ေနရစ္ေတာ့ ႏွစ္ေဟာင္း

၂၀၁၈ ႏွစ္သစ္သည္ စည္စည္ကားကားျဖင့္ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ေပၿပီ။ ယခုႏွစ္ ႏွစ္သစ္ကူးမွာ ယခင္ႏွစ္ ႏွစ္သစ္ကူးထက္ပင္ ပိုမိုစည္ကား ပို္မိုလြတ္လပ္ပံုရေလသည္။ လူငယ္မ်ားသည္ ႏွစ္ကူးအႀကိဳညကို သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း စည္စည္ကားကား လူအေသအေပ်ာက္ နည္းနည္းျဖင့္ က်င္းပႏိုင္ခဲ့သည္မွာ လူအေသအေပ်ာက္မ်ား အထိအခိုက္မ်ားေသာ ႏိုင္ငံမ်ားထက္ ျမန္မာႏိုင္ငံက ပို၍ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိခဲ့သည္ဟု ဆိုရမည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအဖို႔မွာမူ ၂၀၁၈ ႏွစ္သစ္သို႔ ကူးေျပာင္းလာရာတြင္ ႏွစ္ေဟာင္း ၂၀၁၇ ထက္ပို၍ လြတ္လပ္ၿပီး သက္ေသာင့္သက္သာရွိ၊ ပို၍ တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေသာႏိုင္ငံအျဖစ္ ေရာက္ရွိမည္ဆိုပါက ဝမ္းသာစရာ ျဖစ္ပါသည္။ ျပည္သူမ်ားသည္ အစိုးရ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ခဲ့သည့္ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္မွေန ၂ ႏွစ္ၾကာေအာင္ အေျပာင္းအလဲကို ေစာင့္ေမၽွာ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ဆံုးခဲ့သည္မွာ ယခုအခါတြင္ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီး ၃ ႏွစ္အတြင္းပါ ေရာက္ရွိလာၿပီျဖစ္၍ ျပည္သူမ်ား ေစာင့္ေမၽွာ္ေနေသာ ႏိုင္ငံ၏ အေျပာင္းအလဲ ဘာမ်ားထူးျခားလာၿပီလဲ ဆိုသည္ကို ဆန္းစစ္ဖို႔လိုသလို ဘာေၾကာင့္ မေျပာင္းလဲသလဲ၊ ေျပာင္းလဲဖို႔ ဘာေတြလုပ္ရမလဲ ဆိုသည္ကိုလည္း စိစစ္ဖို႔ လိုလာပါသည္။

စင္စစ္အားျဖင့္ ၂၀၁၈ သို႔ ကူးေျပာင္းလာသည့္တိုင္ ျမန္မာျပည္သူမ်ားအဖို႔ ေမၽွာ္လင့္ေစာင့္စားေနေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ အမ်ိဳးသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးႏွင့္ စစ္မွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရးမွာ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မေျပာင္းလဲဘဲ တခ်ိဳ႕ဆိုလၽွင္ ယခင္ ၅ ႏွစ္ အစိုးရထက္ပင္ ပို၍ ဆုတ္ယုတ္သြားသလားဟု သံသယဝင္စရာမ်ား ေတြ႔လာရသည္။
၂၀၁၈ ၏ အေကာင္းကို ေစာင့္ေမၽွာ္ရာတြင္ ၂၀၁၇ ၏ အဆိုးမ်ား၊ သင္ခန္းစာမ်ားကို ျပန္လည္သံုးသပ္ႏိုင္ဖို႔ လိုသလို အေျပာင္းအလဲ ျပဳလုပ္မည္ဆိုေသာ ျပည္သူကို ‘မက္လံုး’ မ်ားစြာ ေပးခဲ့ေသာ အန္အယ္လ္ဒီအစိုးရ၏ အေျပာႏွင့္ လက္ေတြ႔ မည္မၽွကိုက္ညီသည္ ဆိုသည္ကိုလည္း သံုးသပ္ရေပမည္။ အန္အယ္လ္ဒီအစိုးရသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အတိတ္ျဖစ္စဥ္မ်ား၌ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ၊ အာဏာရခဲ့ေသာ ပါလီမန္အစိုးရမ်ား၊ တနည္းအားျဖင့္ လူထုက ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခဲ့ေသာ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရမ်ားႏွင့္ မည္မၽွ ကြာျခားပါသလဲ ဆိုသည္ကို သံုးသပ္ရေပမည္။
ေရြးေကာက္ပြဲမွ ကတိကဝတ္မ်ား၊ မက္လံုးမ်ားကို ၁၉၄၈ မွ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းသည္အထိ အာဏာရ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားသည္ မစားရဝခမန္း မက္လံုးမ်ားေပးကာ လက္ေတြ႔တြင္ အေျပာတမ်ဳိး၊ အလုပ္တမ်ဳိးျဖင့္ ကတိမ်ားကို ေဖာက္ဖ်က္ခဲ့ၾကေလသည္။ ေသြးေခ်ာင္းစီးခဲ့ေသာ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးကို ရပ္တန္႔ဖို႔ မႀကိဳးစားဘဲ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀ အထိ ျပည္သူလူထု စစ္မီးေတာက္ထဲ ေလာင္ၿမိဳက္ခံခဲ့ရသလို တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးမွာလည္း ဝါးအစည္းေျပသလို ျဖစ္ခဲ့ရသည္မွာ ရင္နာစရာ ေကာင္းလွေပသည္။
အာဏာရ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားမွာ မိမိတို႔ပါတီ အာဏာတည္ၿမဲေရးႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ ဆန္႔က်င္ေရးအလံကို အခိုင္အမာကိုင္စြဲၿပီး ျပည္သူ႔အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကို စေတးခဲ့သလို ယခုထိ အာဏာရခဲ့ေသာ၊ အာဏာရယူခဲ့ေသာ အစိုးရမ်ားကလည္း ‘မက္လံုး’ ေပး႐ံုသာေပးၿပီး လက္ေတြ႔မူ အေျပာႏွင့္အလုပ္ မညီညြတ္ခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္သူမ်ားအဖို႔ ယခင္ကတည္းက တခါေသဖူး ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္သလို ယခုလည္း ‘အမွန္တကယ္ ေျပာင္းလဲမည္’ ဆိုေသာ မဲဆြယ္ကတိသည္ လက္ေတြ႔ႏွင့္ ၂ ႏွစ္ၾကာသည္အထိ မကိုက္ညီဘဲ မဲဆြယ္စကားလံုး သက္သက္အျဖစ္သာ သေဘာေပါက္လာၾကေပသည္။
၂၀၁၅ ႏိုဝင္ဘာလ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီး မဲဆြယ္စဥ္က အန္အယ္လ္ဒီပါတီသည္ ၿပိဳင္ဘက္ပါတီထက္ ပိုၿပီး ေျဖာင့္မွန္မည္ဟု ေမၽွာ္လင့္ခဲ့သည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ ေရြးေကာက္ပြဲ မဲဆြယ္ကတိမ်ားျဖစ္ေသာ ၂၀၁၈ ဖြဲ႔စည္းပံု ျပင္ဆင္ေပးမည္။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ေပးမည္။ ျပည္သူကိုဖိႏွိပ္ေသာ ဥပေဒပုဒ္မမ်ားကို ျပင္ဆင္ေပးမည္။ ျပည္သူခ်စ္ေသာ အစိုးရအဖြဲ႔မ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ရပ္တည္ေပးမည္ စေသာ မက္လံုးမ်ားမွာ ေလထဲ တိုက္အိမ္ေဆာက္ေသာ စကားလံုးမ်ားသာ ျဖစ္သည္ဟု လူထုက သံသယဝင္လာခဲ့ၾကေတာ့သည္။
၂၀၁၇ ခုႏွစ္အတြင္း ႏိုင္ငံအတြက္ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ေသာ အျဖစ္မ်ားလည္း ျဖစ္ခဲ့၏။ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ားအတြက္ ရင္နာစရာေကာင္းေသာ ဖိႏွိပ္မႈမ်ား၊ အေရးယူမႈမ်ား၊ ႀကံဳရသလို ျပည္သူလူထုအတြက္မူ ကုန္ေဈးႏႈန္း အဆမတန္ တက္ေသာဒဏ္၊ ဝင္ေငြႏွင့္ ထြက္ေငြ မမၽွေသာဒဏ္၊ ျပည္တြင္းစစ္မီး၏ ဆိုးဝါးရက္စက္ေသာ ဒဏ္မ်ားကို ခံၾကရ၏။  ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပဋိပကၡမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ၊ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရေသာ၊ ရခိုင္ျပည္နယ္မွ  ခိုးဝင္ဘဂၤါလီမ်ား၏ ျပႆနာမွာ ၂၀၁၇ တြင္ အထြတ္အထိပ္သို႔ပင္ ေရာက္လာခဲ့သည္ဟု ဆိုရမည္။
ယခင္ ပါလီမန္အစိုးရေခတ္ကတည္းက တဖက္ႏိုင္ငံမွ ခိုးဝင္ခဲ့ေသာ ထိုဘဂၤါလီမ်ားသည္ အစုအၿပံဳလိုက္ျဖင့္ တစထက္တစ မ်ားျပားလာသလို ထိုျပႆနာကိုလည္း အိမ္နီးခ်င္းေကာင္းပီသစြာ စိတ္ရွည္သည္းခံၿပီး ေျဖရွင္းခဲ့သည္မွာ ယခင္စစ္အစိုးရ လက္ထက္ကတည္းက ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါတြင္ အားေကာင္းသထက္ အားေကာင္းလာေသာ က်ဴးေက်ာ္ ဘဂၤါလီမ်ား၏ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားေၾကာင့္ အပ္ႏွင့္ထြင္းရမည့္ ျပႆနာသည္ ပုဆိန္ႏွင့္ထြင္းရသည္အထိ ႀကီးက်ယ္လာခဲ့ေလသည္။
ထို႔အျပင္ အစိုးရအဖြဲ႔သစ္သည္ မဲဆြယ္စဥ္က ေပးထားေသာ ဖြဲ႔စည္းပံုျပင္ဆင္ေရး ကတိကဝတ္ကို ၂ ႏွစ္ၾကာသည္အထိ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ခဲ့သလို ကတိေပးထားေသာ ၂၁ ရာစု ပင္လံုဆိုသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္ကိုလည္း သိသာထင္ရွားစြာ အေကာင္အထည္ ေဖာ္မေပးႏုိင္ခဲ့ေပ။
ထိုအခါတြင္ ေရြးေကာက္ပြဲကာလက အသည္းၾကားက မဲတျပားအျဖစ္ ပံုေအာ မဲထည့္ခဲ့ရေသာ ျပည္သူမ်ားက အယံုအၾကည္ ေလ်ာ့ပါးလာခဲ့ရ၏။
အထူးသျဖင့္ အေျခခံလူတန္းစားမ်ားမွာ စားဝတ္ေနေရး က်ပ္သထက္ က်ပ္လာမႈ၊ လုပ္အားလစာ ကြာသထက္ ကြာလာမႈတို႔အတြက္ အစိုးရသစ္အေပၚ ယံုၾကည္အားထားမႈမွာလည္း နည္းသထက္ နည္းလာေလသည္။
အေျခခံလူတန္းစားမ်ားအတြက္ အေရးအႀကီးဆံုး လိုလားခ်က္မွာ မိမိတို႔၏ ဘဝရွင္သန္ေရးအတြက္ လံုေလာက္ေသာ လုပ္ခရေရးႏွင့္ မိမိတို႔ ဘဝအာမခံခ်က္ ရွိေရးတို႔ ျဖစ္သည္။ ယခင္ စစ္အစိုးရလက္ထက္က မြဲသထက္မြဲ၊ ငတ္သထက္ ငတ္လာခဲ့ေသာ မိမိတို႔ဘဝမ်ား တိုးတက္ေကာင္းမြန္လာႏိုင္ေကာင္း၏ဟု ေမၽွာ္လင့္ထားခဲ့ၾကေသာ္လည္း ယခု ၂ ႏွစ္ကာလတြင္ ေျပာင္းလဲမႈမရွိခဲ့သလို ဆိုးဝါးရက္စက္ေသာ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးပင္ ေလ်ာ့နည္းလာသည္ကို ေတြ႔ရသည့္အတြက္ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လို အားကိုးရမလဲ မသိေလာက္ေအာင္ပင္ စိတ္ဓာတ္မ်ား က်ဆင္းလာခဲ့ၾကရေလသည္။
ယခု ၂၀၁၈ ကို စဥ္းစားရသည့္အခါတြင္ ၂၀၁၇ က ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို သံုးသပ္ဖို႔လိုေပသည္။ ၂၀၁၇ တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ၂၁ ရာစု ပင္လံုကို ေဖာ္ေဆာင္ရာတြင္ ထူးထူးျခားျခား တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းျခင္း မေတြ႔ရေပ။
ယခင္ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရ လက္ထက္က လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာ ျပည္ေထာင္စု ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္မႈမ်ားသာလၽွင္ လႊမ္းမိုးေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ဥပမာ အန္စီေအ လက္မွတ္ေရးထိုးရာတြင္ ယခင္အစိုးရလက္ထက္က တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔တဖြဲ႔သာ ေရးထိုးခဲ့ၿပီး UNFC တဖဲြ႔လံုး လက္မွတ္ေရးထိုးျခင္း မရွိေပ။
ယခုလည္း ထို ၈ ဖြဲ႔ျဖင့္သာ စာခ်ဳပ္မွာ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနသည့္ စစ္ပြဲမ်ားသည္ ရခိုင္ျပည္နယ္မွစၿပီး ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ရွမ္းျပည္နယ္၊ ခ်င္းျပည္နယ္မ်ားတြင္ ေသနတ္သံမ်ား ညံေနဆဲသာ ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀ ကာလ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္အတူ ေပါက္ဖြားလာေသာ ျပည္တြင္းစစ္မီးမွာ ယခုအခ်ိန္ထိ၊ ၂၀၁၈ ခုႏွစ္ထဲအထိ ေတာက္ေလာင္ေနဆဲျဖစ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို မတည္ေဆာက္ႏိုင္ေသးေပ။ ထို႔အတူ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ေနေသာ အမ်ိဳးသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးမွာလည္း ထိုအႏွစ္ ၇၀ ျပည္တြင္းစစ္မီးေၾကာင့္ ထူးထူးျခားျခား မရရွိႏိုင္ေသးေပ။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း တဖြဖြ ေႂကြးေၾကာ္ေတာင္းဆိုေနသည့္ ဒီမိုကေရစီဆုိသည့္ ခရီးလမ္းေပၚသို႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း  ေလၽွာက္ႏိုင္စြမ္း မရွိၾကေသးျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ျပည္သူလူထုသည္ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္မွစၿပီး ယခု ၂၀၁၈ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းအထိ ဒီမိုကေရစီတပိုင္း အစိုးရဟု ေယဘုယ် သတ္မွတ္ထားေသာ ျပည္သူက လိုလိုလားလား ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အစိုးရအေပၚ ယံုၾကည္မႈမွာ က်ဆင္းလာခဲ့ေလသည္။
ထိုသို႔ က်ဆင္းမႈကို ၿပီးခဲ့ေသာ ၾကားျဖတ္ ေရြးေကာက္ပြဲ၌ မဲ႐ံုသို႔သြားၿပီး မဲေပးခဲ့ေသာ အေရအတြက္ႏွင့္ ရာခိုင္ႏႈန္းကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ယံုၾကည္မႈ အတိမ္အနက္ကို မွန္းဆ၍ ရႏိုင္ပါသည္။
၂၀၂၀ ခုႏွစ္ဆိုလၽွင္ တတိယအႀကိမ္ ပါတီစံုေရြးေကာက္ပြဲႀကီး က်င္းပျပဳလုပ္ေပမည္။ ထိုေရြးေကာက္ပြဲႀကီးတြင္ အန္အယ္လ္ဒီအဖို႔ ၂၀၁၅ ကလို မိမိတို႔ဆႏၵအတိုင္း ျဖစ္မလာေတာ့မွာ ယခုအေျခအေနအတိုင္းဆိုလၽွင္ သိသာထင္႐ွားေန၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ “ပစ္ၿပီးေသာျမား၊ ေျပာၿပီးေသာစကား၊ ေထြးၿပီးေသာ တံေတြးတို႔သည္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လာလိမ့္မည္မဟုတ္” ဆိုေသာ စကားအတိုင္း ကတိစကားကို မေစာင့္ထိန္းႏိုင္၊ မတည္ၾကည္ႏိုင္လၽွင္ ျပည္သူက ယံုၾကည္ကိုးစားမႈ ကင္းမဲ့လာႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။
ကတိနည္းနည္း မတည္လၽွင္ နည္းနည္းမယံုၾကည္ၿပီး၊ ကတိမ်ားမ်ား မတည္လၽွင္ မ်ားမ်ား မယံုၾကည္မည္ ျဖစ္သည္။ ကတိလံုးဝ မတည္လၽွင္ လံုးဝ ယံုၾကည္ကိုးစားၾကမည္ မဟုတ္ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ ၂၀၁၇ ခုႏွစ္သည္ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္မႈမ်ားျဖင့္ ကုန္ဆံုးခဲ့ေပၿပီ။ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ားအဖို႔ အမဂၤလာႏွစ္ဟုလည္း ေခၚဆိုႏိုင္၏။ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးတြင္လည္း ရခိုင္ျပည္နယ္ ျပႆနာေၾကာင့္ အေနာက္အုပ္စုႏွင့္ ယံုၾကည္မႈမ်ား ေလ်ာ့နည္းခဲ့သလို ကုလသမဂၢ၏ ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်မႈမ်ားကိုလည္း ခံခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ထိုအေျခအေနမ်ိဳးကို ၂၀၁၈ ခုႏွစ္တြင္ ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုအပ္လာၿပီ ျဖစ္ေပသည္။
ထို႔အတူ အစိုးရသက္တမ္း ၂ ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း အန္အယ္လ္ဒီအစိုးရသည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရးႏွင့္ တရားစီရင္ေရး မ႑ိဳင္ႀကီး ၃ ခုလံုးကို ေျမစမ္း ခရမ္းပ်ိဳးျခင္းျဖင့္သာ ေလၽွာက္လွမ္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ၂၀၁၈ တြင္ ထို႔ထက္ပို၍ တည္ၿငိမ္ေသာ အစိုးရအဖြဲ႔တဖဲြ႔ျဖစ္ေအာင္ ျပည္သူယံုၾကည္ကိုးစားေသာ အစိုးရျဖစ္ေအာင္၊ ျပည္သူလူထု၏ အက်ိဳးကိုသာ အဓိကထားသည့္ တရားဥပေဒမ်ားကိုသာ အတည္ျပဳႏိုင္ေအာင္၊ အဂတိလိုက္စားမႈ ပေပ်ာက္ေရးႏွင့္ ျပည္သူလူထုဘက္ ရပ္တည္ေသာ တရားစီရင္ေရး ယႏၲရားႀကီး အခိုင္အမာ လည္ပတ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ႏိုင္မွသာလၽွင္ ၂၀၁၈ သည္ မဂၤလာႏွစ္သစ္ ျဖစ္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။
ထက္ျမက္