အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ အဖြဲ႕ ၀င္အင္အားေတာင့္တင္းေအာင္ ႀကိဳးပမ္းရ႐ိုးထံုးစံရွိေပမယ့္ ႏိုင္ငံ ေတာ္အဆင့္ တာ၀န္ေတြကို ထမ္း ေဆာင္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အဖြဲ႕အ စည္းေတြမွာေတာ့ ေတြးရမွာေတြ က
တစ္ပံုတစ္ပင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္အေနနဲ႔ တပ္မေတာ္သားအင္အားကို ျဖည့္တင္းရာမွာ တပ္မေတာ္သားစင္စစ္အျဖစ္ ရာ သက္ပန္တာ၀န္ထမ္းဖို႔အတြက္ ေရာ အရပ္ဘက္တာ၀န္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ဖို႔အတြက္ပါ ရည္ ရြယ္ၿပီး အင္အားျဖည့္တင္းတယ္ လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ ပိုင္းမွာေတာ့ တပ္မေတာ္ရဲ႕ အင္ အားျဖည့္ဆည္းမႈေတြဟာ အသြင္ေျပာင္းစျပဳလာခဲ့ပါတယ္။
၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုကာလ မွာ ‘‘သံုးေယာက္ေပါင္းမွ ဆယ္ တန္းမေအာင္သူေတြ’’လို႔ အေျပာ အဆိုခံခဲ့ရတာကို နာက်င္တဲ့အ တြက္ တပ္မေတာ္အေနနဲ႔ ပညာ တတ္မ်ားေမြးထုတ္ဖို႔ စတင္ႀကိဳး ပမ္းခဲ့တယ္လို႔လည္း တြက္ႏုိင္ပါ တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ ေဆးတကၠသိုလ္ဟာ အံုနဲ႔ က်င္းနဲ႔ ေသာ ဆယ္တန္းေအာင္မ်ားကို တပ္မေတာ္သားပညာတတ္မ်ား အျဖစ္ ေမြးထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ အရင္ က အရပ္ဘက္ေဆးတကၠသိုလ္ က ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြကိုပဲ စစ္ဘက္ကိုေခၚသံုးတာမ်ဳိး၊ စစ္ဘက္ေထာက္ပံ့ေၾကးနဲ႔ အရပ္ ဘက္ေဆးတကၠသိုလ္မွာ တက္ခဲ့ ၾကတဲ့သူေတြကို ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ စစ္ဘက္တာ၀န္ေပးတာမ်ဳိး လုပ္ ခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ကိုယ့္တပ္ထဲ မွာ ကိုယ့္တပ္ဆရာ၀န္ကို ကိုယ့္ ဘာသာေမြးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။
ေဆးတကၠသိုလ္ေတြမွာ တက္ခြင့္ျပဳမယ့္ ေဆးေက်ာင္းသားအ ေရအတြက္ဟာလည္း ၁၉၈၈ မ တိုင္ခင္ကနဲ႔စာရင္ ေလးငါးဆထိမ်ားလာခဲ့ပါတယ္။ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာေဆးတကၠသိုလ္မွာလည္း အေရအတြက္ ဦးစားေပးေမြးထုတ္မႈ ေတြ တိုးလုပ္လာပါတယ္။ တ ကယ္ေတာ့ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအတတ္ပညာရွင္ေတြကို အေရအ တြက္တိုးၿပီးေမြးထုတ္တာဟာ ႏိုင္ ငံတစ္ႏိုင္ငံအတြက္ ေကာင္းေပမယ့္ ကိုယ့္ႏုိင္ငံရဲ႕ အေျခခံအေဆာက္အအံုနဲ႔ ဘ႑ာေရးအေျခအေနေတြကို အေျခခံစဥ္းစားၿပီး မေမြးထုတ္ႏိုင္ရင္ ပညာတတ္လူပိုေတြ ေပၚထြက္ႏုိင္တာပါပဲ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈေတြ ပိုျဖစ္လာတာေပါ့။
အရင္က အရပ္ဘက္ေဆး တကၠသိုလ္ေတြမွာ ေက်ာင္းၿပီးရင္ ေတာင္ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာန ရဲ႕ လစ္လပ္ေနရာမရွိလို႔ အလုပ္ မရႏိုင္ဘဲ ျပည္ပကို ဦးေႏွာက္ယို စီးရင္ စီး၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆရာ၀န္ က်ဴရွင္ဆရာ၊ ဆရာ၀န္စီးပြားေရး သမားရယ္လို႔ ျပည္တြင္းမွာ ဦး ေႏွာက္ယိုစီးရင္ စီးဆိုၿပီး ျပႆနာ ေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ့ ၀န္ထမ္းဆရာ၀န္ကို လုပ္ ခ်င္စိတ္မရွိၾကေတာ့တဲ့အထိ ဌာနဆိုင္ရာ ႀကိဳးနီစနစ္ကဆိုးရြားလာ ရာက ေက်ာင္းၿပီးရင္လည္း ေဆး ကုသခြင့္လိုင္စင္ (ဆမ)မေပး ေတာ့ဘဲ ၀န္ထမ္းလုပ္မွ ဆမထုတ္ေပးဆိုတဲ့ ဥပေဒေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါ ဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ က်န္းမာေရးအေျခခံ အေဆာက္အအံုနဲ႔ က်န္းမာေရး ၀န္ႀကီးဌာန ဘတ္ဂ်က္ေတြနဲ႔ ေလ်ာ္ညီတဲ့ ဆရာ၀န္အေရအ တြက္ကို ခန္႔မွန္းျဖည့္စြမ္းခဲ့တာမ်ဳိး မလုပ္ဘဲ ဆရာ၀န္အေရအတြက္ တိုး႐ုံေတြးၿပီး ေဆးေက်ာင္းေတြ မွာ ေက်ာင္းသားေတြ တိုးေခၚခဲ့ တာရဲ႕ ျပႆနာပါ။
အခုစစ္ဘက္ဆိုင္ရာေဆး ေက်ာင္းရဲ႕ ျပႆနာကို စေတြ႕ရ တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ ပညာ တတ္စစ္ဆရာ၀န္ေတြကို ေမြး ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ စစ္ေဆး႐ုံဆို တာ အရပ္ဘက္ေဆး႐ုံေတြလို ရပ္တကာ ရြာတကာမွာ ဖြင့္ရ႐ိုးမရွိ ေတာ့ သူတို႔ကို ေနရာခ်ထားဖို႔မွာ အခက္အခဲျဖစ္လာတယ္နဲ႔ တူပါ တယ္။ စစ္အင္ဂ်င္နီယာေတြအ တြက္ကေတာ့ ဖြဲ႕စည္းပံုေနရာခ် ရတာ အခက္အခဲမရွိႏိုင္ဘူးေလ။ စစ္တပ္ဆိုတာ စစ္လက္နက္ ပစၥည္းနဲ႔ မကင္းေတာ့ စစ္အင္ဂ်င္ နီယာေတြဆိုတာ ထာ၀ရလိုအပ္ ေနမယ့္ ပညာရွင္ေတြပါပဲ။ စစ္ ဆရာ၀န္ေတြကိစၥကေတာ့ တစ္မ်ဳိးျဖစ္လာတာေပါ့။
ႏွစ္စဥ္လိုအပ္ခ်က္ထက္ ပို တဲ့အေရအတြက္ကို ေခၚယူေနတဲ့ စစ္ေဆးေက်ာင္းေတြဟာ သူ႕ လက္ကလြတ္ရင္ သြားစရာေနရာ သိပ္မရွိတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြကို ေမြး ထုတ္ေပးသလို ျဖစ္လာခဲ့သလား ဆိုတာ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ စစ္ေဆး႐ုံ၊ စစ္ေဆးေပးခန္းေတြ တိုးၿပီး ေဆာက္ဖို႔ ႀကံရင္ေကာလို႔ ေမး မယ္ဆို ေမးစရာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအတြက္ ဘတ္ဂ်က္၊ အဲဒီလို ေဆာက္ဖို႔ လိုအပ္ေနတဲ့ စစ္ေဆး ကုခံမဲ့သူစသျဖင့္ ဆက္စဥ္းစားစရာေတြ ရလာတာကို ေတြ႕ရပါမယ္။
ဒါေၾကာင့္ တပ္မေတာ္အေန နဲ႔ လတ္တေလာမွာ အဘက္ဘက္က ေျဖရွင္းစရာေတြ မ်ားလာေနရ တယ္လို႔ ယူဆႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တပ္မေတာ္အေနနဲ႔ ကာ ကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန ဘတ္ဂ်က္ ထဲမွာ တပ္မေတာ္သား စစ္စစ္ ေတြကိုပဲ ျဖည့္ဆည္းေမြးထုတ္ၿပီး တပ္မေတာ္စစ္စစ္အတြက္ လို အပ္မႈေတြကိုပဲ ျဖည့္တင္းမယ္ဆို ရင္ အခက္အခဲေတြ တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့က်လာႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္ အဖြဲ႕အစည္းမဆို၊ ဘယ္လူပုဂိၢဳလ္ မ်ဳိးမဆို အရာရာကို ျဖည့္ဆည္း ေပးႏိုင္မွာမဟုတ္တဲ့အတြက္သာ ကိုယ္ကြၽမ္းက်င္ရာကိုယ္လုပ္ၾက တဲ့ ထံုးစံရွိၾကတာပါ။ ကြၽမ္းက်င္ ရာ လိမၼာဆိုတာမို႔ မကြၽမ္းက်င္တဲ့ အရာေတြကို လိုက္လုပ္တာဟာ မလိမၼာရာက်ပါတယ္။ တပ္အေန နဲ႔ ကိုယ္ကြၽမ္းက်င္ရာဟာ စစ္စြမ္း ရည္သာ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ စစ္စြမ္းရည္ျပည့္၀တဲ့ စစ္သားေတြကိုပဲ ေမြးထုတ္ျဖည့္ဆည္းတာဟာ လိမၼာတဲ့ အဆံုးအျဖတ္ပါ။
မလိုအပ္ဘဲ အင္အားျဖည့္ တင္းတဲ့အခါ အဲဒီလူေတြအတြက္ အစစတာ၀န္ရွိသလို ျဖစ္ရတာမို႔ သူတို႔ကို အဆင္ေျပေျပေနရာမခ် ႏိုင္ရင္ ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ ကိုယ့္ကို ပဲ႐ွဴးျပန္ပတ္ရတာေပါ့။ အခုလို အရပ္ဘက္က လက္မခံလို႔ ဆက္မပို႔ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်ိန္မွာ လ်ာထားစစ္ဆရာ၀န္ ေဆးအမႈထမ္းက ၄၈၄ ဦးက်န္ေနတယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီလူေတြေနရာက ၾကည့္ရင္လည္း အဆင္မေျပႏိုင္ပါဘူး။ နဂိုကမွ ဒီႏွစ္ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ေနာက္ ႏွစ္ အလုပ္မရႏိုင္၊ လုပ္သက္ ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္မွ အဆင့္ျမင့္ရာထူး ေလးမွန္းႏုိင္ၾကတဲ့ အရပ္ဘက္က ဆရာ၀န္ေတြေနရာကၾကည့္ရင္ လည္း အဆင္မေျပပါဘူး။ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားရင္ ဒီေန႔ျဖစ္တဲ့ ျပႆ နာဟာ အရပ္ဘက္က်န္းမာေရး အမႈထမ္းေတြနဲ႔ စစ္ဘက္နဲ႔ ျဖစ္တဲ့ ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္ ျပႆနာက တပ္မေတာ္ရဲ႕ ျပႆ နာသာ ျဖစ္ပါတယ္။
တပ္မေတာ္အေနနဲ႔ ကိုယ့္ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ လိုအင္ကိုအတိ အက်ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ၿပီး ပညာ တတ္စစ္သည္ေတြကို ေမြးထုတ္ တာမ်ဳိးမလုပ္ခဲ့ဘဲ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီး ထဲမွာ စစ္ႏိုင္ငံငယ္သေဘာနဲ႔ ဘယ္လိုပညာရွင္မဆို တပ္မ ေတာ္သားအေနနဲ႔ ေမြးထုတ္ႏုိင္ ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့မႈရဲ႕ ရလဒ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ အေရအတြက္မွ သည္ အရည္အခ်င္းသို႔လို႔ ေတြးခဲ့ တာလည္းပါတာေပါ့။ အရည္အ ခ်င္းမရွိတဲ့ အေရအတြက္ေတြမ်ား သထက္မ်ားလာရင္ အရည္အ ခ်င္းဘက္ ျပန္လွည့္ဖို႔ သိပ္ခက္ပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မအရင္က အျပင္ေဆးခန္းတစ္ခုမွာ ထိုင္စဥ္ မွာ စစ္ေဆးေက်ာင္းမွာ စာသင္ ေနတဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ အ ျပင္ေဆးခန္းမွာ တိတ္တိတ္က ေလး ေဆးခန္းလာထိုင္တာနဲ႔ ဆံု ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တပ္ထဲက ေအဖိုး စကၠဴထုတ္ကိုယူလာၿပီး ကြၽန္မကို ေရာင္းတာမ်ဳိး ႀကံဳဖူးေတာ့ သူ႔ တပည့္ေတြကို ဘယ္လိုသင္မလဲ ဆိုတာေတြးပူဖူးပါရဲ႕။
တကယ္ေတာ့ ေရရွည္မွာ ကာကြယ္ေရးဘတ္ဂ်က္ဟာ ဘယ္လိုခရီးဆက္မလဲ။ ကာကြယ္ေရး အေျခခံအေဆာက္အအံုေတြမွာ စစ္ဆရာ၀န္အေယာက္တိုင္းကို ဒူးေနရာဒူး ေတာ္ေနရာေတာ္ခ် ထားႏိုင္ဖို႔ ဘာေတြက စိန္ေခၚမႈ ျဖစ္လာမလဲဆိုတာေတြကို ေမွ်ာ္ ၾကည့္ၿပီး တပ္မေတာ္ရဲ႕ ပညာ တတ္ေမြးထုတ္ေရးစီမံကိန္းကို အဲဒါနဲ႔အညီ ျပန္လည္ျပဳျပင္ေရးဆြဲ ဖို႔ အခ်ိန္က်ေနၿပီထင္ပါတယ္။ ဒါ မွလည္း အခ်ိန္မေႏွာင္းခင္မွာ ဘာမဆို အကုန္လုပ္ၿပီး ဘယ္မွာမွ ေနရာမက်ဘူးလို႔ အထင္ခံေနရတဲ့ အျဖစ္ကေန စစ္စြမ္းအားျပည့္ တပ္မေတာ္စင္စစ္ျပန္ျဖစ္မွာ မ ဟုတ္ပါလား။။
Comments
Post a Comment