဥ္ေျပရင္ေပ့ါကြာ။ 

ထိုင္းႏိုင္ငံကေက်းလက္လမ္း (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေပ့ါ ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး အဲဒီဒုတိယအိမ္ကို သြားရမွာကေတာ့ ရင္ခုန္ရတယ္ကြာ။တကယ္ေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံဆိုတာ ငါ့အတြက္ေတာ့ သိပ္ မဆန္းလွဘူးလို႔လည္း ေျပာလို႔ရတဲ့နယ္ပါ၊ ေနာက္ၿပီး ငါ့ရဲ႕ ဖားသားႀကီး ေက်းဇူးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္အႏွံ႔ ေရာက္ခဲ့ဖူးရတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္မွတ္တမ္း တင္ဖို႔ဆိုတာက ခပ္ခက္ခက္ မဟုတ္လား၊ ကင္မရာေတြကလည္း ဖလင္ဖိုး မတတ္ႏိုင္ ကူးခေဆးခ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ရႈခင္းေတြ ရိုက္ႏိုင္ဖို႔က စရိတ္မတတ္ႏိုင္ဘူးေပ့ါကြာ။ ဒါေၾကာင့္ မွတ္တမ္းပံုေတြ မရွိဘူးေပါ့။အဲေတာ့ အခု ငါ့ရဲ႕ ရင္ခုန္ေရစီးသံအိပ္မက္ အေကာင္အထည္ ေပၚလာခဲ့ရင္ မွတ္တမ္းတင္ ပံုအေကာင္းစားေတြ အမ်ားႀကီး မင္း ျမင္ရေတာ့မွာေပ့ါကြာ။ေအး ဒါနဲ႔ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ႀကိဳဆိုေရးအေနနဲ႔ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕မွာေတာ့ ငါ့အတြက္ ေသာ့ႏွစ္ေခ်ာင္းကေတာ့ ေစာင့္ေမွ်ာ္လို႔ ေနပါၿပီေပါ့။သြားရမယ့္အခ်ိန္ကိုသာ လက္ခ်ိဳးေရၿပီးလား လက္ေရခ်ိဳးၿပီးလား ေစာင့္ရပါေတာ့မယ္၊ေသာ့ပိုင္ရွင္မ်ားကေတာ့ မ်က္ခံုးဘဲလႈပ္ေနမလား မသိဘူးေဟ့၊ပထမေသာ့တေခ်ာင္း ပိုင္ရွင္ကေတာ့ ငါ့ဆီ ပါရီလာလည္သြားတဲ့ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ေသာ့၊ေနာက္တေခ်ာင္းကလည္း ပါရီလာလည္သြားဖူးတဲ့ ဆရာဝန္ေလးရဲ႕ေသာ့၊သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ပါရီမွာ ေသာင္တင္ေနတဲ့ အာရ္ဇာနည္ဒုကၡသည္ ငါ့ကို ဒုကၡလာေပးဖူး သူေတြေပ့ါကြာ။ ငါ့ရဲ႕ မူဝါဒက ကိုယ့္ဆီ တခါလာရင္ ကိုယ္က ႏွစ္ခါ ျပန္သြားခ်င္တာေလ၊ငါကလည္း ငါ့ဆီကို လာလည္သူေတြကို စားစရာ ေသာက္စရာ အတြက္ ပူစရာမရွိ လူတကာအသိ ဘူတာအထိ လာႀကိဳပါတယ္ ဆိုတဲ့ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္လား၊ဒီေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ဒီတခါေတာ့ ငါက ဒုကၡ ျပန္သြားေပးရေတာ့မွာေပ့ါကြာ။

Suvarnabhumi Airport (2007) (ဓါတ္ပံု မရငတ)

အခုေနေတာ့ ဒါဟာ အိပ္မက္အဆင့္သာ ရွိေနပါေသးတယ္ကြာ။ ဒီအိပ္မက္ အေကာင္အထည္ေပၚ လာဖို႔ကေတာ့ သည္းခံေစာင့္စားရ အံုးမွာေပ့ါေလ၊ မင္းသိတဲ့အတိုင္း ငါကေတာ့ ငါ့အက်င့္အတိုင္းေက်ာက္ဖရားရဲ႕ေရစီးသံကို ၾကားေယာင္မိရင္း အိပ္မက္ထဲမွာ အရင္ဆံုး တေခါက္ေလာက္ေတာ့ ေရာက္ႏွင့္ေနျမဲေပ့ါကြာ။
ေမာင္ရင္ငေတ ၀၆၀၈၂၀၁၄