လေပါင္းမ်ားစြာ လိပ္ခဲ တည္းလည္းျဖစ္ေန ရတဲ့ လိပ္ကြၽန္းအမႈ စီရင္ခ်က္ကေတာ့
ကြၽန္မတို႔ ျမန္မာ ျပည္သူျပည္သားေတြအတြက္ ငယ္ထိပ္ေႁမြေပါက္ လိုက္တာပါပဲ။
ေႁမြမွ ႐ိုး႐ိုးေႁမြ မဟုတ္ဘူး။ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ေႁမြပါ။ၾကားလည္းၾကားဖူးခဲ့တယ္။ စာေတြထဲမွာလည္း ဖတ္ဖူးခဲ့ တယ္။ ‘ေငြေၾကးက အိမ္ေရွ႕က ဝင္လာတဲ့အခါ အမွန္တရားက ျပတင္းေပါက္ကခုန္ဆင္းသြား တယ္’ဆိုလား။ ဒီအဆိုအမိန္႔ ကေလးက ႏွစ္ေတြဘယ္ေလာက္ ပဲၾကာၾကာ၊ မေျပာင္းလဲေတာ့တဲ့ အမွန္တရားတစ္ရပ္မ်ားျဖစ္ေန ေလေတာ့သလားပဲ။ အခုအမႈ ကိစၥကေတာ့ ေငြေၾကးတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္ေလာက္။ ေငြေၾကးထက္အေရးႀကီးတာက ဂုဏ္သိကၡာ။ ႏိုင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ၊ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာ။ အဲဒီဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ေပးဆပ္ လိုက္ရတာက အျပစ္မဲ့တဲ့ ျမန္မာ လူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္တဲ့။
ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ကြၽန္မတို႔ျပည္ သူေတြ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာဆင္းရဲ က်ပ္တည္းေနခဲ့ရတာ။ ဘဝေတြ မြန္းက်ပ္ခဲ့ရတာ။ ေကာင္းေကာင္းမေနရ၊ ေကာင္းေကာင္းမစားရ၊ ေကာင္းေကာင္းမရွင္သန္ၾကရတဲ့ ဘဝေတြအတြက္ ထြက္ေပါက္က ေတာ့ လူငယ္လူရြယ္ေလးေတြ ပါပဲ။ သူတို႔လို အရြယ္ေကာင္း ေလးေတြက ထြက္ေပါက္ရွာၾက တာ၊ စြန္႔စားခဲ့ၾကရတာ၊ ေအဘီ စီဒီ (A,B,C,D) မတတ္ဘဲနဲ႔ ႏိုင္ငံ ျခားကိုဝင္ခဲ့ၾကတာ။ အမ်ားစုကအေျခခံအလုပ္ေတြ လုပ္ၾကရတာပါ။ အေခၚအေဝၚေလးကေတာ့ သင္းပါရဲ႕။ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သား ေတြတဲ့။
အိမ္ေထာင္မက်မခ်င္း မိဘ ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ ရင္အုပ္မကြာ အတူေနတတ္ၾကတဲ့ ျမန္မာ့ဓေလ့ စ႐ိုက္ေတြကို ႐ိုက္ခ်ဳိးၿပီး မိသားစု အတြက္၊ ဘဝရပ္တည္ေရးခိုင္မာ ဖို႔အတြက္၊ ဝမ္းေရးအတြက္ ႏိုင္ငံ ရပ္ျခားကိုထြက္လာခဲ့ၾကရတာ ေပ်ာ္လို႔မွမဟုတ္တာ။ မြန္ျပည္ နယ္၊ ကရင္ျပည္နယ္ဆိုတာ ျမဝတီနယ္စပ္နဲ႔နီးေတာ့ လူငယ္၊ လူရြယ္မွန္သမွ် ထုိင္းကိုသြား လိုက္ၾကတာေသာက္ေသာက္လဲ။ရြာေတြမွာ လုလင္ပ်ဳိ၊ လံုမပ်ဳိေတြ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ အိမ္ေထာင္စု တစ္စုမွာ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္က ထုိင္းမွာရွိေနၾကတယ္။ ေက်းရြာ လို႔သာေျပာတာပါ။ တစ္အိမ္လံုး မွာ ေခတ္မီတဲ့အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြခ်ည္းပဲ။
အရြယ္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေက်ာင္းကထြက္ၿပီး ထုိင္းမွာ ေရာက္ေနတဲ့အစ္ကိုေတြ၊ အစ္မ ေတြဆီသြားၾကေတာ့တာ။ အနည္းဆံုးလစာကစားေသာက္ဆိုင္ စားပြဲထုိးဆိုရင္ပဲ စရိတ္ၿငိမ္းတယ္ေလ။ ရြာက မိဘေတြကိုျပန္ေထာက္ပံ့ႏိုင္တယ္။ မိဘေတြက သားသမီးေတြေပးတဲ့ေငြနဲ႔ လယ္ေလးယာ ေလးလုပ္၊ ၿခံေလးစိုက္၊ဒီလိုနဲ႔ ဘဝေလးေတြ မယိုင္လဲသြား ေအာင္ ထိန္းထားၾကတာ။
အရြယ္ေရာက္တာနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ၾကေတာ့ အတန္းပညာက လည္း မေတာ္တေခါက္ေပါ့။ ေလးတန္းနဲ႔ၿပီး၊ ရွစ္တန္းနဲ႔ၿပီး၊ ကိုယ့္ ဘာသာပဲေက်ာင္းေတြေစာေစာ စီးစီး ၿပီးပစ္လိုက္ၾကတာ။ သူတို႔ ေတြကို ပညာမသင္ခ်င္ဘူးလား လို႔ေမးၾကည္။ ဘဝေပးအသိေတြ နဲ႔ပဲ ပညာေတြတတ္ေျမာက္ေန ေလေတာ့သလားေတာ့မသိ။ သူတို႔ေျဖၾကတာက မသင္ခ်င္ ေတာ့ဘူးတဲ့။ သူတို႔ရဲ႕ဆင္းရဲတဲ့ ဘဝကိုလည္း မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး တဲ့။ မိဘေတြကိုလည္း ဆင္းဆင္း ရဲရဲမျဖစ္ေစခ်င္ဘူးတဲ့။ သူတို႔ လည္း ဆင္းဆင္းရဲရဲမေနႏိုင္ဘူး တဲ့။ မွတ္ကေရာ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ပညာနဲ႔ဆြဲေဆာင္မလဲ။ ဘယ္လို ႏွလံုးသားနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ပါလို႔ အတင္းတိုက္တြန္းရက္ပါ့မလဲ။ ေက်ာင္းဆက္တက္ေတာ့ ပညာ တတ္ႀကီးျဖစ္တာေပါ့လို႔ေျပာရင္ ဟာသတစ္ပုဒ္ကိုၾကားလိုက္ ရသလုိ မထိတထိအၿပံဳးနဲ႔ ကိုယ့္ ကိုၿပံဳးျပလိမ့္ဦးမွာ။ အဲဒါ ႏိုင္ငံရဲ႕ မ်ဳိးဆက္။ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕မ်ဳိးဆက္။ အနာဂတ္ရဲ႕သားေကာင္းရတနာ ေတြပါ။
အခု ကေလးႏွစ္ေယာက္က ေတာ့ ရခိုင္ျပည္နယ္က။ ရခိုင္ျပည္ဆိုတာ သဘာဝအလွအပတရား ေတြနဲ႔ ႐ႈေမာမဆံုးသာယာလွတဲ့ ျပည္နယ္။ သဘာဝကေပးတဲ့လက္ ေဆာင္ေရ၊ ေျမ၊ ေလ၊ ေတာ၊ ေတာင္စိမ့္စမ္းေတြနဲ႔ ေတာအထပ္ထပ္ ေတာင္အထပ္ထပ္ေနခ်င္ စဖြယ္ေကာင္းတဲ့ေဒသ။ အဲဒီေဒသမွာ အဓိကစီးပြားေရးလုပ္ငန္းက ေရလုပ္ငန္း။ ေရထြက္ကုန္ေတြေပါမ်ားခ်က္က ေဒသခ်င္း အနီးစပ္ဆံုး ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ကို အမ်ားဆံုးေရာင္းခ်ေနၾကရတာ။ ေျမေတြေပါ၊ သဘာဝထြက္ကုန္ ေတြ ေပါပါလ်က္နဲ႔ လန္းပမ္း ဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲ၊ လွ်ပ္စစ္မီး လည္းမရွိၾကေတာ့ ကုန္ေခ်ာစက္ ႐ံုေတြကမရွိ လူငယ္လူရြယ္ေတြ အတြက္ အလုပ္အကိုင္အခြင့္ အလမ္းကမရွိ။ ႏိုင္ငံရဲ႕ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အနည္းဆံုးျပည္နယ္ႏွစ္ခုအနက္ တစ္ခုျဖစ္ေနေလေတာ့ လူငယ္ ေလးေတြက ေရၾကည္ရာျမက္ႏု ရာစီးပြားရွာၾက။ မိဘရင္ခြင္ထဲက ထြက္ခြာၾက။
သာယာေနေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့သူတို႔ရဲ႕ေဒသမွာ မေလးရွား လို၊ ထုိင္းလို၊ စင္ကာပူလို ကုန္ေခ်ာစက္႐ံုေတြရွိၾကည့္ပါလား။ ေရျခားေျမျခား၊ တိုင္းတစ္ပါးကိုသြားဖို႔ဆိုတာ စိတ္ကူးထဲေတာင္ ထည့္ၾကမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ ေလာက္ပဲတုိးတက္ေခတ္မီေနပါေစ၊ ကိုယ့္ေဒသ၊ ကိုယ့္အရပ္မွာ ပဲ ေနခ်င္ၾကတာပါ။
ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္အျပစ္ က်ဴးလြန္တယ္ဆိုတာ ခိုင္လံုတဲ့ သက္ေသအေထာက္အထား လည္းမရွိ။ နယ္ပယ္အသီးသီးက ပညာရွင္ေတြက ေဝဖန္ေထာက္ ျပေနတဲ့ၾကားထဲက အျပစ္က်ဴး လြန္သူေတြလို႔ ပက္ပက္စက္စက္ အမိန္႔ခ်ပစ္ခဲ့တာက အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္လြန္းပါတယ္။ အခု ေတာ့ျမင္သြားၾကၿပီ။ တစ္ကမၻာ လံုးကျမင္သြားၾကၿပီ။ ဒီကေလး ႏွစ္ေယာက္က ဓားစာခံေတြျဖစ္ ၾကရတာလို႔။
တရားမွ်တမႈဆိုတာ တစ္ နည္းအားျဖင့္ အမွန္ဓမၼသစၥာ လမ္းေၾကာင္းပါ။ မမွန္ကန္တာ၊ မမွ်တတာေတြက အမွန္ဓမၼလမ္း ေၾကာင္းကေန ေသြဖည္သြားတဲ့ အဓမၼလမ္းေၾကာင္း။ အရွက္နဲ႔ သိကၡာအတြက္ အဓမၼျပဳမူပစ္လိုက္ရတာက ေနာက္ထပ္ရွက္ရ တဲ့ အရွက္တစ္ခုပါ။ တစ္ရွက္ကေန ႏွစ္ရွက္ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကံအေၾကာင္းမလွစြာ သူတို႔လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ အရွက္ေတြအတြက္ အသက္ေသေပးရေတာ့ မတဲ့ေလ။မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ မွ ျဖဴစင္တဲ့အသက္ႏွစ္ ေခ်ာင္းကို အစေတးမခံႏုိင္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ မွမျဖစ္ႏိုင္။
ေက်းဇူးတင္ ခ်ီးက်ဴးခ်င္ စရာေကာင္းတာကေတာ့ ထုိင္း ေရွ႕ေနေကာင္စီပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေက်း ဇူးတင္ဖို႔၊ ခ်ီးက်ဴးဖို႔ကိုဆက္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမွာပါပဲ။ သူတို႔ လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္း လက္ဝါးခ်င္း ႐ိုက္၊ စည္းဝါးကိုက္ထားသလားဆုိ တာလည္း မသိႏိုင္ဘူးေလ။ ကြၽန္မတို႔ျမန္မာေတြ အင္အားေတြသံုးရ မယ္။ လူထုရဲ႕အင္အား၊အစိုးရရဲ႕အင္အား၊ ႏိုင္ငံတကာအသီးသီးေတြရဲ႕အင္အားေတြလိုအပ္တယ္။ အဲဒီအင္အားေတြကို အသံုးခ်ၾက ရေတာ့မယ္။ အဲဒီအင္အားေတြစု စည္းၿပီး အဓမၼမႈကိုတြန္းလွန္ပစ္ရ မွာ။ အမွန္တရားေတြကိုေဖာ္ထုတ္ ၾကရမွာ။ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ေလာင္း ေၾကးထပ္ရတဲ့ပြဲမွာ သမိုင္းေတြ မွန္ဖို႔အေရးႀကီးတယ္။ သမိုင္းေတြမွန္ဖို႔၊ ရာဇဝင္ေတြမ႐ိုင္းဖို႔ အားလံုးႀကိဳးစားၾကရေတာ့မွာ။ အခု ေတာင္ ကိုယ္တိုင္မက်ဴးလြန္ခဲ့ တဲ့အျပစ္အတြက္ အယူခံဝင္ေနရ တာကိုက ေတာ္ေတာ္ရာဇဝင္႐ိုင္း ေနပါၿပီ။ ။
Comments
Post a Comment