ေမာင္စြမ္းရည္ – စာေဟာဆရာ၊ စာေရးဆရာ ဦးေအာင္သင္း (ရန္သူကို မိတ္ေဆြဖြဲ႔ျခင္း) ၂၈၊၁၀၊၂၀၁၄

 ေအာက္တိုလာ ၂၈

ကြယ္လြန္သူ စာေရးဆရာၾကီး ဒဂုန္တာရာရဲ႕ ဘ၀ေနာက္ဆံုးပိုင္းမွာ တေလွ်ာက္လံုး ေရးသား ေျပာဆိုသြားတဲ႔ “ရန္သူကို မိတ္ေဆြဖြဲ႔ျခင္း” ဆိုတဲ႔ စကားေလးကို သတိရမိပါတယ္။ ကိုေအာင္သင္း နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ လူပုဂၢိဳလ္ခ်င္း နင္ပဲငါစ မေျပာဖူးၾကေပမယ္႔ အျပန္အလွန္ စာေပတိုက္ပြဲ ဆင္ခဲ႔ၾကသူခ်င္းမို႔ အျပင္ စာဖတ္ပရိတ္သတ္က “ရန္သူ” ေတြလို႔ ဆိုတတ္ၾကပါတယ္။ စာေပ အယူအဆခ်င္း မတူၾကတာပါ။ ခုလို တျပည္တရြာစီျခားၿပီး ေနၾကတဲ႔ အခါမွာေတာ႔ လူႀကံဳတိုင္း၊ စာႀကံဳတိုင္း ေမတၱာစကားေတြ ဖလွယ္ေနခဲ႔ၾကရာက ကၽြန္ေတာ႔ထက္ အသက္ ၁၀ ႏွစ္မွ် ပိုၾကီးတဲ႔ ဦးေအာင္သင္းက အရင္ လူ႔ေလာကထဲက ထြက္ခြာသြားျဖင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုေအာင္သင္းက ေတာင္တြင္းၾကီး ဇာတိမို႔ “ေတာင္တြင္းက ေအာင္သင္း” လို႔ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေခၚေလ႔ရိွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မူလတန္း ေက်ာင္းသားအရြယ္မွာ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ေတာ႔ သူက လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ေပါ႔။ ေတာခို ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ဆက္လို႔ ဆိုထင္ပါရဲ႕။ အစိုးရက ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်တာကို ခံခဲ႔ရဖူးပါတယ္။ သူေက်ာင္းသား အရြယ္မွာ ေထာင္က်ခဲ႔ပံုကို ေဆာင္းပါးေရးၿပီး မဂၢဇင္းထဲကို ထည္႔ရာက စာေပေလာကထဲကို ေျခခ်မိခဲ႔တာလို႔ သိရဖူးပါတယ္။
ကိုေအာင္သင္း ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ျမန္မာစာဌာနမွာ နည္းျပဆရာ ၀င္လုပ္ေတာ႔ ေမျမိဳ႕ ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္း (စစ္တကၠသိုလ္) ကို ျမန္မာစာ ဆရာအျဖစ္ တာ၀န္ေပးျခင္း ခံရပါတယ္။ ေမာင္သုက ေခၚ ဗိုလ္ၾကီးဘေသာင္း ရဲ႕ ေနရာကို ဆက္ခံရတာပါ။ ဒါေၾကာင္႔ နယ္တကာမွာ စစ္ဗိုလ္တပည္႔ေတြ ရိွေနၿပီး ပါတီေကာင္စီ အၾကီးအကဲေတြအျဖစ္ တာ၀န္ယူၾကပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕ ဆရာနဲ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြသြားရတာ လံုျခံဳမွဳ ရိွတယ္လို႔ အဆို ရိွေပမယ္႔ သူ႔ခမ်ာလဲ မၾကာခဏ သတိေပးခံရၿပီး မင္းမ်က္မင္းဒဏ္နဲ႔ မကင္းခဲ႔ရွာပါ။
ကိုေအာင္သင္းက ျမန္မာစာဌာနမွာ စာေပသမားတဦးအျဖစ္နဲ႔ ဌာနရဲ႕ နံရံကပ္ စာေစာင္ကို ဦးစီးရဖူးပါတယ္။ စာေစာင္ထဲမွာ “ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္” ဆိုတာ ပါသြားလို႔တဲ႔၊ အေရးယူခံရၿပီး တကၠသိုလ္ ဘာသာျပန္ဌာနကို အေျပာင္းခံခဲ႔ရဖူးပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ စာေရးဆရာ အမည္ခံကတည္းက မင္းျပစ္မင္းဒဏ္နဲ႔ မေ၀းေတာ႔တာပါဘဲ။
ကိုေအာင္သင္း ေမျမိဳ႕စစ္တကၠသိုလ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔က မႏၱေလး တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းသားအျဖစ္နဲ႔ စာေပလွဳပ္ရွားမွဳေတြ လုပ္ေနတဲ႔ ကာလေပါ႔။ တင္မိုး၊ ေမာင္သိန္းဆိုင္ တို႔နဲ႔ ကိုေအာင္သင္းနဲ႔ အဲဒီကာလ တေလွ်ာက္ကတည္းက သိရိွ ကၽြမ္း၀င္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ သူရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားခဲ႔ပါၿပီ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ျမန္မာစာဌာနက စာေပသမားေတြ ျဖစ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ (ဦးေဇာ္ျမင္႔)၊ မင္းေမာ္ (ဦးထြန္းျမင္႔) စတဲ႔ ဆရာမ်ားနဲ႔ အုပ္စုဖြဲ႔မိသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တေတြက အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာအသင္းမွာ ေမာင္သာႏိုး၊ တင္မိုး၊ ေမာင္စြမ္းရည္၊ ေမာင္မိုးသူ စသျဖင္႔ အုပ္စုတစု ျဖစ္တည္လာခဲ႔ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာအသင္းဆိုၿပီး အခိုင္အမာ ဖြဲ႔စည္းထားတယ္။ လူထုဦးလွ၊ ေဒၚအမာတို႔က ဦးေဆာင္တယ္။ ဦးလွက ဥကၠဌ၊ ေမာင္သာႏိုးက အတြင္းေရးမွဳး၊ က်န္တာေတြက အမွဳေဆာင္ အဖြဲ႔၀င္ေတြေပါ႔။ ႏွစ္စဥ္စာဆိုေတာ္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္ က်င္းပေတာ႔ ရန္ကုန္မွာ တခါက လုပ္ခဲ႔သလို ျပဇာတ္ကတာေတြ မလုပ္ေတာ႔ဘဲ သက္ၾကီး စာေရးဆရာၾကီးမ်ား ကန္ေတာ႔ပြဲနဲ႔ စာတမ္းဖတ္ပြဲ ပူးတြဲ ျပဳလုပ္ပါတယ္။
မႏၱေလးမွာ သက္ၾကီး ၀ါၾကီး စာေရးဆရာနဲ႔ စာေပပညာရွင္ၾကီး ေတြ အမ်ားၾကီးရိွပါတယ္။ ေရႊဥေဒါင္း၊ ျမမ်ိဳးလြင္၊ ေရႊျပည္ဦးဘတင္၊ ေက်ာက္စာ၀န္ ဦးျမ၊ စစ္ကိုင္း ဦးဘိုးသင္း၊ ေရႊကိုင္းသား ဦးေသာဘိတ စသျဖင္႔ ရိွပါတယ္။ ဆရာၾကီး သၡင္ကိုယ္ေတာ္မိွဳင္းတို႔၊ ဆရာၾကီး မဟာေဆြတို႔ မကြယ္လြန္ခင္က ဆိုရင္ သူတို႔ကိုပါ ထည္႔သြင္း ကန္ေတာ႔ၿပီး ေစာင္း၊ ပင္နီစ၊ ေမႊးပြ တဘက္ စတဲ႔ ကန္ေတာ႔ပြဲမ်ားကို ပို႔ေပးပါတယ္။ သဘာပတိ အဖြဲ႔မွာေတာ႔ ျမန္မာစာပါေမာကၡ ဦးခ်မ္းျမ၊ ပါေမကၡခ်ဳပ္ ဦးေက်ာ္ရင္၊ ေဒါက္တာ သန္းထြန္း၊ လူထုဦးလွ တို႔ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ၾကပါတယ္။ စာတမ္းတင္သြင္းသူေတြကေတာ႔ ေမာင္သာႏိုး၊ ေမာင္စြမ္းရည္၊ တင္မိုး၊ ေမာင္သိန္းဆိုင္ စတဲ႔ လူငယ္ပိုင္းကေပါ႔။ စာတမ္းေတြကို စာအုပ္အျဖစ္ ပံုႏိွပ္ထုတ္ေ၀ေတာ႔ ကိုေအာင္သင္းတုိ႔ အစုက ေ၀ဖန္ပါတယ္။
ကိုေအာင္သင္းက အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာအသင္းက စာတမ္းေတြဟာ စာတမ္းအဂၤါနဲ႔ မညီဘူးတဲ႔။ (ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ၊ ေအာက္ေျခမွတ္စု “မွတ္ႏုတ္” ေတြ မပါလို႔လားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေရးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဖတ္ၾက၊ တင္သြင္းၾက တာဆိုေတာ႔ စာထဲမွာဘဲ “ဘယ္ကစာ” ဆိုတာ တပါတည္း ညႊန္းခဲ႔တာပါလို႔လဲ ရွင္းျပတယ္။) ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာတမ္းေတြထဲက ျပည္သူ႔စာေပ သေဘာတရားေတြကို ေ၀ဖန္တယ္။ (ကၽြန္ေတာ္က “ကိုယ္႔လူဟာ စစ္စံုေထာက္ ၀တၳဳေတြ ေရးေနတဲ႔ ဒိုင္းေညွာင္႔ စာေရးဆရာပါ။ ျပည္သူ႔စာေပကိစၥေတြမွာ ၀င္မပါနဲ႔လို႔ ေခ်ပပါတယ္။) မင္းေမာ္က ေမာင္သာႏိုးကို “ဘာသာေဗဒ ဇီးရိုး” လို႔ ေ၀ဖန္ေတာ႔တယ္။ (သူဘဲ ဇီးရိုးျဖစ္သြားခဲ႔ပါတယ္။) ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္စဥ္ စာေပတုိက္ပြဲေတြ ဆက္သြားလိုက္တာ ၁၀ ႏွစ္မကၾကာရွည္ခံပါတယ္။ စစ္အစိုးရလဲ တက္ေရာ အဖြဲ႔အစည္းေတြလဲပိတ္။ စာတမ္းဖတ္တာေတြလဲ ပိတ္လိုက္ေတာ႔မွ စာေပတုိက္ပြဲေတြ ရပ္သြားခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။
စစ္အစိုးရက ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းေတြကို ျပည္သူပိုင္ သိမ္းလိုက္ေတာ႔ အလြတ္ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ အစိုးရ၀န္ထမ္းဘ၀နဲ႔ ရန္ကုန္ပညာေရးသုေတသန ဌာနကို ေျပာင္းရတယ္။ ျမိဳ႕နယ္တုိင္းမွာ “စာေပလုပ္သား” ဆိုၿပီး ေပၚလာျပန္ေတာ႔ ျမိဳ႕နယ္တုိင္းက ဖိတ္လို႔ စာေရးဆရာေတြ ခြဲတမ္း မေလာက္ေအာင္ အဖိတ္အၾကားခံရပါတယ္။ ဒီကာလမွာ ကိုေအာင္သင္းလို စကားေျပာေကာင္းတဲ႔ ေက်ာင္းဆရာ စာေရးဆရာေတြဟာ ပြဲတိုင္းေက်ာ္ ျဖစ္လာခဲ႔ပါတယ္။  ျမသန္းတင္႔၊ ေက်ာ္ေအာင္၊ မင္းေက်ာ္၊ နတ္ႏြယ္၊ ၿငိမ္းေက်ာ္ တို႔ဟာ ကိုေအာင္သင္းနဲ႔ အတြဲအဖက္ေတြေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ၊ ပါရဂူ၊ ေမာင္သာႏိုး၊ တင္မိုး စတဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ နီးစပ္ရာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားနဲ႔ လိုက္ပါတယ္။ ကိုေအာင္သင္းနဲ႔ေတာ႔ တခါမွ မတြဲခဲ႔ဖူးပါ။ ကၽြန္ေတ္ာက အေဟာအေျပာထက္ အေရးသန္ပါတယ္။ ကိုေအာင္သင္းက အေရးထက္ အေဟာ အေျပာ သန္ပါတယ္။ (ဆရာေဇာ္ဂ်ီကလဲ ဒီလိုဘဲ မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ႔ဖူးပါတယ္။)
မၾကာခင္ ကာလအတြင္းမွာ ကိုေအာင္သင္းနဲ႔ အတြဲေတြျဖစ္တဲ႔ ျမသန္းတင္႔၊ ေက်ာ္ေအာင္၊ မင္းေက်ာ္၊ ၿငိမ္းေက်ာ္၊ နတ္ႏြယ္ တို႔က ေရွ႕ဆင္႔ ေနာက္ဆင္႔ ကြယ္လြန္သြားၾကရွာပါတယ္။ တေန႔ေတာ႔ ကိုေအာင္သင္းကိုယ္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္႔အိမ္ကို မေရာက္စဖူး ေရာက္လာၿပီး လယ္ေ၀းကို ေဟာေျပာပြဲသြားဖို႔ ဖိတ္ၾကားလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ဇနီက ထိတ္လန္႔တၾကားနဲ႔ ၀င္ၿပီး ဟန္႔တားပါတယ္။ “ေအာင္မေလး။ မလုပ္လုိက္ပါနဲ႔ ဆရာရယ္။ ဆရာတို႔ ႏွစ္ေယာက္က အျမဲတမ္း တျခိမ္းျခိမ္း ရန္ျဖစ္လာခဲ႔ၾကတာ။ ေဟာေျပာပြဲမွာ နပမ္းထလံုးေနၾကမွျဖင္႔ ၾကီးေကာင္ၾကီးမွ အရွက္ကြဲကုန္ၾကပါလိမ္႔မယ္” တဲ႔။ ဒီေတာ႔ ဦးေအာင္သင္းက “ဒီမွာ ဆရာမၾကီး။ ခင္ဗ်ားေယာကၤ်ားက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဆဲလိုဆဲ၊ ရိုက္လိုရိုက္၊ ကၽြန္ေတာ္ခံပါ႔မယ္။ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္ေစရပါဘူး” လို႔ အေသအခ်ာ အခါခါ ေတာင္းပန္မွ ထဲ႔လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဦးေအာင္သင္းနဲ႔ ေမာင္စြမ္းရည္နဲ႔ ပထမဆံုး အတူႏႊဲျဖစ္သြားခဲ႔ပါတယ္။
ေနာက္မွ သိရတာက အဲဒီလို တြဲဖက္ေပးလိုက္တာက ခ်စ္ဦးညိဳတဲ႔။ သူ႔ကို သြားဖိတ္ေတာ႔ မလိုက္အားလို႔ “ဆရာေမာင္စြမ္းရည္နဲ႔ သြားပါ။ သူ႔စာကသာ ရန္ျဖစ္တာ။ လူက ရန္မျဖစ္တတ္ဘူး။” လို႔ အာမခံၿပီး တြဲခိုင္းလိုက္သတဲ႔။ မီးရထားနဲ႔ ခရီးသြားၾကေတာ႔ ပထမဆံုး ျပႆနာက ရထားထြက္ထြက္ျခင္း ႀကံဳရတယ္။ “ကိုစြမ္းရည္ ခင္ဗ်ားက လူထုဦးလွရဲ႕ သားတပည္႔ဆိုေတာ႔ ခင္ဗ်ားေရွ႕မွာ အရက္ေသာက္ရမွာ အားနာပါတယ္။ ခြင္႔ျပဳပါ။” လို႔ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ၿပီး သူ႔လြယ္အိတ္ထဲက အရက္ျဖဴပုလင္းနဲ႔ ေရပုလင္းကို ထုတ္၊ ဖန္ခြက္ထဲ ထည္႔ၿပီး ေရာစပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားပါတယ္။ ရထားကလဲ လွဳပ္လွဳပ္၊ ကိုင္ရတာက သံုးခုဆိုေတာ႔ မႏိုင္မနင္းေပါ႔။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ဖန္ခြက္ကို ကိုင္ေပးလိုက္တယ္။ သူက ေရနဲ႔ အရက္ျဖဴကို ခ်ိန္ဆၿပီး ေရာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က သူနဲ႔ ဆရာ ျမသန္းတင္႔ ဆက္ဆံေရးကို ေမးေနတာ။ “ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးသမား ဘယ္လို ဆက္ဆံခဲ႔ၾကသလဲ” လို႔ ေမးေတာ႔ “ကၽြန္ေတာ္က ကြန္ျမဴနစ္ ဆန္႔က်င္ေရးလဲ မဟုတ္။ ႏိုင္ငံေရး ဆန္႔က်င္ေရးလဲ မဟုတ္။ ႏိုင္ငံေရး မဲ႔သူပါ။” လို႔ အဂၤလိပ္လို ေျဖပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူေျပာတာကို စိတ္၀င္စားရင္း အမွတ္တမဲ႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ထဲက ဖန္ခြက္ကို ေမာ႔ေသာက္ေနမိတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို အံ႔အားသင္႔ၿပီး ၾကည္႔ေနရင္းက ဖန္ခြက္ထဲကို အရက္နဲ႔ ေရနဲ႔ ထပ္ျဖည္႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ေမာ႔ခ်လိုက္ေတာ႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ “ကို…ကို…ကိုစြမ္းရည္။ ကၽြန္ေတာ္ဖို႔ နည္းနည္းခ်န္ပါဦး။” လို႔ ေျပာလိုက္ရွာပါတယ္။ “ဟာ ေဆာရီးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ေယာင္ၿပီး ေမာ႔လိုက္မိတာပါ။” ဆိုၿပီး သူ႔ခြက္ကို ျပန္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူကလဲ “ေဆာရီးဗ်ာ ခင္ဗ်ားက ဦးလွသားတပည္႔ရင္းဆိုေတာ႔ လံုး၀မထင္မိလို႕။ ကၽြန္ေတာ္က လမ္းစာအျဖစ္ ဘိလပ္ေရပုလင္းေလးနဲ႔ဘဲ ယူခဲ႔မိတယ္။ လမ္းမွာ ကုန္သြားရင္ ၀ယ္လို႔ကလဲ မရေတာ႔ ထိတ္လန္႔သြားမိလို႔၊ ငါေတာ႔ ငတ္ေတာ႔မွာဘဲ ဆိုၿပီး ခင္ဗ်ားကို တားလိုက္ရတာပါ” တဲ႔။ အဲဒီလို ေျပာၿပီး သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို “သေဘာက်သြားၿပီ။” ဆိုၿပီး ခ်ီးက်ဴး ႀသဘာျပဳရွာပါတယ္။ (ကၽြန္ေတာ္ ေယာင္တတ္တာကိုလဲ လန္႔သြားပံုရပါတယ္။)
လယ္ေ၀းေရာက္ေတာ႔ ေက်ာင္းေတြမွာ အနီးကပ္ဆယ္တန္း ျမန္မာစာ ပို႔ခ်တာေတြ လုပ္ပါတယ္။ ျမိဳ႕လူထုက ေမာင္စြမ္းရည္ ဟာ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ ျပဳစုေရး ေကာ္မတီအတြင္းေရးမွဴး၊ အေျခခံပညာေရးက ေက်ာင္းဆရာမွန္း မသိၾကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေဟာဖုိ႔ မခိုင္းဘူး။ သူေဟာေျပာေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေနရံုပါဘဲ။ ညက် ကၽြန္ေတာ္က “ေရွ႕ထြက္” ေဟာေျပာၿပီး သူေျပာတာကိုဘဲ ထိုင္နားေထာင္တယ္။ တကယ္က ရပ္ကြက္ေဟာေျပာပြဲေတြမွာ သူေဟာေျပာတုိင္း ကၽြန္ေတာ္က လုိက္နားေထာင္တယ္။ သူနဲ႔ မရင္းႏွီးလို႔ သူ႔ကို ႏွဳတ္မဆက္ဘူး။ တပ္ၾကပ္ေမာင္ထူးနဲ႔ ဗိုလ္ေသာ္က တို႔ပါရင္ သူတို႔ကို ခဏ၀င္ႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ပရိတ္သတ္ထဲက နားေထာင္တယ္။ အလြန္ရယ္ရပါတယ္။ ဘယ္ေတာ႔ ေျပာေျပာ (ေျပာတာ ထပ္ေနေပမဲ႔) ရယ္ရတာပဲ။ “သံပုရာသီး၊ သံပုရာသီး” ဆိုၿပီး သံပုရာသီးသည္ ေအာ္ပံုကို ေျပာတိုင္း သူ႔ေလယူေလသိမ္းနဲ႔ မ်က္ႏွာ အမူအရာကို ၾကည္႔ၿပီး ရယ္ရတာ ခ်ည္းပါဘဲ။ ခုလဲ ဒါကို ထပ္ေျပာျပန္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဆို ေရွ႕ကေန “ဖင္ေဆာင္႔” ရယ္ေတာ႔တာဘဲ။ သူ႔ကိုလဲ ေျပာထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ား ပြဲေတြ အျမဲနားေထာင္တာလို႔။ သူေျပာပံုေတြလဲ ျပန္ေျပာျပဖူးတယ္။ သူက အံ႔ႀသတယ္။ ခုလဲ ကၽြန္ေတာ္ ေဆြ႔ေဆြ႕ခုန္ရယ္တာကို ၾကည္႔ၿပီး သူကလဲ ရယ္တယ္။ “ေကာ္မတီ လူၾကီးမင္းမ်ား ခင္ဗ်ား။ ကိုစြမ္းရည္က ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာေတြ ခဏခဏ နားေထာင္ဖူးတယ္။ ဒါလည္း သူက ၾကားဖူးၿပီးသား ျဖစ္လ်က္နဲ႔ ဣေျဒမရေအာင္ ရယ္ေနေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဆက္ေျပာလို႔ မရေတာ႔ဘူး။ သူ႔ကို အိပ္ရာထဲပို႔ေပးေတာ္ မူၾကပါ” လို႔ ပန္ၾကားလို႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ပဲ အိပ္ရာထဲ သြားၿပီး နားေထာင္ရပါတယ္။ ေန႔ခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္က အိပ္ေရး၀ၿပီးသားဆိုေတာ႔ သူအျပန္ထိ ေစာင္႔ပါတယ္။
ေဟာေျပာၿပီးေတာ႔ ညည္႔နက္လွၿပီ။ သူလဲ ေမာဟိုက္ေနၿပီ။ အပန္းေျဖ၊ နည္းနည္းပါပါး စားေသာက္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲကို ၀င္လာတယ္။ ခ်က္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးက ကုတင္ေပၚကို ပစ္လွဲခ်လုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတ္ာထထိုင္လိုက္ေတာ႔ “ဟာ ကိုစြမ္းရည္ မအိပ္ေသးဘူးလား” တဲ႔။ “အိပ္ယာထဲက နားေထာင္ေနတာေလ။” ဆိုၿပီး စကား ေျပာပါတယ္။ သူက “ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္ေသာက္မယ္၊ ရရဲ႕လား” တဲ႔။ “ရတယ္” ေျပာၿပီး သူေဆးလိပ္မွိန္းေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စကားဆက္ေျပာရင္း သူ႔ကုတင္ေဘးအစြန္းကို ကူးၿပီး ထိုင္တယ္။ ဦးျမသန္းတင္႔နဲ႔ ဦးတင္မိုးအေၾကာင္းေတြ၊ ဘယ္လို ဘယ္ညာ ဆက္ေမး၊ ဆက္ေျပာေနတယ္။ ေျပာရင္း အားမလိုအားမရ ျဖစ္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကိုယ္ေပၚကို လက္တစ္ဖက္ခြေက်ာ္ၿပီး ေထာက္ရင္း စကားဆက္ပါတယ္။ သူက မ်က္လံုးေမွးေနရာက “ကို…ကို…ကိုစြမ္းရည္ ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀စကားေျပာလို႔မရေတာ႔ဘူး။ ေန႔လည္က ခင္ဗ်ား အိပ္ေနေတာ႔လဲ မအိပ္ရဘူး။ တေနကုန္ ေဟာရ၊ ေျပာရလို႔ ေမာလွၿပီ။ အိပ္ပါရေစေနာ္” လို႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေလသံေလးနဲ႔ ေတာင္းပန္ရွာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔္ ကုတင္ဘက္ကို ျပန္သြားအိပ္လိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဘဲ တေခါေခါနဲ႔ သူ႔အရင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသတဲ႔။
(၁) သူ႔ဖန္ခြက္ကို ကၽြန္ေတာ္႔လက္က ျပန္ေတာင္းယူရတာရယ္
(၂) ေဟာေျပာပြဲမွာ သူ႔ေရွ႕က အေႏွာင္႔အယွက္ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေနမိလို႔ သူေဟာေျပာ မရတာရယ္
(၃) သူအိပ္လို႔ မရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အေပၚ ခြၿပီး ညည္႔နက္သန္းေခါင္ေက်ာ္ စကားေျပာတာရယ္။
ဒီသံုးခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အေပၚ အႏိုင္ယူခဲ႔တာလို႔ ၾကြားပါတယ္။ အဲဒါကို ခ်စ္ဦးညိဳက တကူးတကန္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီလာၿပီး ေမးတယ္။ “ဟိုလူၾကီး သူမ်ားကို ႏိွပ္စက္တာ။ အခု ဆရာစြမ္းနဲ႔က်မွ သူခံရၿပီ။ ၀မ္းသာတယ္” လို႔ ေၾကြးေက်ာ္ၿပီး ကိုုေအာင္သင္းကို လွမ္းေခၚၿပီး ဟံသာ၀တီအ၀ိုင္းနားေလးက လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ “ဘယ္႔ႏွယ္႔လဲ ဆရာစြမ္းနဲ႔ တြဲရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား” လို႔ ေမးပါတယ္။ ကိုေအာင္သင္းက ရွံဳ႕မဲ႔ၿပီး ဦးလွ တပည္႔ကကြာ ငါ႔ခြက္ကို လုေသာက္တယ္။ ငါေဟာေျပာတာလဲ မေျဖာင္႔ေအာင္၊ ငါအိပ္လို႔လဲ မရေအာင္ ႏိွပ္စက္တယ္ကြာ” လို႔ ရင္ဖြင္႔ပါတယ္။ ခ်စ္ဦးညိဳက ဒီလူၾကီး ခံရတာ ၀မ္းသာတယ္။ ဒီလိုတြဲဖို႔ ကၽြန္ေတာ္က စီစဥ္ေပးလိုက္တာ။ ဂုဏ္ျပဳပါတယ္ဆိုၿပီး ပြဲၾကီး တစ္ခုနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳပါတယ္။
တကယ္ေတာ႔ လူခ်င္း မဆံုရလို႔သာ ခပ္တန္းတန္း ျဖစ္ေနခဲ႔ၾကတာပါ။ ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တြဲျဖစ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရြာက ေရတြင္းေတြဟာ အေတာင္ ၅၀ ေလာက္နက္တယ္။ ရြာမွာ ႏွင္းဆီပင္တို႔၊ ပိေတာက္ပင္တို႔ မျဖစ္ဖူးခဲ႔ဘူး။ ကမာၻစစ္၊ ျပည္တြင္းစစ္၊  ျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ ၅၀ ေလာက္ မူလတန္းေက်ာင္း မရိွခဲ႔ဘူး ဆိုတာေတြကို အံ႔သူက အံ႔ႀသပါတယ္။ ရထားလမ္းလဲ မရိွဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ျမိဳ႕တက္ ေက်ာင္းေနခ်ိန္မွာ ျမိဳ႕တက္ ေက်ာင္းေနတဲ႔ “အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသား” ဆိုတာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ဘဲ ရိွခဲ႔တာဆိုတာ အံ႔ႀသပါတယ္။ စကား အလြန္ၾကြယ္တဲ႔ ကိုေအာင္သင္းက ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာခ်ည္း နားေထာင္ခဲ႔ရတယ္ ဆိုတာကို ခ်စ္ဦးညိဳက သေဘာက်တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က စင္ေပၚမွာ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ စကားေျပာညံ႔ပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း က်ေတာ႔ ရင္းႏွီးရင္ ရင္းႏွီးသလို ေျပာမိရင္ မနားတမ္းပါဘဲ။ ဒါကို ခ်စ္ဦးညိဳက သိၿပီးသားပါ။
ကၽြန္ေတာ္႔ကို ရွစ္ေလးလံုးကာလ ေနာက္ဆက္တြဲ အျဖစ္ ေထာက္လွမ္းေရး (၆) က ႏွစ္ခါ ေခၚစစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အေျခခံပညာေရး ဌာနမွာ ေက်ာင္းဆရာေတြကို စာၾကည္႔တုိက္ သင္တန္း ေပးေနရဆဲ ကာလမို႔ဆိုၿပီး စကားျပန္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္ထပ္ ျပန္ေခၚမွာ စိုးတာန႔ဲ နယ္သာလန္ႏိုင္ငံက အေရွ႕ေတာင္အာရွ စာေပတိုးတက္မွဳ ဆိုင္ရာ စာေပႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ ဖိတ္စာ ရရျခင္း ျပည္ပကို လစ္ထြက္ခဲ႔တာပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ ေထာင္မက်ဖူးတဲ႔ စာေရးဆရာ အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ က်န္ခဲ႔ပါတယ္။ ျပည္ပက လူၾကံဳေတြ လာတုိင္း ကိုေအာင္သင္းက မွာတယ္။ “ဆရာစြမ္း၊ ဆရာစြမ္းတုိ႔ ေနေကာင္းရဲ႕လား။” တဲ႕။ လူႀကံဳေတြကလဲ အံ႔ႀသစရာဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္တဲ႔ ကိုသာႏိုး၊ ကိုမိုးသူတို႔ဆီ ဘာမွာမလဲ မေမးၾကဘူး။ “ဆရာဦးေအာင္သင္း ဆီ ဘာမွာမလဲ။” တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ အဖိုးၾကီး ထံုးစံနဲ႔ “ေမတၱာပို႔လ်က္ရိွေၾကာင္း” အျမဲမွာပါတယ္။ စာေပေလာကမွာ တေလွ်ာက္လံုး စာေပတိုက္ပြဲ ႏွံခဲ႔ၾကသူႏွစ္ဦးရဲ႕ ေပါင္းစည္းမိျခင္းပါဘဲ။
ကိုေအာင္သင္းကို အျပင္ပန္းၾကည္႔ရင္ လူေတြရဲ႕ မွတ္ခ်က္က “လူစြာ၊ လူမာ” တဲ႔။ ေမာင္စြမ္းရည္ကိုလဲ သူေရးတဲ႔ စာၾကည္႔ၿပီး “လူစြာ၊ လူမာ” တဲ႔။ ဒါကို အဆင္းသိျဖစ္တဲ႔ ခ်စ္ဦးညိဳက ခ်ိတ္ေပးလိုက္တာ။ ဒီလူႏွစ္ေယာက္ဆံုမိရင္ ရန္ျဖစ္ၾကေတာ႔မယ္လို႔ ထင္ေပမယ္႔ လည္ပင္းဖက္ၿပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျပန္လာခဲ႔ၾကတယ္။ ကိုေအာင္သင္း ကၽြန္ေတာ္႔အေပၚ သီးခံခဲ႔ပံုကို ခ်စ္ဦးညိဳက ဂုဏ္ျပဳသလို ကၽြန္ေတာ္က ကိုေအာင္သင္းအေပၚ “အႏိုင္က်င္႔” ခဲ႔ပံုကို သေဘာက်ၿပီး ဂုဏ္ျပဳခ်င္တာပါ။ ရန္သူခ်င္း မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္ေလ။ မိတ္ေဆြျဖစ္ျခင္းဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းပါဘဲ။ ဆရာတာရာကို သတိရသလို ကိုေအာင္သင္းကိုလဲ ခ်စ္ခင္မွဳနဲ႔ လြမ္းလိုက္မိပါတယ္။ ဘ၀ဆက္တိုင္း အေဟာေကာင္း၊ အေျပာေကာင္း စာေရး ဆရာျဖစ္ပါေစေသာ္…..
ေမာင္စြမ္းရည္ (၂၀၁၄ ေအာက္တိုဘာ ၂၅)