ညဳိထက္ညဳိ – လွ်ပ္တစ္ျပက္ လင္းယုန္

ၾသဂုတ္ ၉

လူထုပရိသတ္ႀကီးက ေထာင္ေသာင္းမက မ်ားျပားလြန္းသည္။ အလံေတြက တလူလူ လြင့္ေနသည္။ ညီညီညာညာ သံၿပိဳင္သီဆို ေနၾကေသာ ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္သည့္ သီခ်င္းသံတို႔က မိုးယံသို႔တိုင္ ပဲ့တင္ထပ္လ်က္။ ထို႔ေနာက္ တေျဖာင္းေျဖာင္း စစ္ဖိနပ္သံမ်ား။ ေကာ္ေတာင့္ေနေသာ အနက္ေရာင္ ယူနီေဖာင္းမ်ားကို ဝတ္ဆင္လ်က္ တစ္လွမ္းခ်င္း စည္းခ်က္က်က် ခ်ီတက္လာေသာ စစ္သည္မ်ား။ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ပံုကားခ်ပ္ႀကီး ေတြထဲက အျဖဴေရာင္ လင္းယုန္ႀကီးမ်ားက ႐ုတ္ျခည္းပဲ မိုးေပၚသို႔ ထပ်ံေတာ့မေယာင္။ အနီေရာင္ ေအာက္ခံ အျဖဴေရာင္ စက္ဝိုင္းအတြင္းမွ အနက္ေရာင္
စၾကာတံဆိပ္က ထင္းထင္းပပ။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ “ဟိုင္း ဟစ္တလာ ဟိုင္း ဟစ္တလာ” ဟူေသာ ေျမတုန္ဟီးမတတ္ တခဲနက္ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား။ သည္ ျမင္ကြင္းေတြ သည္အသံေတြကို ကြၽန္ေတာ္ တီဗီ ဖန္သားျပင္ေပၚ ျမင္ရ ၾကားလိုက္ရေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြက တစ္ေယာက္ေသာသူဆီ ပ်ံ႕လြင့္သြားရသည္။ ထိုေန႔က ေႏြတစ္ေန႔။ ႏွစ္ေတြကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့။ ၉၉လား ၂၀၀၀လား ။

အကယ္၍ ကြၽန္ေတာ့္ လက္ထဲက ဂက္စ္မီးျခစ္ကေလးသာ ေက်ာက္ျပဳတ္ထြက္ မသြားခဲ့ပါလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ ထိုေန႔က သူ ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရန္ အေၾကာင္းမ႐ွိ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေက်ာက္က ျပဳတ္ထြက္သြား ခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေလထန္ကုန္းမွ ထထြက္လာသည့္ အခ်ိန္၊ မြန္းပင္ တည့္ေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ အေနာ္ရထာလမ္း ေပၚတြင္ လူေတြ ႏွင့္ ရႈပ္ယွက္ခတ္ ေနသည္။ ေနေရာင္က စူးစူး႐ွ႐ွ လက္ျဖာက်ေနသည္။ မီးျခစ္ကို ေက်ာက္ျပန္ထည့္ရန္ ၃၄လမ္းထိပ္က ဂက္စ္ျဖည့္သည့္ လမ္းေဘးဆိုင္ကေလးေ႐ွ႕ ကြၽန္ေတာ္ ရပ္လိုက္သည္။ “ေက်ာက္ျပဳတ္ သြားလို႔ဗ်ာ” ဟူေသာ ကြၽန္ေတာ့္ စကားအဆံုး ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ထြက္ေနေသာ ဂက္စ္ဘူးေတြ ေနာက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ထိုင္ေနသည့္ အကၤ်ီလက္ရွည္ အႏြမ္းေလးကို လက္ေခါက္ ၀တ္ထားသည့္ အဖိုးႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ လက္ထဲက မီးျခစ္ကေလးကို လွမ္းယူသည္။ မီးျခစ္ကေလး၏ ေခါင္းကိုျဖဳတ္၍ ေက်ာက္ထည့္အၿပီး တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ စမ္းျခစ္ၾကည့္၍ အဖိုးႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို မီးျခစ္ ျပန္ေပးသည္။ လက္ထဲေရာက္လာေသာ မီးျခစ္ကေလးကို တစ္ခ်က္ျခစ္ၾကည့္ လိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ အဖိုးႀကီးကို ႏွစ္ဆယ္တန္ တစ္ရြက္ ေပးၿပီး လွည့္ထြက္လိုက္သည္။ သည္မွာပင္ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ဝင္တိုက္မိေတာ့သည္။ ေတာင္းပန္စကား ဆိုရန္ ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းေမာ့အၾကည့္… ဖ်တ္ခနဲ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႔ခဲ့ဖူးေသာ ဓာတ္ပံုေတြကို ကြၽန္ေတာ္ သတိရလိုက္သည္။ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ၏ လင္းယုန္သိုက္ထဲတြင္ ေပါက္ဖြားခဲ့ေသာ လင္းယုန္ႀကီးမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ သတိရလိုက္သည္။ ထက္အာကာဝဠာဆီက ေတာင္ပံ ႐ိုက္ခတ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္းကို ၾကားလိုက္မိေလသလား ကြၽန္ေတာ္ ခံစားလိုက္ရသည္။ မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ေတြ႔ဖူးခဲ့ေသာ ပံုေတြႏွင့္ တေထရာတည္း တူေနသည့္ သူ႔ကို ၾကည့္ရင္း “ဆရာ လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ လားမသိဘူး ခင္ဗ်” ဟု ကြၽန္ေတာ့္ ႏႈတ္မွ အလိုအေလ်ာက္ ထြက္သြားမိသည္။ ေစာေစာက ဝင္တိုက္မိသည္ ကိုပင္ ကြၽန္ေတာ္ မေတာင္းပန္မိ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္။
ပထမဆံုး ေတြ႔ထိမိတာကေတာ့ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ကြၽန္ေတာ္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသား ဘဝ တြင္ ျဖစ္သည္။ ။ တစ္ေန႔ညေနတြင္ ကြၽန္ေတာ့္ ထံုးစံအတိုင္း ဖခင္၏ စာအုပ္ေသတၱာ ႀကီးကို ေမႊမိေႏွာက္မိသည္။ စာအုပ္ေတြ တစ္အုပ္ ၿပီး တစ္အုပ္။ ဟိုလွန္သည္ေလွာ ။ ေဟာ… သည္ စာအုပ္ထူထူႀကီးက ဘာပါလိမ့္။ စာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးတြင္ စာအုပ္အမည္ကို အနက္ေရာင္ စာလံုး ထူထူႀကီးမ်ားႏွင့္ ခန္႔ခန္႔ညားညား ေရးထားသည္။ ဟစ္တလာ ဆိုပါလား ။ နာဇီဂ်ာမနီ၏ ေခါင္းေဆာင္။ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီး ကို စတင္ မီးေမႊးသူ။ ကြၽန္ေတာ့္ အသိက ထိုမွ်ေလာက္သာ။ သည့္ထက္ ဘာမွမပို။ ေရးသူကေတာ့ လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ ဆိုပါလား။ လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ ဟူသည့္ ကေလာင္အမည္ ကိုေတာ့ မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာ မ်ားမွတစ္ဆင့္ စာေရးဆရာႀကီး တစ္ဦး အေနႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ သိၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔စာေတြကိုေတာ့ ဘာမွ တိတိပပ မဖတ္ဖူးေသး။ စာအုပ္ကို ေကာက္လွန္လိုက္ေတာ့ အနက္ေရာင္ သံဆူးႀကိဳးမ်ား၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ေသနတ္ကို ေျမတြင္ေထာက္လ်က္ ေတာင့္ေတာင့္ေရာင့္ေရာင့္ ရပ္ေနေသာ နာဇီစစ္သား တစ္ေယာက္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ လက္ေမာင္းမွာ ပတ္ထားတာက စၾကာတံဆိပ္။ နာဇီစစ္သား၏ ပံုသ႑ာန္က စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္ သ႑ာန္။ ပန္းခ်ီက အားေကာင္းလွခ်ည္လား။ ေနာက္တစ္ ႐ြက္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဆက္လွန္လိုက္သည္။ လက္စသတ္ေတာ့ ဟစ္တလာ ၏ အတၳဳပၸတၱိ ပါလား။ စာမ်က္ႏွာတိုင္း၏ အေပၚဆံုးတြင္ လင္းယုန္ေျခသည္းျဖင့္ ကုပ္ထားေသာ စၾကာေအာင္လံ တံဆိပ္မ်ား။ ပထမဆံုး အခန္း၏ ေခါင္းစဥ္က “အေဖ မေပၚသူ တစ္ေယာက္၏ သား” ဆိုပါလား။ ကြၽန္ေတာ္ ဆက္ဖတ္လိုက္သည္။ “ညေနေစာင္း၍ ေမွာင္စပ်ိဳးလာၿပီ ျဖစ္သည္” ဟူေသာ ဝါက်ျဖင့္ သည္စာအုပ္ကို အစျပဳထားသည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ေနာင္တြင္ အႀကိမ္ေပါင္း မေရမတြက္ ႏိုင္ေအာင္ သည္စာအုပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ရႈမိမည္ ဟု ကြၽန္ေတာ္မသိ။ စာပိုဒ္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ၏သည္မေ႐ြး အလြတ္ရသြားသည္ အထိ ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ၿခိဳက္သြားလိမ့္ မည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ မသိ။ ကြၽန္ေတာ္ သိလိုက္မိတာက တစ္ခုတည္း ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔ ညစာ ထမင္းစားခ်ိန္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့သည္။ “ေနာက္ထပ္ ဟစ္တလာ တစ္ေယာက္ မေပၚေပါက္ေစရန္ အေလးအနက္ ဆုေတာင္းရင္း ဤစာအုပ္ကို နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါသတည္း” ဟူေသာ စာအုပ္ အဆံုးသတ္အထိ ဖတ္ရႈၿပီးေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ အခ်ိန္ကို သတိျပဳမိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လံုး ေညာင္းညာကိုက္ခဲ ေနသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ သတိျပဳမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။
ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ္ အ႐ူးအမူး ျဖစ္ခဲ့မိသည္ကို ယခု ျပန္ေတြးမိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ျပံဳးမိသည္။ ထို ဟစ္တလာ စာအုပ္ကို ရက္ပိုင္းလပိုင္း အတြင္း ကြၽန္ေတာ္ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ ဖတ္႐ႈမိသည္။ ထိုမွ်ျဖင့္ မရပ္။ စာသင္ခန္းတိုင္ ကြၽန္ေတာ္ သယ္သြားမိသည္။ တစ္ကယ္က ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက စာဖတ္ဝါသနာ ပါသူမ်ား မဟုတ္ၾက။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ကို တိုက္တိုက္တြန္းတြန္း သည္စာအုပ္ကို ဖတ္ခိုင္းမိသည္။ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုးက ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္သား အ႐ြယ္ေတြ။ ဖူးစပြင့္စေတြ။ ပီဘိ ခ်ာတိတ္ကေလးေတြ။ သိပ္မၾကာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကား ဟစ္တလာ အေလးျပဳသည့္ ပံုစံ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားခဲ့သည္။ သည္မွ်ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ မေက်နပ္ေသး။ ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္ ေန႔စဥ္ နီးပါး ဖုန္း အဆက္အသြယ္ ရွိေသာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ ဖုန္းေျပာရာတြင္ ဖုန္းခ်ကာနီးတိုင္း “ဟိုင္း ဟစ္တလာ” ဟု ႏႈတ္ဆက္ၿပီးမွ ခ်ရန္ အစီအစဥ္ ျပဳလုပ္မိသည္။ အစတုန္းကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း။ ေနာက္ေတာ့ အက်င့္ပါသြားသည္။ တမင္သက္သက္ သတိထားေနစရာ မလိုေတာ့။ ထိုသူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ဖုန္းေျပာ၍ ဖုန္းခ်ကာနီးတိုင္း ႏႈတ္မွ အလိုအေလ်ာက္ ထြက္သြားမိသည္။ သူလည္း ကြၽန္ေတာ့္ နည္းတူ။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုသူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ထိုသို႔ ဖုန္းေျပာေနမိသည္မွာ သူ ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ခြဲခြာသြားရသည္ အထိ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ သံုးႏွစ္ ၾကာျမင့္ခဲ့သည္။ ကမာၻတြင္ေတာ့ မသိ။ ျမန္မာျပည္တြင္ေတာ့ “ဟိုင္း ဟစ္တလာ” ဟု အႀကိမ္အမ်ားဆံုး အေလးျပဳ ႏႈတ္ဆက္ဖူးသူမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ အႏုပညာ ၏ စြမ္းပကားသည္ ႀကီးမား လွပါလား။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ့္ ခံစားမႈကို သည္လိုပဲ ယခု ျပန္လည္ သံုးသပ္မိသည္။
ထိုႏွစ္ေတြတုန္းကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လို စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား၏ အားထားရာက စာအုပ္ အေဟာင္းတန္းသာ ျဖစ္သည္။ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ၉၀ ျပည့္လြန္ အေစာပိုင္းႏွစ္မ်ား။ ထိုစဥ္က ယခုကဲ့သို႔ စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးေတြ ဟည္းေနေအာင္ ပန္းဆိုးတန္းတြင္ မ႐ွိေသး။ ပလက္ေဖာင္း စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္ မ်ားသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ အားထားရာ ျဖစ္သည္။ ပန္းဆိုးတန္း တဝိုက္၊ ေထာင့္ခ်ိဳး ကုန္သည္လမ္းတဝိုက္၊ ၃၇လမ္း တဝိုက္။ သည္ေနရာတဝိုက္ ေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈနယ္ေျမ။ က်င္လည္ရာ အဝန္းအဝိုင္း။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပဋိ႐ူပ ေဒသဝါေသာစ ၾကရာ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေနတာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို စာအုပ္အေဟာင္းတန္း သို႔ စတင္ ေခၚေဆာင္သြားသည့္ အရာမွာ ဆရာ့၏ ဟစ္တလာ စာအုပ္ ျဖစ္သည္။ ထိုစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ မေနႏိုင္။ ဆရာေရးေသာ အျခား နာဇီစာအုပ္ မ်ားကိုလဲ ဖတ္႐ႈခ်င္လာသည္။ ထိုစာအုပ္တြင္ပါေသာ ဆရာ့ ထုတ္ေဝၿပီးသမွ် နာဇီစာအုပ္ စာရင္းကို ကြၽန္ေတာ္ မွတ္ထားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ပန္းဆိုးတန္းတြင္ တစ္ဆိုင္ဝင္ တစ္ဆိုင္ထြက္ ဆရာ့ နာဇီစာအုပ္ ႐ွာပံုေတာ္ ထြက္ေတာ့သည္။ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စာအုပ္ အကုန္မရ။ တစ္ႏွစ္ခြဲ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ ကြၽန္ေတာ္ ႐ွာေဖြလိုက္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ႐ွာလြန္း၍ စာအုပ္ အေဟာင္းတန္းမွ ကြၽန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြမ်ားကပင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို “နာဇီ ခ်ည္းပဲလား ကိုရင္ေလးရ၊ အနီေလး ဘာေလးေကာ မေလ့လာေတာ့ ဘူးလား”ဟု ၾကည္စယ္ ၾကသည္။ ပထမဆံုး ကြၽန္ေတာ့္ လက္ထဲ ေရာက္လာတာက “အိုက္ခ္မန္း၏ ငရဲခန္း”။ ေနာက္ “ေမွာင္မိုက္ေသာ ေန႔ရက္မ်ား”။ ေနာက္ “ေအာ့္တို စေကာ္ဇနီ”။  ေနာက္ဆံုး ေရာက္လာသည္က “ႏူရင္ဘတ္ စစ္ခံု႐ံုး မွတ္တမ္းမ်ား”။ တခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြကလဲ ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္ လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားေနသည္။ သူတို႔ ႐ွိသည့္အခါ ကြၽန္ေတာ္ စာအုပ္တန္း မေရာက္။ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္သည့္အခါ သူတို႔မ႐ွိ။ ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ့ နာဇီစာအုပ္မ်ား အကုန္အစင္ စုေဆာင္း ရ႐ွိသည့္ အခ်ိန္က်မွ စာအုပ္မ်ားကို အသစ္ ျပန္လည္ ထုတ္ေဝျခင္း ေခတ္စားလာခဲ့ ရျခင္း ျဖစ္သည္။ စာေပေလာက၊ ပညာေ႐ႊေတာင္ စသည့္ တိုက္ႀကီးမ်ား ပန္းဆိုးတန္းတြင္ စတင္ စည္ေဝလာသည္။ ၉၀ ျပည့္လြန္ ေႏွာင္းပိုင္း ႏွစ္မ်ားတြင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဆရာ့စာအုပ္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ျပန္လည္ ထုတ္ေဝလာၾကသည္။ တစ္ကယ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆြဲေဆာင္ သြားတာက ဟစ္တလာမဟုတ္။ နာဇီဝါဒ မဟုတ္။ ဆရာ့ အေရးအသား အႏုပညာသာ ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ့္အေမးကို ဆရာ ခ်က္ခ်င္း ေျဖဆိုျခင္းမ႐ွိ။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုသာ ေၾကာင္အမ္းအမ္းႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ပဲ လူမွားသလား။ မွားမည္ေတာ့ မထင္။ မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ဆရာ့ ဓာတ္ပံုကို ကြၽန္ေတာ္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျမင္ဖူးေနတာပဲ။ ဆရာ့ပံုက မဂၢဇင္းမ်ားထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ခဲ့ရသည့္အတိုင္း။ နံ႔သာေရာင္ တိုက္ပံု ခပ္လတ္လတ္ တစ္ထည္ ႏွင့္ ခ်ည္ပုဆိုးကို ဝတ္ထားသည္။ ပခံုးတြင္ လြယ္အိတ္လြယ္ထားသည္။ ညွပ္ထားေသာ ဆံပင္တိုတို က အျဖဴ ေတြႏွင့္ အံုလိုက္က်င္းလိုက္ ေရာယွက္ေနသည္။ တိုက္ပံုေအာက္က ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္က ေတာ့ ခပ္ပိန္ပိန္ပဲ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနဆဲတြင္ ဆရာက ေလးေထာင့္မ်က္မွန္ အမည္းေအာက္က မ်က္လံုးေတြႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ရင္း
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ပါ” ဟု ဆရာ့ဆီက ေျဖဆိုသံ တိုးတိုးညင္းညင္း ထြက္လာသည္။
“ဝမ္းသာလိုက္တာ ဆရာ၊ ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ့ စာဖတ္ပရိသတ္ပါ၊ ဆရာ အခ်ိန္ရရင္ ခဏေလာက္ စကားေျပာပါရေစ ဆရာ” ဟု ကြၽန္ေတာ္ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေျပာလိုက္မိသည္။ ဆရာ ခဏေတာ့ စဥ္းစားေနသည္။ ၿပီးမွ
“ရပါတယ္ဗ်ာ၊ တစ္ေနရာ ခဏထိုင္တာေပါ႔” ဟု ေျပာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္ ဆရာ ၃၄လမ္းထဲ ခ်ိဳးဝင္လာခဲ့ၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ၃၄လမ္း ထဲက တိုက္ႏွစ္လံုးၾကားတြင္ ဖြင့္ထားေသာ လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကေလးသို႔ ဝင္လိုက္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ လက္ဖက္ရည္ႏွစ္ခြက္ ေရာက္လာသည္။
“ဆရာ တစ္ခုခု စားပါဦးလား ဆရာ” ဟု ကြၽန္ေတာ္ ဖိတ္မႏၱက ျပဳမိသည္။ ျပဳမည့္သာ ျပဳရသည္။ ေပါင္မုန္႔ၾကက္ဥေၾကာ္ ကလြဲလို႔ ထိုဆိုင္ကေလးတြင္ အျခား စားစရာ မ႐ွိ။ “ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္ မဆာလို႔ပါ” ဟု ဆရာက ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျဖသည္။
အစကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားဝိုင္းက ေသြ႔ေသြ႔ေျခာက္ေျခာက္။ ေမးတစ္ခြန္း ေျဖတစ္ခြန္း။ ကြၽန္ေတာ့္ကို စာေရးသလား ဟု ဆရာက ေမးသည္။ ကြၽန္ေတာ္က မဂၢဇင္းမ်ားသို႔ေတာ့ မပို႔ဖူးပါ။ စကားေျပလည္း သိပ္မေရးဖူးပါ။ မိမိ ဝါသနာ အေလ်ာက္ မိမိဖာသာ ကဗ်ာမ်ား ေရးသားသည္သာ ႐ွိပါသည္ ဟု ျပန္ေျဖသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ကေလာင္အမည္ကိုလဲ ကြၽန္ေတာ္ မေျပာျဖစ္ေတာ့။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေရးေနျခင္း ျဖစ္၍ ေျပာဖို႔လည္း လိုမည္ မထင္ေတာ့။ ထို႔ေနာက္ ဆရာက သူေရးသည့္ မည္သည့္ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ဖူးပါသလဲ ဟု ေမးသည္။ သည္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာစရာ စကား ရသြားသည္။ ေရခဲသည္ အရည္ေပ်ာ္သြားၿပီ။ ဟစ္တလာ မွ အစခ်ီ၍ ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ဖူးသမွ် ဆရာ့ စာအုပ္ စာရင္း ကြၽန္ေတာ္ ႐ြတ္ျပလိုက္သည္။ ဆရာကေတာ့ သူ႔စာအုပ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ဖူးေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကို အားပါးတရ ႐ွိလိမ့္မည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ထင္လိုက္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အထင္ လြဲေခ်ၿပီ။ ဆရာက ယဲ့ယဲ့သာ ျပံဳးပါသည္။
သည္ေတာ့မွ “ငါႏွင့္ငါသာ ႏိႈင္းစရာ” အရိပ္အေယာင္မ်ား ဆရာ့ထံတြင္ အေတာ္ႀကီး ပါးလ်ား ယုတ္ေလ်ာ့ေနတာ ကြၽန္ေတာ္ သတိျပဳမိေတာ့ သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ ၾကံဳခဲ့ဖူးသည္က မတီးပါဘဲလ်က္ တထီထီ ျမည္ေနသည့္ လူမ်ား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒဂုန္တာရာ ေလာက္ ထင္ေနသူမ်ား။ ေျပာခ်င္သည္က ျမန္မာစာေပ ၏ ဦးတည္ရာလမ္းေၾကာင္း၊ ခက္ေနသည္က မဂၢဇင္းပင္ မွန္မွန္ မဖတ္ခ်င္သူမ်ား။ ျပစရာ အလုပ္က မယ္မယ္ရရ မ႐ွိ၊ ေျပာစရာေတြက ေတာသံုးေထာင္ေလာက္ ႐ွိေနသူမ်ား။ ျမန္မာစာေပ၏ ေျပာေရးဆိုခြင့္ ႐ွိသူ ဘြဲ႔ထူးကို မိမိကိုယ္ကိုယ္ အပ္ႏွင္းထားသူမ်ား။ ကြၽန္ေတာ့္ မျဖစ္စေလာက္ အေတြ႔အၾကံဳတြင္ပင္ ကြၽန္ေတာ္ ၾကံဳဖူးေပါင္း မ်ားလွပါၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသသြားခဲ့သည္။
ဟစ္တလာ စာအုပ္အေၾကာင္း အထူးျပဳ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာမိေတာ့မွ ဆရာ့ထံမွ အသံျပန္ထြက္ လာသည္။ ထိုအေၾကာင္း ဆရာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ထဲလည္း ထည့္ေရးဖူးပါသည္။ နာဇီစာအုပ္ မ်ားကို ေရးလြန္း၍ ဆရာ့ေရးေဖာ္ မ်ားကပင္ ဆရာ့ကို “ဟစ္တလာ ေမာင္ေမာင္” ဟု ၾကည္စယ္ေခၚေဝၚ ၾကေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ ထိုစာအုပ္ကို ဖတ္၍ ဟစ္တလာလို အေလးျပဳ၊ ဟစ္တလာကို အႀကီးအက်ယ္ စြဲလမ္းသြားဖူးေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕လူငယ္မ်ား အသင္းအပင္း ဖြဲ႔၍ လူမ်ိဳးျခားမ်ားကို တိုက္ခိုက္လိုစိတ္ ေပၚခဲ့ဖူးေၾကာင္း၊ စသည္ စသည္။ “ခုတ္ရာတျခား ႐ွရာတျခား ျဖစ္သြားလို႔ တစ္ခါတစ္ခါ အေတာ္ ႐ွင္းယူ ရတယ္ဗ်ာ” ဟု ဆရာက သူ႔စကားကို အဆံုးသတ္သည္။ ဆရာ့စကား နားေထာင္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ မမီလိုက္ေသာ ေခတ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လြမ္းေနမိသည္။
“ဆရာ အခု ဘာေရးေနပါသလဲ” ကြၽန္ေတာ္ေမးမိေတာ့ ဆရာက ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာမွ မ႐ွိပါေၾကာင္း ျပန္ေျဖသည္။ ဆရာ့မွာက အျခား လူမႈေရးရာ စာေပေရးရာ ေတြကလည္း မ်ားသည္ကို ကြၽန္ေတာ္သိၿပီး ျဖစ္သည္။ ဥကၠဌႀကီး ဟု ခ်စ္စႏိုး ေခၚေဝၚၾကသည့္ ဆရာ့မွာ ဗာဟီရကိစၥ ေတြက အမ်ားသား။ ထိုကိစၥ ေတြႏွင့္ပင္ ဆရာ စာအေရး က်ဲမိေၾကာင္း ဆရာ ျမသန္းတင့္ ႐ုပ္ပံုလႊာေဆာင္းပါးတြင္ ဆရာ ဝန္ခံထားဖူးသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သိပ္မၾကာေသးခင္က ဆရာ ဘာသာျပန္ ခဲ့ေသာ ဒိုင္ယာနာ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ထြက္ေပၚခဲ့ေသာ ေဝဖန္သံတခ်ိဳ႕ကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာ လုပ္ႏိုင္တာကို ဆရာ လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ ဟူေသာ ထုိေဝဖန္မႈတို႔ကို ျပန္လည္ေခ်ပသည့္ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာ တစ္စကိုလည္း ျပန္လည္ သတိရမိသည္။
ဆရာ ႏွင့္ စကား ခဏျပတ္သြားခိုက္ ဆရာက ေရေႏြးေသာက္ေနသည္။ ဆရာ့ကို ၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ အေတြးတစ္ခု ဝင္လာသည္။ ဆရာ ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ဆံုရန္ မေသခ်ာ။ မလြယ္ကူ။ ဆံုတုန္းဆံုခိုက္ ဆရာ့ကို ကြၽန္ေတာ္ အျမင့္ဆံုး ဂါရဝ ျပဳရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္၏ အျမင့္ဆံုး ပီတိကို ဆရာ ရယူခံစား ႏိုင္ေစရမည္။ ထိုသို႔ေတြးရင္း ဟစ္တလာ စာအုပ္ထဲမွ ကြၽန္ေတာ္ အလြတ္ရေနသည့္ စာပိုဒ္မ်ားကို ဆရာ့ကို ကြၽန္ေတာ္ ႐ြတ္ဆိုျပမိသည္။ “မီးေရာင္လဲ့လဲ့ ႏွင့္ ရိႈက္သံသဲ့သဲ့၊ နာဇီပါတီ ေမြးဖြားလာျခင္း၊ “ထိုပါတီ ကေလးသည္ပင္ ေနာင္အခါ၌ ကမာၻတစ္ခုလံုးကို သိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ ကိုင္လႈပ္မည့္ နာဇီပါတီႀကီး အျဖစ္ ႐ွင္သန္ေပါက္ဖြား ႀကီးထြားလာခဲ့သတည္း” အစ႐ွိေသာ စာသားမ်ား၊ “ေအာင္ျမင္ေသာေန႔တစ္ေန႔၊ ဟစ္တလာ သို႔မဟုတ္ လူထဲကလူ၊ နယ္ခ်ဲ႕စစ္မွ ျပည္သူ႔စစ္သို႔၊ “မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ အလိုလို သိေနေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ မွာမူ ႐ွိေနၿပီး ျဖစ္သည္။ ယင္းမွာ အျခားမဟုတ္။ သူ႔အတြက္ ေနာက္ဆံုး ေန႔ရက္မ်ားသို႔ ေရာက္ေနၿပီ ဟူေသာ အခ်က္ပင္တည္း” ဟူေသာစာသားမ်ား။ “အာဏာ႐ွင္ တစ္ေယာက္၏ ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္မ်ား”၊ “မွန္သည္၊ ဤေန႔ဤရက္မ်ားသည္ သူ႔အတြက္ ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ သူသည္ လုပ္ၾကံမႈႀကီး ျဖစ္ပြားၿပီး ကတည္းက ပုန္းခိုက်င္း ထဲမွ အျပင္သို႔ မထြက္ေတာ့ေခ်” ဟူေသာ စာသားမ်ား။
ေနာက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ စာအုပ္ေတြထဲက ေနာက္ထပ္ စကားလံုးမ်ား။ “အေ႐ွ႕ဆီက စေကာ္ဇနီ၊ ကိုယ္ပိုင္ နံပါတ္ ၄၅၃၂၆၊ ဖက္ဆစ္တို႔၏ ေနာက္ဆံုး သြားရာလမ္း၊ “မွန္သည္ ႀကိဳးစင္ေပၚမွ နာဇီ စစ္ရာဇဝတ္ေကာင္မ်ား၏ ဤသို႔ေသာ အေနအထားသည္သာလွ်င္ အားလံုးအတြက္ အႏၱရာယ္ အကင္းဆံုး အေနအထား ျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ” ဟူသည့္ ႏူရင္ဘတ္ စစ္ခံု႐ံုးမွတ္တမ္း၏ အဆံုးသတ္စာသား။ ကြၽန္ေတာ္ ႐ြတ္ေနမိတာေတာ္ေတာ္ၾကာ သြားသည္။ တစ္ခါကေတာ့ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းက “ေခ်ာင္းဦးဆယ္႐ြာ က ေျပာင္းဖူးသည္ မယ္ညွာတို႔ေကာ ႐ွိၾကေသးလား ဆရာ” ဟု ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ကို ေမးလိုက္စဥ္ ဆရာမိႈင္း ပီတိျဖစ္သြားပံုကို သူ႔ တစ္သက္တာ မွတ္တမ္းတြင္ ေရးသားသြားခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ႐ြတ္ဆိုမႈ ၿပီးဆံုးခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ ျမင္လုိက္ရသည္ကလည္း ၾကည္ႏူးျခင္း ႏွစ္သိမ့္ျခင္းေတြ အတိၿပီးေနသည့္ ဆရာ့မ်က္ႏွာ။ ဆရာ့အၿပံဳး။ စကားလံုးေတြႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ မေဖာ္ျပတတ္ၿပီ။
ေန႔လယ္ တစ္ခ်က္ထိုး ခါနီးေတာ့ ဆရာ ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ ထၾကသည္။
“စာေတြ ေတာ္ေတာ္ ဖတ္ၿပီးေနၿပီပဲ၊ စာစေရးဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ”  ဟု ဆရာက ကြၽန္ေတာ့္ကို တိုက္တြန္းရင္း ၃၄လမ္းထိပ္တြင္ လမ္းခြဲရန္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ ၾကသည္။
“ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳးစားပါ႔မယ္ ဆရာ၊ ဆရာ့ က်န္းမာေရးလဲ ဂ႐ုစိုက္ပါေနာ္” ဟု ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ့ကို ျပန္ေျဖမိသည္။
တစ္ဆက္တည္း “ကိုေမာင္ေမာင္ ႐ွင္ ေဆးလိပ္ မျဖတ္ေသးဘူးလား” ဟူေသာ အေမ လူထုေဒၚအမာ၏ စကားကို ကြၽန္ေတာ္ သတိရမိသည္။ ဆရာ့ကို ၾကည့္ရသည္မွာ က်န္းမာေရး သိပ္ေကာင္းပံုမရ။ အနည္းငယ္ တုန္တုန္ရီရီ ျဖစ္ေနသလို ကြၽန္ေတာ္ ခံစားရသည္။ ဆရာ့အသက္ ဘယ္ေလာက္႐ွိၿပီလဲ ကြၽန္ေတာ္ မသိ။ ဆရာျမသန္းတင့္ ထက္ ႀကီးမွန္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သိသည္။ ဆရာျမ ႐ွိလွ်င္ ယခု ၇၀။ ဒါဆို ဆရာ ၇၀ေက်ာ္ေရာေပါ႔။ ဘယ္ေလာက္ေက်ာ္ေနၿပီလဲေတာ့ မေသခ်ာ။ ထိုေန႔ကေတာ့ ဆရာ ေဆးလိပ္ေသာက္တာ ကြၽန္ေတာ္မေတြ႔။ အၿပီးတိုင္ ျဖတ္လိုက္ၿပီလား၊ မျဖတ္ရေသးဘူးလားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မေသခ်ာ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ၃၃လမ္းဘက္ဆီ လွည့္ထြက္သြားေသာ ဆရာ့ေက်ာျပင္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ဆရာ ႏွင့္ ေတြ႔ရသည္က သည္တစ္ခါ ပထမဆံုး ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။
အထက္အညာ အေနႏွင့္မူ ထိုႏွစ္က မိုးဦးေစာသည္ ဟုပဲ ဆုိရမလားမသိ။ ဒါမွမဟုတ္ မုန္တိုင္း ႐ွိေနလို႔ပဲလား မဆိုႏိုင္။ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္႐ွိေနေသာ ၂၀၀၂ ေမလ တတိယပတ္ ေလာက္တြင္ မႏၱေလး ေမၿမိဳ႕ မံုရြာ တဝိုက္ မိုးေကာင္းေနခဲ့သည္။ ထိုေန႔မနက္ပိုင္း ကြၽန္ေတာ္ မံု႐ြာသို႔ ေရာက္႐ွိေနခ်ိန္တြင္ လည္း ေကာင္းကင္က အံု႔အံု႔မိႈင္းမိႈင္း။ ျပျပမႈန္မႈန္။ မိုးစက္ကေလးေတြ တဖြဲဖြဲ က်ေနသည္။ မိုးညွင္းသမၺဳေဒၶ ဘုရားသို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္ေတာ့ မနက္ဆယ္နာရီ။ ေရအိမ္ ခဏဝင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ခရီး အတူထြက္လာသူ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းမ်ား မ႐ွိေတာ့။ ဘုရားပရဝဏ္ အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္သြားၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဆက္ထြက္လာရင္း အဆင္သင့္ ေတြ႔ရေသာ ခံုတန္းလ်ားကေလး တစ္ခုေပၚမွာ ခဏ ဝင္ထုိင္မိသည္။ ခံုတန္းလ်ားကေလး အေပၚတြင္ေတာ့ သတင္းစာအေဟာင္းမ်ား။ သတင္းစာ မဖတ္ရတာ ၾကာၿပီမို႔ အသစ္ဆံုး တစ္ေစာင္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဆြဲယူဖတ္ရႈမိသည္။ ဟိုလွန္သည္ေလွာ လုပ္ေနရင္း နာေရးေၾကညာမ်ားဆီ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္သြားသည္။ သည္ေတာ့မွ ဆရာ့သတင္းကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဘုရား ဘုရား… ဆရာ ဆံုးပါးသြားပါပေကာလား။ သျဂၤိဳဟ္မည့္ေန႔ကို ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရက္ပင္လြန္သြားခဲ့ၿပီ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္။ ကြၽန္ေတာ္ ယခုေရာက္ေနတာက မံု႐ြာမွာ။ ဆရာ့ ေမြးရာဇာတိကလည္း မံု႐ြာဟု ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခါက ဖတ္ဖူးသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မသိ။ ေယာက္ယက္ခတ္ေနေသာ စိတ္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ သတင္းစာကို ခံုေပၚ ျပန္တင္လိုက္ၿပီး ဘုရား ရင္ျပင္ေတာ္ သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ခုနက တိတ္သြားခဲ့ေသာ မိုးက တဖြဲဖြဲ ျပန္က်လာရာမွ သည္းလာသည္။ ေၾသာ္ လင္းယုန္ မ႐ွိေတာ့ၿပီပဲ။ မံု႐ြာၿမိဳ႕ႀကီး ကေတာ့ ႐ွိၿမဲအတိုင္း ႐ွိေနပါသည္။
ဆရာ ဆံုးၿပီး ေလးငါးေျခာက္လ ၾကာေတာ့ ရခိုင္ျပည္နယ္ ဂြၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းတြင္လားမသိ၊ ရွိေသာ က်ိ ႏၱလီရြာ ပင္လယ္ကမ္းေျခတြင္ ဆရာ့ အမွတ္တရ ေမာ္ကြန္းေက်ာက္စာ စိုက္ထူၾကေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ၾကားရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ယခု ဆရာႏွင့္ ေဝးရာမွာ။ ဆရာ့စာအုပ္ ေတြႏွင့္ ေဝးရာမွာ။ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္နီးမလဲေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မသိ။ ထိုအခ်ိန္က်မွ ယခု ကြၽန္ေတာ္ ေရးသားခဲ့ေသာ ဆရာ့စာအုပ္ေတြမွ စာသားမ်ား မွန္မမွန္ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လည္ တိုက္ဆိုင္ဖတ္ရႈ ႏိုင္ေတာ့မည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ဆရာ့ကို သတိရမိတိုင္း ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာ ကြယ္လြန္ၿပီး လပိုင္းအၾကာ မဂၢဇင္းတြင္ပါခဲ့သည့္ဆရာ ေကာက္ႏြယ္ကေနာင္၏ ကဗ်ာကေလးကို သတိရမိသည္။ ကဗ်ာ၏ အမည္က “ပ်ံသန္းေနဆဲ လင္းယုန္”။ အဆံုးသတ္ စာသားေတြက “တိုက္ပြဲဆိုတာ စာေရးဆရာတို႔ ေအာင္ေျမ၊ လင္းယုန္ ဘယ္ေတာ့မွ မေသ” တဲ့။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။ လင္းယုန္ဆိုလွ်င္ မေသႏိုင္။ ေသသည္ဆိုလွ်င္ လင္းယုန္ မဟုတ္ႏိုင္ ။   ။